Loneliness is nothing to be solved.
The same is true for any other experience we have.
Wij zitten allemaal in hetzelfde schuitje. We zitten in een lichaam waar we al dan niet blij mee zijn op een plek waar we al dan niet blij mee zijn in omstandigheden waar we al dan niet blij mee zijn. Tegelijkertijd realiseren we ons dat het leven in wezen een verdomd eenzame bedoening is.
"We are fundamentally alone and there is nothing anywhere to hold on to," zegt Pema Chödrön.
Tegelijkertijd is ze er heel stellig over dat die eenzaamheid geen probleem is. Niet opgelost hoeft te worden. Net zoals al die andere stekelige ervaringen niet opgelost hoeven te worden. Juist niet, want het zijn toegangspoorten naar die ongekunstelde staat van zijn.
Het is zaak je open te stellen. Erbij te blijven. De neiging te weerstaan om naar links of rechts te gaan om je van die eenzaamheid vandaan te bewegen. Lukt je dat, dan sta je in het midden, zonder referentiepunt. Alleen. Daarin te rusten, noemt Pema Chödrön 'cool loneliness'. Je raakt er niet van over je toeren dat er geen oplossing is, dat je geen grond onder je voeten voelt.
Het mooie is dat die stekelige ervaringen als eenzaamheid en angst de toegangspoorten vormen tot die oneindige ruimte van ons menselijke hart. Ik hoef mezelf alleen maar met een liefdevolle en mededogende blik te bezien om te voelen dat dit niet alleen mijn pijn is, maar de pijn van iedere mens.
Regelmatig mediteren helpt me die middenweg te gaan. Uit dat geconditioneerde te blijven, weg uit dat verhaal dat mij vertelt wat er allemaal niet goed is.
Het helpt mij de weg naar mezelf terug te vinden zodat ik er kan zijn voor mezelf.
illustratie: Barbara Tammes
Dat is een mooi en noodzakelijk besef he, dat juist die pijn je naar je hart leidt, gek toch dat we dat steeds weer vergeten en ervan af willen bewegen, keer op keer dit weer doen zal het ooit tot iets vanzelfsprekends maken en dat doe je goed en dapper hoor!
BeantwoordenVerwijderen