Een nieuw begin

Opnieuw beginnen, dat zou fijn zijn, denk ik vaker dan me lief is.
Het geeft aan hoezeer ik nog in het verzet leef. Het geeft ook aan hoezeer ik me ervan bewust ben dat ik beïnvloed word door oude conditioneringen die me in de weg zitten. Het geeft vooral aan dat ik denk dat er nog heel wat moet veranderen voordat ik verlicht ben. Oei.

Ik fietste vanmiddag de wijk uit terwijl ik een appel at die in stukjes gesneden in een zakje aan mijn stuur bungelde. Vóór me reed een mevrouw in een scootmobiel. Dat ging vrij langzaam, maar dat was niet erg. Ik at tenslotte ook nog die appel terwijl ik fietste. Net voor het kruispunt sprong het stoplicht op rood. Ook niet erg, ik at een heerlijke appel. Ik stopte naast de mevrouw in haar scootmobiel en keek haar even aan. "Misschien wil ze ook wel een stukje appel," flitste het door me heen. Even wilde ik die gedachte negeren, maar gelukkig vroeg ik toch of ze ook een stukje wilde. "Ja hoor, dank je," zei ze. En toen ook nog dat ze hem erg lekker vond. Het was even heel verrassend gezellig, daar bij het stoplicht.
Zo heb ik ook eens een bosje tulpen dat ik net bij de Albert Heijn gekocht had aan een mevrouw in een scootmobiel gegeven. Dat was ook bij een stoplicht. Ik stond naast de mevrouw en ik hoorde haar moeizaam ademhalen. Ze had slangetjes in haar neus voor extra zuurstof (vermoed ik). Toen heb ik haar de bloemen gegeven om haar op te vrolijken. Ze was heel verbaasd, maar werd vooral heel blij van mijn spontane actie.

Waarom vertel ik dit allemaal? Niet om mezelf op de borst te kloppen, maar gewoon om te vertellen dat ik af en toe voel dat er wel degelijk een "verlichte Joyce" in mij schuilt. Er zijn momenten waarop ze moeiteloos naar buiten komt.
De Amerikaanse zenmeester Genpo Roshi ontdekte dat het enige wat mensen nodig hebben is toestemming om te spreken vanuit ultieme wijsheid en verlichting. Waarom in plaats van het gewonde kind of de perfectionist niet de verlichte stem de ruimte geven?

Goed. Ik maak gewoon een nieuwe start. Ik laat beperkende ideeën los en zeg tegen mijzelf: Ik ben verlicht. Ik geef mijn verlichte zelf de ruimte. Dat is alles. Lekker.