Erbij blijven

Ik heb het allemaal netjes opgeslagen in mijn slimme hoofdje en weet precies wat mij te doen staat. Mijn boekenplank bezwijkt bij wijze van spreken onder de inspirerende boeken: Als je wereld instort (Pema Chödrön),  Radicale aanvaarding (Tara Brach), De weg naar verandering (Wayne Dyer), De kracht van het nu (Eckhart Tolle), Waar je ook gaat, daar ben je (Jon Kabat-Zinn), Minder moeten, meer flow (Jan Bommerez) etc. etc.
Van alle wijsheden uit deze boeken heb ik een helende zieledrank gebrouwen en die neem ik regelmatig in. Hartstikke goed, maar de dagelijkse praktijk blijkt vaak weerbarstiger dan me lief is.
Nadat ik in volle overtuiging de beslissing nam dat ik wilde stoppen met mijn werk tussen de kleuters, heeft er zich sluipend een onrustig gevoel van mijn meester gemaakt. Ik voel het door mijn hele lichaam. Het lijkt alsof ik een beetje onder stroom sta. In mijn lijf borrelt het. In mijn darmen vooral. Er is heel wat aan de gang. Dat alles gewoon voelen lukt me wel. Het verwelkomen ook. Vooral de meditatie is daar heel geschikt voor.
Waar ik het echt zwaar mee heb zijn mijn gedachten. Volgens mij zijn dit de veroorzakers van de onrust. Ze zijn heel confronterend, want ze spelen feilloos in op mijn zwakke plekken, praten me een schuldgevoel aan en zorgen ervoor dat ik, als ik niet uitkijk, ernstig aan mezelf ga twijfelen.
Om die zware jongens de mond te snoeren, ben ik maar iets gaan doen. Afleiding is de beste remedie. Vanochtend heb ik mijn stuk van de kledingkast leeggehaald en besloten wat weg kon en daarna meteen de hele slaapkamer gepoetst. Vanmiddag heb ik in een poging structuur in de komende weken te krijgen, een eenvoudig, maar prachtig tijdschema gemaakt. Orde scheppen als tegenhanger van de onrust.
Het zij zo. Dit heb ik nu nodig.