Aapjes kijken

Afgelopen zaterdag gingen we naar Apenheul. We waren duidelijk niet de enigen die op het idee gekomen waren, wat niet zo verwonderlijk was, want er was mooi weer voorspeld.

Hoewel ik een maand geleden nog een aantal negatieve overtuigingen over mezelf ritueel verbannen heb (*), denk ik dat ik onderhand wel mag stellen dat mensenmassa's mij slecht bekomen. Vooral kermissen, pretparken, markten en dus ook dierentuinen. Op deze plekken verzamelt zich een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking en meestal word ik daar neerslachtig van.

Nu lijkt het alsof ik me superieur voel aan de meeste mensen. Hoewel mijn commentaar op velen van hen net zo makkelijk opborrelde als bubbeltjes in een glas cola, ligt het toch iets minder simpel. 

Ik merk op zo'n dag vooral dat ik 'anders' ben. De verbinding is zoek. Zo gemakkelijk als het mij in de natuur lukt die verbinding tot stand te brengen, zo onmogelijk lijkt dit te midden van de 'gewone' mensen. Ik zie hoe dik ze vaak zijn, hoe slecht gekleed, hoeveel lawaai ze maken, ruik hun zweetlucht, observeer hoe ze met hun kinderen omgaan en ben even helemaal kwijt wat wij ook alweer gemeenschappelijk hadden. En dan zijn dit nog maar 'gewone' mensen. Hoe zit het dan met de verkrachter en de terrorist? 

Als ik zit te mediteren of alleen in de natuur ben, voel ik heel duidelijk, nee, weet ik, dat wij allen verbonden zijn. Dat wij allen voortkomen uit dezelfde bron en er ook weer naar terug zullen keren. Maar in die mensenmassa zie ik alleen maar verschillen en trek ik me het liefst terug in mijn schulp, mijn eigen huis, in een meditatie of in de natuur. 

Dat laatste deed ik dus. Ik concentreerde me op de apen die zo moeiteloos, soepel en beheerst door de boomkruinen slingerden. Ongelofelijk hoe heerlijk dat eruit zag!  

In een volgend leven wil ik terugkomen als slingeraap.