Toen ik gisteren door helder en zonnig winterweer langs de singels naar de stad liep om het boek De weg naar verandering (de Tao Te Ching vertaald en geïnterpreteerd door Wayne Dyer) te gaan kopen, voelde ik weer hoe waar dit is. Er hoeft in wezen helemaal niet zoveel. Als ik mij overspoeld en overvraagd voel heeft dat alles te maken met hoe ik naar de dingen kijk. Waar ik voor kies.
Werken bijvoorbeeld, is voor mij altijd synoniem geweest met ploeteren. Hoewel ik merk dat ik al veel geleerd heb de afgelopen jaren (ik bewaak mijn grenzen al veel adequater) blijft het een haat/liefde verhouding. En toen stelde ik mijzelf gisteren tijdens de wandeling een belangrijke vraag: Stel ik zou er (op mijn werk dus) alleen maar hoeven zijn, met al mijn aandacht. Verder niets. Ik zou mij vantevoren niet druk maken. Stel ik zou er heen gaan en aanwezig zijn, observeren en van daaruit handelen. Wat zou er dan gebeuren?
Het lijkt mij dat dit voor een kleuterleidster een prima grondhouding is. Kinderen voelen haarfijn aan dat ik lekker in mijn vel zit en merken dat ze gezien worden. Meer heeft een kind niet nodig om ontspannen en met plezier aan het werk te kunnen gaan. En dat heeft weer zijn uitwerking op mij.
Ik doorvoelde gisteren heel duidelijk dat deze grondhouding van 'doen door niet doen', het aanwezig zijn in het moment, alles is wat nodig is. Dan is spanning afwezig, want dan ontrolt alles zich op een natuurlijke manier. Er is vertrouwen.
Zoals Bert Schierbeek het verwoordt:
hoe
als je je
met zorgeloosheid
kon omringen
en dat dat
je ruimte
was
Geen opmerkingen:
Een reactie posten