In het artikel, dat gebaseerd is op zijn boek Authentiek. De zoeker en het verlangen, stelt Ytsma dat er behoefte is aan een nieuw verhaal dat ons helpt om tot een nieuwe omgang te komen met God. Hij concludeert dat de enige plek waar de ontmoeting met de afwezige God kan plaatsvinden 'het lege midden' is.
"'Het lege midden' maakt vrij omdat de geest van God er waaien kan. Een afwezige God maakt van mensen volwassenen, vrije mensen omdat zij op eigen benen moeten staan. De afwezige God is een tochtgenoot die meetrekt en zo nabij is, geen pakezel waarop wij ons leven kunnen leggen. De afwezige God doet een appél op mijn leven zonder mijn vrijheid te schenden."
Ook in dit artikel lees ik dat het gevaar bestaat dat we die lege ruimte gaan volstoppen met sybolen en rituelen om zo religie voor ons karretje te spannen. Het zal ons afhankelijk maken, onvrij en onmachtig. De werkelijke ontmoeting met God zal niet plaatsvinden, stelt Ytsma.
Mooi vind ik dat, hoe alles in elkaar grijpt wat ik lees.
Het heeft me niet losgelaten. Die harde weg, zoals Trungpa het spirituele pad noemt.
Wat is er mis mee dat ik de verhalen, de rituelen en de mooie ervaringen gebruik om mezelf te troosten in moeilijke momenten? Ik ben een mens en ik voel me af en toe uit mijn centrum zwaaien. Dan heb ik wat 'tools' bij de hand om de rust te herstellen. Mooi toch?
Dat is dus maar hoe je het bekijkt.
Als ik echt het spirituele pad wil gaan, dan zal ik die 'tools' weg moeten gooien. Dan zal ik alles wat zich voordoet recht in de ogen moeten kijken. Niks geen afzwakken, niks geen toedekken, niks geen troost.
Wil ik dat pad niet gaan, dan is er niets mis mee om een hele wand vol gereedschap tot mijn beschikking te hebben. Maar dan moet ik niet denken dat ik het spirituele pad aan het bewandelen ben.
Aan mij de keus.
In de totale bereidheid je te laten raken,
je hart zelfs te laten breken,
kan ontdekt worden dat de pijn
die je zo vreesde niet je vijand is,
maar het voertuig terug naar huis.
Erik van Zuydam
(uit: De Ontdekking van het Nu – uitg. Ankh Hermes)
Dit klinkt zeker als een harde weg, ik vind het wat kil en mentaal klinken wat Ytsma nastreeft, waar is de liefde? Waar zijn het hart, de ziel, de warmte die wij en de wereld zo hard nodig hebben in dit verhaal vraag ik me af. Natuurlijk is de werkelijkheid soms rauw en pijnlijk, maar daar mogen wat mij betreft liefde en compassie tegenover staan, zonder dat dat symbolen of rituelen zijn, anders zijn we reddeloos verloren.
BeantwoordenVerwijderenVandaag heb ik weer verder gelezen in het boek van Chögyam Trungpa. En vandaag ging het over mededogen.
BeantwoordenVerwijderenDe harde weg is absoluut niet zonder liefde of mededogen. Juist niet. Mededogen ontstaat als je jezelf begint te vertrouwen. Het is fundamentele warmte, zegt Trungpa, die je in staat stelt een brug te slaan naar de buitenwereld. Het heeft te maken met onze veeleisende kant opgeven en de gejaagdheid en de agressie die ermee samen gaan.
Dat herken je vast wel.
Het harde schuilt erin dat je jezelf niet langer een rad voor de ogen wil draaien. Dat je jezelf in alle openheid wil leren kennen. Met alle mooie en minder mooie kanten.
Ik ga er morgen op door, vind het heel boeiend allemaal. Ook wat het met mij doet.
Bedankt voor je kritische meelezen, heel fijn!
Geniet je ook zo van het heerlijke weer?