Ik wil het, ik wil het, ik wil het!

De afgelopen dagen hebben weer eens duidelijk gemaakt hoezeer ik op mijzelf geconcentreerd ben.

Ik ben me hyperbewust van alles in en om mij heen en wat het met me doet. Vroeger zou ik me daarnaast nog heel erg druk maken over de oorzaak van e.e.a. Dat doe ik niet meer. Gelukkig. 

Ik ben uit angst zo bewust geworden. Ik wil overal op tijd bij kunnen zijn om de boel onder controle te kunnen houden. Tegenwoordig noem ik dat hyperbewustzijn 'mindful', is dat niet komisch? 

Volgens Trungpa is dat wat het ego doet. Vanalles aanwenden om wat pijnlijk is toe te dekken en liefst nog naar iets positiefs om te buigen. Ik zie heel goed hoe dat bij mij werkt. En nu wijs ik mijn angstige stuk dus af en wil ik het anders. Ik wil leven vanuit vertrouwen, vanuit openheid. Maar volgens Trungpa blijf ik opgesloten zitten in het verlangen om mezelf te verbeteren, het verlangen om ingebeelde doelen te bereiken.

Het is om wanhopig van te worden. Maar niet wanhopig genoeg, blijkbaar, want ik sta nog niet met mijn neus voor die blinde muur.

Ik wil het zo ontzettend graag. 

Loslaten.

Open zijn.

Me overgeven.

Leven vanuit vertrouwen.

Leven met wat er is.

Ik wil het zo ontzettend graag, dat ik mijzelf op mijn kop blijf geven dat ik het nog steeds niet kan. Vooral doordat ik zo vaak lees dat het gewoon allemaal in mij zit. Ik hoef me alleen maar van al die lagen te ontdoen. Alleen maar. 

Ik las een oud artikel over Hans de Booij en bij hem werkt het zo: "De waardering wordt groter, de afkeer steeds minder. Ik ga niet meer mee in emoties en maak geen keuzes. Ik zeg gewoon: dit voelt niet goed aan en ik wil niet weten waarom. Daardoor blijft er meer tijd en aandacht over voor zaken die wel goed gaan."