dinsdag 4 oktober 2011

Sporen van God

Op de inspirerende site Sporen van God schrijft Marianne Vonkeman over de veertiende-eeuwse mystieke tekst Wolk van niet weten:
"Gunstig voor het beschouwende leven is droefheid: namelijk de kwellende ‘volmaakte’ droefheid dat men is." ...  "Het diepe besef dat je God zou willen bereiken maar door het bestaan zelf onoverbrugbaar gescheiden bent, veroorzaakt een scheurende en ondraaglijke droefheid. Altijd maar weer dat ik dat ertussen schuift.. om gek van te worden. Het is onmogelijk voor een mens om zichzelf te vergeten en juist dat is de bron van deze alles verterende droefheid. Dat is precies haar nut: het doordringende verlangen dat met deze volmaakte droefheid gepaard gaat, maakt de ziel klaar voor de grote vreugde die een mens vrij maakt van alle kennis en ervaring omtrent zichzelf."
Ik schreef al eerder op deze blog over eenzaamheid. Die fundamentele eenzaamheid die ieder mens kent, staat rechtstreeks in verband met deze droefheid. Deze volmaakte droefheid. Het afgescheiden zijn van mijn oorsprong, van God, is heel pijnlijk. Het voelt als een afgescheiden zijn van pure, onbaatzuchtige, liefde.
Meister Eckhart zegt in Over God wil ik zwijgen dat "waarlijk bezitten van God berust op een juiste gemoedsgesteldheid en op een geestelijk, innerlijk gericht en geconcentreerd zijn op God." ... "Wie God zo in zijn wezen heeft, ervaart Hem als goddelijk en God straalt voor hem in alle dingen, want in alles proeft hij het goddelijke en uit alle dingen verschijnt hem Gods beeld. In zijn binnenste ziet God hem altijd aan, en in zijn onthechting en inkeer wordt hem zijn geliefde aanwezige God ingeprent." Je moet dus van goddelijke tegenwoordigheid doordrongen zijn, zegt Meister Eckhart.
Ik kan er heel erg van genieten als wijze mensen onder woorden weten te brengen waar ik ten diepste mee worstel. Het is het afgescheiden zijn van die echte liefde, die in mij die 'volmaakte droefheid' veroorzaakt.
Het lijkt erop dat ik van de liefde van God, van mijn vader, maar ook van mijn moeder afgescheiden ben geraakt. Daar kan ik soms diep verdriet van hebben. Gelukkig zijn er steeds meer momenten waarop ik besef dat die verbindingen er echt nog wel zijn en ervaar ik regelmatig die goddelijke tegenwoordigheid in mensen om me heen, de natuur en, last but not least, in mezelf.
Ik word gedragen en ben geliefd.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten