Wat wil ik nu weer allemaal bewijzen? Al die goede voornemens. Pfff.
Ik wil het graag opgeven.
Ik wil dat er iemand voor mij gaat zorgen.
Lieve Kwan Yin, zorg voor mij.
Dat dacht ik toen ik daar voor mijn altaartje zat.
Het is niet zo vreemd dat dit alles opkomt. Gisteren kwam ze weer eens op bezoek. Wat gebeurt er dan met mij? Ik ga op een bepaalde manier op de gevoelloze stand en tegelijkertijd word ik heel gedienstig. Ik bel op om te checken of de reis goed gaat (die had dit keer een andere route), ik ben heel hartelijk, geïnteresseerd en meelevend als zij iets vertelt en ik zorg ervoor dat het haar aan niets ontbreekt.
Toch blijf ik met een rotgevoel achter. Het lukt me niet om haar en haar gedrag met mededogen te bezien. Ik sluit me af en zit het uit. Wat zou het fijn zijn als ik liefdevol kon constateren dat zij het op dit moment niet anders kan.
En mijzelf? Kan ik mijzelf met diezelfde mededogende blik bezien? Dat lijkt me nog veel belangrijker.
Daar zat ik dan. In die pijnlijke woestenij. Ik zal het echt moeten gaan doen. Liefdevol zijn voor mezelf. Eerlijk en liefdevol, daar gaat het om. En ondertussen mag de deur naar de mensen die mij liefhebben best een stukje verder open zodat ik me kan koesteren in de warmte van hun liefde.
Omdat ik het waard ben.
Kwan Yin in China
Geen opmerkingen:
Een reactie posten