Nu besef ik dat het goed is dat ik dat gewoon opgeschreven heb. Ook al was het nog niet echt zo dat ik me er vol overgave aan durfde te wijden. Ik merk namelijk dat het ongemakkelijke gevoel aan het verdwijnen is.
Ik schrijf veel blogteksten. Ik schrijf gedichten. En die kunst komt ook nog wel, zeker nu de bron waaruit mijn gedichten opwellen dieper aangeboord is door de publicatie van één van die gedichten in Querido's Poëziespektakel 5. De combinatie kunst en gedicht is heel erg mooi. Wat dat betreft zijn Ted van Lieshout, Joke van Leeuwen en Wim Hofman mijn grote voorbeelden.
Gisteren overviel het me weer. Dat hopeloze gevoel dat te maken heeft met werkgevers, geld verdienen en dingen moeten doen die ik diep van binnen niet wil doen.
Ik wil vrijheid. Is dat verwend? Misschien wel. In wezen doet het er niet toe. Ik wil vrijheid. Punt. Hoe die vrijheid er gaat komen, dat is niet aan mij om me druk over te maken. Ik hoef alleen maar te voelen waar ik naar verlang en daarnaast vol overgave de dingen te blijven doen waar ik blij van word. Meer hoeft niet.
"It will come, it will come, and not too late," hangt er nog steeds midden op mijn prikbord.
Geloof het nou maar.
- tekst en illustratie: Wim Hofman -
Mooi hoe dat gaat, het gewoon opschrijven alsof het al werkelijkheid is en er in gaan geloven. Hoe herkenbaar dat verlangen naar vrijheid. Misschien heb je 'm al, die vrijheid, is dat ook al meer realiteit dan je nu denkt? En hoef je alleen maar de lijntjes van werkgevers los te laten.
BeantwoordenVerwijderen