Sowieso had ik al gemerkt dat ik het rottig vond dat ik na één keer schrijven meteen alweer een paar dagen verstek moest laten gaan. Ik heb dus enorm veel zin om weer op te schrijven wat ik lees of meemaak en wat dat weer met me doet.
Zo heb ik dus op de camping Statusangst van Alain de Botton uitgelezen. Er is mij duidelijk geworden dat rijk worden (wat status heeft in onze moderne tijd) niet voorbehouden is aan de mensen met nobele karaktertrekken, maar ook voorkomt bij bijvoorbeeld de inhaligen, de ongevoeligen en onontwikkelden. Ook is helder geworden dat wat status geeft, bepaald wordt door de groep mensen die het op dat moment voor het zeggen heeft.
Een beetje afstand nemen tot het fenomeen relativeert enorm. Net als de dood (Tolstojs novelle De dood van Iwan Iljitsj is daar een mooi voorbeeld van) of bijvoorbeeld onmetelijke landschappen (eindeloze ruimte) en ruïnes (onmetelijke tijd) waardoor "we even een geruststellende glimp opvangen van onze eigen onbeduidendheid." Het roept een ontzag op voor dingen die veel groter zijn dan wij. Voor een kracht "die we geroepen zouden kunnen zijn oneindigheid of eeuwigheid te noemen of - wat eenvoudiger en misschien zinniger is - God."
De Botton eindigt met te zeggen dat statusangst de prijs is die we betalen voor onze instemming met een algemeen aanvaard verschil tussen een succesvol en mislukt leven. En dan ben ik weer terug bij de boeddhisten die mij leren dat oordelen pijn oplevert.
Vandaag vond ik, naast de bovengenoemde stimulerende berichtjes, ook een mooie Mindfulness Reminder in de mailbox die ik mooi vind passen in het geheel. Het is een citaat van Tom O'Connor:
Your distress about life might mean you have been living for the wrong reason,
not that you have no reason for living.
Het grappige is dat deze quote me net zo aan het denken zet over statusangst als dat hele boek van De Botton. Het komt er toch op neer dat ik zelf ontdek wat voor mij waarde heeft. Mooi is dat toch weer.
(En trouwens: ik zie net dat dit mijn 100e blogtekst is. There you go, girly! )
(En trouwens: ik zie net dat dit mijn 100e blogtekst is. There you go, girly! )
Zo, je 100e bericht! Je gaat hard!
BeantwoordenVerwijderenNadenkend over statusangst kwam ik tot de ontdekking dat bij mij die drive om iets neer te zetten niet zo voortkomt uit de druk van de buitenwereld, maar juist uit dat ontzagwekkende grotere geheel dat mij voortstuwt datgene te doen wat ik moet doen, mijn missie, zou dat kunnen?
Ja, dat kan natuurlijk bij iedereen weer anders zijn, maar ik herken juist wel het enorme relativerende effect van de grootsheid van de natuur en het heelal. Dat ik daardoor kan rusten in het zijn en voelen dat dat helemaal okee is. Dat ik inderdaad helemaal niets moet of hoef. Echt niet. Dat alles wat wij doen spielerei is in wezen.
BeantwoordenVerwijderenDat betekent overigens niet dat ik denk dat het onzin is om je doelen te stellen. Het is alleen maar zo dat je tegelijkertijd weet dat het allemaal relatief is en dat wat je doet je niet meer of minder maakt dan iemand anders.
Zit je al in Drenthe trouwens?
Oja, dat heb ik inderdaad ook, dat relativerende van natuur en heelal, dat onbegrensde oergevoel. Oef, te ingewikkelde materie om in een blogcomment over te schrijven, waar het mij om ging was dat er vanuit dat oergevoel dingen naar mij doorsijpelen die mij aansturen, inderdaad zonder doelen, maar wel een gevoel dat ik door wil geven.
BeantwoordenVerwijderenJa, ja, nu begrijp ik het. Dat herken ik wel. Dat je vanuit 'dat oergevoel' zoals jij het noemt, de dingen op een natuurlijke manier doet, zonder verwachtingen, zonder te streven. Daar kan ik intens van genieten.
BeantwoordenVerwijderenBedoel je dat? Dat je dat wil doorgeven?
Trouwens, dit is bij nader inzien toch niet mijn honderdste blogtekst. Ik zag dat mijn statistieken ook een paar concepttekstjes meegeteld hebben.
BeantwoordenVerwijderenIn de lijst van mijn blogarchief rechts op de pagina wordt het 'gepubliceerde' aantal van 96 genoemd. Nog even wachten met feestvieren, vind ik ;-)
Misschien is schrijven wel therapeutisch voor u ? Ik schrijf ook vaak mijn frustraties van me af, dat helpt (soms). En door iets op te schrijven gaat men er nog dieper over nadenken. Jeroen Brouwers schreef ooit: "Alles heeft met alles te maken en er is niets dat niet iets anders aanraakt..." Ik vind dat een mooie gedachte.
BeantwoordenVerwijderenSchrijven is zeker (ook) therapeutisch voor mij, Nimeus. Plezierig en uitdagend, maar ook therapeutisch. Ik zet de dingen op een rijtje voor mezelf, krijg er een soort van vat op en mijn conclusies blijven beter hangen als ik ze opgeschreven heb. Daardoor meen ik dat er veranderingen optreden in mijn denken en gedrag, een soort van groei dus, waar ik blij van word.
BeantwoordenVerwijderenOok een beetje waar Brouwers aan refereert. Inderdaad een mooie gedachte. Dank je wel voor deze reactie. Ik merk dat ik het leuk vind als er na het schrijven nog iets op gang komt doordat lezers reageren.
O ja, en "U"-zeggen mag, hoor, maar hoeft helemaal niet. Ik doe het zelf niet, hopelijk vind je dat niet erg.
Nee, Joyce, vind ik zeker niet erg, het schept iets vertrouwds. Maar ik ben nu eenmaal zo opgevoed hé, tegenover dames doet men aanvankelijk niet te familiair. Maar ik laat me meeslepen door uw teksten, pardon, 'jouw' teksten; ze spreken me erg aan en ik reageer spontaan. Dat is dan de goede en positieve kant van het internet, het opent inderdaad vensters.
BeantwoordenVerwijderenJa, mooi is dat. Blijf alsjeblieft lekker lezen en reageren. Oja, en boekentips uitdelen (want die heb je vast meer)!
BeantwoordenVerwijderenKomt voor de bakker !
BeantwoordenVerwijderen