In de trein terug naar huis heb ik het helemaal doorgelezen. Hoewel ik de inhoud wel kende, was ik toch weer erg onder de indruk. Alles is zo ontzettend herkenbaar en daardoor zo confronterend. Het heftigst vond ik het de conclusie te moeten trekken dat ik er nog lang niet ben. De echte angel is er nog niet uit.
Natuurlijk, ik heb al veel belangrijke stappen gezet. Deze blog is er één van. Deze plek op het internet is van mij en die richt ik in zoals ik dat wil. Met mijn verhalen. Hier staan mijn ervaringen centraal. Ik weet dat er mensen zijn die ze lezen en ze waarderen. Ook dat is belangrijk. Ik hoor mezelf en ik word gehoord.
Er is tegenwoordig aandacht voor mezelf. Ik neem ruimte in. Ik zorg beter voor mezelf.
Tot op zekere hoogte.
Ik weet dat er nog een zekere halfslachtigheid aan kleeft. Ik ben wel teruggegaan, maar wilde nog niet alles zien wat er te zien was. Er is nog één stuk over ik waar ik tot op heden niet aan wilde. Ik sta blijkbaar nog niet klem genoeg, denk ik er meteen achter aan.
Als ik ga wachten op het moment dat ik met mijn neus tegen die blinde muur sta, dan kan dat nog heel lang duren of pas komen als ik op het punt sta te sterven. Ik moet het nu aangaan anders zal ik me misschien wel nooit vanuit het diepst van mijn wezen krachtig en vrij voelen.
Tijd voor een meditatie.
Wat leuk dat jij de illustratie hebt gemaakt! Helemaal bijzonder omdat het thema van het boek je zo raakt. En mooi is ie ook de illustratie, ik zou je werk graag een keer in het echt zien.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat je een goede meditatie had.
Dank je, Marrit! Die illustratie is trouwens wel (alvast) te zien op mijn site. Je moet dan bijna naar het einde van alle kunstwerken doorklikken (naar 'bladzijde' 6) want daar staan de kleinere werkjes, waar onder dit. Je zult dan zien dat de kleuren van het oorspronkelijke werkje anders zijn.
BeantwoordenVerwijderenJoyce, wat bijzonder dat jij de voorkant hebt mogen maken, het boekje wekt mijn interesse. Het verliezen van (een) ouder(s) is ingrijpend. Weliswaar was ik 'volwassen' toen het gebeurde, maar de dreiging van de verliezen was er al vele jaren, sinds mijn puberteit. En door het ziekzijn (hersentumor) van mijn moeder verloor ik haar ook al langzaam maar zeker bij het leven......Morgen zou ze anders 70 geworden zijn. Beetje melancholieke Mettje nu.
BeantwoordenVerwijderenJa, dat begrijp ik, Mettje. Ik denk inderdaad dat de ernstige ziekte van jouw moeder toen jij nog zo jong was een vergelijkbare impact heeft. Je wordt als jongere keihard met de dood geconfronteerd. Je basis, je vertrouwen in het leven, wordt onder je vandaan geslagen. Het zou me niets verbazen als je veel herkent in de beschrijvingen van mensen met 'verlaat verdriet'.
BeantwoordenVerwijderenMisschien goed om eens op de sites van Titia of Mieke rond te neuzen? Sowieso vind je veel op internet als je "verlaat verdriet" intypt.
Sterkte morgen. Het is in elk geval heel goed om haar te blijven gedenken. Op jouw manier.
Liefs, Joyce