Ik mag gelukkig zijn

Het is algemeen bekend dat veel mensen op hun stervensuur de schellen van de ogen vallen. Opeens zien ze hun leven in perspectief en helaas roept dat bij menigeen gevoelens van spijt en berouw op.
Elisabeth Kübler-Ross en David Kessler hebben er in Levenslessen over geschreven. Het gegeven intrigeert me enorm. Waarom is het zo ontzettend moeilijk om me voor te stellen dat ik nog maar kort te leven zou hebben? Op de een of andere manier laat mijn geest zich niet voor dat karretje spannen als het niet daadwerkelijk onomstotelijk vaststaat dat ik gauw zal sterven.
Eergisteren kwam ik op de site van Broedgebied terecht. Daar staat, in een blogtekst van Wouter Nieuwenhuizen, de top 5 van dingen die mensen op hun sterfbed betreuren. Het lijstje is opgesteld door een Australische palliatief verpleegkundige:

1. I wish I'd had the courage to live a life true to myself, not the life others expected of me
2. I wish I hadn't worked so hard
3. I wish I'd had the courage to express my feelings
4. I wish I had stayed in touch with my friends
5. I wish that I had let myself be happier

Vooral het laatste punt raakt me. I wish that I had let myself be happier. De formulering is zo ondubbelzinnig: je doet het zelf, hoor, dat ongelukkig zijn. Als jij het wil, kun (je veel vaker) gelukkig zijn. Het woordje 'let' is nog het mooist. Laat het toe, het mag. Echt.

Ik mag gelukkig zijn.