Op dit soort momenten ben ik gevangen in 'de trance van onwaardigheid', zoals Tara Brach het verwoordt in haar boek Radicale aanvaarding. Ik ben niet meer in staat om de waarheid met betrekking tot mezelf te zien.
"Zij die het gevoel hebben niet goed genoeg te zijn, voelen zich vaak aangetrokken tot idealistische levensopvattingen die de mogelijkheid bieden een onvolkomen aard te zuiveren en te transcenderen. Deze zoektocht naar perfectie komt voort uit het idee dat we onszelf dienen te veranderen voordat we van onszelf kunnen houden. We drinken wellicht gretig de boodschap in dat we in de kern van ons wezen goed en volmaakt zijn, maar voelen ons nog steeds buitenstaanders, ongenode gasten op het feest van het leven."
Oei.
Tara Brach schrijft heel eerlijk en is daardoor heel confronterend. Haar boodschap van radicale aanvaarding sluit naadloos aan bij die van Pema Chödrön. Zij leerde mij al om te blijven bij wat is. Op die drempel te blijven staan en alles intens te ervaren. Wat er ook is, hoe pijnlijk het ook is, en daarin te ontspannen.
Radicale aanvaarding is een heel mooi boek en ik ga er weer in lezen. Geloof dat dit fragment niet voor niets onder mijn aandacht is gebracht vandaag.
Ver buiten gedachten over recht en onrecht
ligt een veld. Daar zal ik je ontmoeten.
Als de ziel zich tegen het gras vlijt,
is de wereld zo vervuld
dat voor woorden geen plaats is.
Gedachten en taal, zelfs het woord 'elkaar',
zijn daar overbodig.
- Roemi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten