Tijd voor een reset

Gisteren was ik op De Kinderboekenmarkt in Den Haag, waar een groot aantal kinderboekenschrijvers en -illustratoren aanwezig was om hun lezers te ontmoeten. Dat klinkt heel erg leuk en ik verheugde me erop. Had ook een paar dierbare boeken meegenomen. Uiteindelijk heb ik deze mensen ook gesproken en dat was leuk, maar het geheel was zo druk, teveel mensen in te kleine ruimtes, lawaaierig en chaotisch, dat ik er compleet van over mijn grenzen gegaan ben. 's Avonds kwam de hoofdpijn opzetten en die heeft mijn hoofd nog steeds in de houdgreep.
Tja, en als ik dan de teksten van Thomas Merton lees, waarin hij zo prachtig schrijft over die roeping tot eenzaamheid, dan wil ik niets liever dan naar een landelijk gelegen klooster verhuizen.
"De roeping tot eenzaamheid houdt in: zich volkomen toevertrouwen, zich overleveren aan de stilte van weids panorama van bossen en heuvels, van zee of woestijn, stil zijn als de zon opgaat over het land en zijn stilte vervult met licht. Bidden en werken in de ochtend, zwoegen en rusten en in de avond weer stil worden in meditatie, wanneer de nacht valt over dat land en de stilte zich vervult met duisternis en sterren. Dit is een waarachtige en bijzondere roeping. Slechts weinig mensen zullen in zo'n stilte volkomen opgenomen willen worden, zo'n stilte laten doordringen in merg en been en niets dan de stilte ademen en zich voeden met de stilte. Slechts weinig mensen willen de ware aard van hun leven veranderen in een echte levende en waakzame stilte."
Als ik dan terugdenk aan de dag van gisteren, dan wordt het me zwaar te moede. Dan wil ik alleen maar roepen: "Ja hoor, ik wil dat wel! Ik wil graag de aard van mijn leven veranderen in een levende en waakzame stilte. Niets liever!"
Er komt een gevoel van schaamte in me op. Het heeft ermee te maken dat ik het blijkbaar nog steeds zo moeilijk vind om zuiver te leven. Wat deed ik daar in die drukte, die herrie en het lawaai? Waarom zijn we niet naar zee gegaan? Ik weet het niet, het gebeurt gewoon, ik krijg er geen speld tussen op zo'n moment.
Vandaag verlang ik weer eens heel sterk naar een leven van rust, eenvoud en regelmaat. Wil ik nergens aan meedoen en me terugtrekken in mijn coconnetje.
Ik ga mijn gepijnigde hoofd te ruste leggen. Voor een reset.

Mandala van Jannah Brown