Deze metafoor gebruikt Tara Brach in haar boek Radicale aanvaarding. Ik ben het aan het herlezen en de boodschap is nog steeds actueel voor mij. Het mooie is wel dat ik merk dat mijn vleugels in de loop van de jaren sterker zijn geworden. Allebei. De kunst is om ze tegelijkertijd te gebruiken en dat lukt me niet zo goed.
Ik hoef niet perfect te zijn. Ik mag fouten maken. Ik kan niet altijd 'het goede' doen. Het lijkt zo voor de hand liggend, maar dat is het dus niet. Ik heb diep van binnen een opgepoetst en geperfectioneerd beeld van mezelf waar ik maar o, zo graag aan zou voldoen. Ik denk ook dat de Dalai Lama perfect is, dat Moeder Theresa dat was. Wat een onzin. Ook de Lama's zijn gewone mensen met al hun frustraties en onhebbelijkheden. Dat vind ik soms heel moeilijk te geloven. Alsof je als mens perfect zou kunnen zijn.
Tara Brach beschrijft in haar boek een vrouw die op haar sterfbed verzucht: "Ik heb mijn hele leven gedacht dat er iets mis was met me. ... Wat een verspilling." Dit diepe verdriet van deze vrouw kan ik heel even oproepen. In een split-second krijg ik er een glimp van mee en voel ik het in al zijn waarachtigheid.
Maak je niet zo druk, zeggen de wijze vrouwen en mannen in opvallend simpele woorden. En dat heeft helemaal niets te maken met berusting, met jezelf terugtrekken, met dan maar aan al je begeerten en verlangens toegeven of met passiviteit. Het heeft te maken met wakker en alert alles waarnemen zoals het zich aandient en er zonder oordeel, maar met het mededogen van een liefdevolle moeder, bij aanwezig blijven. Dat is alles.
Ik neem het (weer) mee en ook zal ik een paar keer per dag de tijd nemen om mezelf die belangrijkste vraag te stellen:
"Accepteer ik mezelf op dit moment zoals ik ben?"
feet-gathering
Wat een heerlijk gegeven, we hoeven en kunnen niet perfect zijn. Wat een heerlijke eye-opener, dankjewel! Goed idee om die vraag een paar keer per dag te stellen, die neem ik ook mee!
BeantwoordenVerwijderenHa, gezellig dat je meedoet.
BeantwoordenVerwijderenIk stond vandaag met dochterlief in de file op de A2. Duurde superlang (bijna twee uur) tot het oploste. We konden geen kant op. Geen afslag te bekennen. Ik merkte dat ik er wanhopig en gefrustreerd van werd. We hadden namelijk een moeder/dochter-dag (vader en zoon hadden een vader/zoon-dag) en zouden gaan klimmen in het Amsterdamse bos. Toen heb ik mezelf uiteindelijk ook even met mededogen gadegeslagen. Het werkte heel goed. Zelfs zo goed, dat de file er opeens van op leek te lossen. Hoe vind je die?
Zo, dat werkte dan zeker goed! Dus jij stond in die grote file, waar een onschuldig iemand om het leven kwam door een wilde achtervolging door de politie, heel treurig, maar gelukkig gebeurde er dus toch nog iets moois in die file :).
BeantwoordenVerwijderenJa, dat hoorde ik ook later pas. Tjonge, dat zal je maar gebeuren. Als mens, als familielid, als dader of als politieagent.
BeantwoordenVerwijderen