Etty

Vanochtend vond ik vrijwel meteen het stukje tekst van Etty Hillesum waar Bieke aan refereert in de documentaire.
Op blz. 39 van Het verstoorde leven staat:
'Ik geloof, dat ik niet eenvoudig genoeg leef, innerlijk. ... Ik moet echt een beetje eenvoudiger worden. Me iets meer laten leven. Niet nu al resultaten willen zien van mijn leven. M'n remedie weet ik nu. Ik moet maar ineenhurken in een hoekje op de grond en zo in elkaar gedoken luisteren naar wat er binnen in me is. Met denken kom ik er toch nooit uit. Denken is een mooie en trotse bezigheid in je studie, maar uit moeilijke gemoedsgesteldheden kun je je nooit 'heraus' denken. Dan moet er iets anders gebeuren. Dan moet je je passief maken en luisteren. Weer contact vinden met een klein stukje eeuwigheid.'
Een stukje verderop zegt ze:
'Enerzijds stel ik geloof ik hele hoge eisen aan mezelf en in werkelijk geïnspireerde momenten acht ik me tot heel wat in staat, maar inspiratie duurt niet eeuwig en in de meer alledaagse momenten krijg ik dan een plotselinge angst dat ik nooit iets zal kunnen verwezenlijken, van wat ik in de 'gesteigerte' momenten in me voel. Maar waarom moet ik iets verwezenlijken? Ik moet gewoon maar 'zijn' en leven en een beetje mens proberen te zijn.'
Ja. Dan herken ik allemaal maar al te goed. Hoe moeilijk ik het vind om bij die stap te blijven die ik op dit moment zet. Ik ben zo snel alweer lijntjes uit aan het zetten naar de toekomst... wat dat onrustige gevoel oplevert, dat verzet tegen wat er op dit moment is in mijn leven. En dan kom ik weer terug op wat ik gisteren schreef; dat ik me, als ik die gevoelens in mezelf gewaar word, op zo'n moment het liefst terugtrek op mijn eigen kamer of in een meditatie. Dat komt wellicht overeen met Etty's hineinhorchen. Het enige wat dan helpt is stil worden, de zintuigen wakker maken en blijven bij wat er is. Ik herinner mezelf eraan dat alles erbij hoort, alles er mag zijn, er is en weer voorbij gaat. Als in een droom.
Dank je wel, Etty, voor je eerlijke en inspirerende dagboeken. Ook jij hebt, net als Bieke, voor die muur zonder doorgang gestaan en bent er niet voor weggelopen. Ook jij zag iets van een weg verschijnen en liep onverschrokken verder op je pad: 'Er zijn mensen, die hun lichamen in veiligheid willen brengen, die alleen nog maar behuizingen zijn voor duizend angsten en verbitteringen. En ze zeggen: Mij zullen ze niet in hun klauwen krijgen. En ze vergeten, dat men in niemands klauwen is, als men in jouw armen is. Ik begin alweer wat rustiger te worden mijn God, door dit gesprek met jou.'

Het verstoorde leven
- dagboek van Etty Hillesum -
uitgeverij Balans
ISBN 90-5018-001-9