Gisteren had ik het weer eens moeilijk. Overal resten van het Sinterklaasfeest om me heen, boven mijn hoofd de slingers van manliefs verjaardagsfeest en in mijn hoofd één stem die riep dat ik nu toch echt die baan moet zien te vinden en een andere stem die daar meteen overheen kwam met de mededeling dat ik dat niet kan, zo'n baan.
Het lijkt of die overtuiging dat het me niet zal lukken in een reguliere baan begint steeds steviger wortel begint te schieten. Waar komt dat vandaan?
Er lijken twee opties te zijn.
De eerste optie heeft ermee te maken dat dit werken voor een werkgever niet is wat ik zou moeten doen, dat ik me daar dus ongelukkig bij zou gaan voelen. Het lijkt alsof mijn hele lijf dit weet en in de weerstand schiet waardoor ik de dingen niet meer naar behoren kan doen. Deze optie klinkt bijna te mooi om waar te zijn.
In de tweede optie zou ik namelijk moeten bekennen dat ik enorm veel last heb van faalangst. Dat het zo is dat ik totaal blokkeer op het moment dat er iets van mij verwacht wordt. Door een ander. Want als ik mezelf tegenwoordig iets opleg, dan zijn dat dingen waarvan ik van te voren weet dat ik ze tot een goed eind ga brengen: een blogtekst schrijven, de was ophangen (op een ordentelijke manier), boodschappen doen (op een verstandige manier), een half uurtje mediteren, de kamer gezellig maken, etc.
Ik vrees dat ik jaren lang geprobeerd heb aan verwachtingen te voldoen waar ik niet aan kon, of diep van binnen helemaal niet aan wilde voldoen. Ik heb mijzelf al die jaren overvraagd en nu raakt alles bij het minste of geringste geblokkeerd. Ik vrees dat dit het geval is.
En nu hou ik HET het liefst zo klein en overzichtelijk mogelijk en doe ik de dingen het liefst op mijn manier. Hoe minder ruis en verwachtingen hoe beter. Er gewoon zijn en voelen dat ik leef.
Lieve kosmos, er is vast iets wat ik kan doen waarmee ik financieel bij kan dragen aan ons huishouden en waarbij ik dit alles niet overboord hoef te gooien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten