Wat te doen als je niets hoeft te doen?

Gisteren was een vermoeiende dag. Ik was totaal gesloopt tegen de tijd dat de kinderen erin lagen. En dat lag niet aan hen.
Ik merkte het 's ochtends al een de meditatiesessie. Dat ook het mediteren aan allerlei regels gebonden was. Ik moest stil blijven zitten, mocht nergens aan denken, moest vanbinnen die zachte wijde blijk hebben waarbij al mijn zintuigen open staan en vooral mocht ik niet ongeduldig worden toen het me allemaal te lang duurde.
Daarna ging ik schrijven. Wat volgde was een afgeknepen blogje. Ik was tegen de tijd dat dit klaar was al zo onrustig, dat ik maar ben gaan wandelen. Dat bleek een goede beslissing.
Ik liep de kortere ronde en kwam net op tijd op school aan om mijn kinderen op te halen. We zijn door de regen naar huis gerend terwijl we elkaar tegen natte buxushaagjes en struiken probeerden te duwen. Spelen, schoot het door me heen, dit is spelen, loslaten, gek doen. Hiervan gaat de boel weer stromen.
Toen ik 's middags een vissenwerk afmaakte, merkte ik dat er toch weer een soort van verbetenheid in mijn werken sloop. Het moet, het moet, het moet en het zal (om De Dijk er maar weer eens bij te halen). Gelukkig heeft dit aan het resultaat niets afgedaan, want ik ben er erg content mee.
Vandaag hoef ik helemaal niets, was het eerste wat ik vanochtend dacht toen ik wakker werd. Dat gaf meteen een enorm licht en vrij gevoel. En wat doe ik als ik niets hoef te doen? Eigenlijk dezelfde dingen die ik altijd doe, alleen vanuit een andere energie. Ik mag er ieder moment mee stoppen van mezelf en daarmee stap ik in een liefdevolle, mededogende energiestroom. De stroom van moederliefde voor haar kind.
Lukt het niet? Dan stop je toch? Misschien gaat het strakjes beter.
Ik geniet van mijn eigen moederlijke liefde voor mezelf en ontspan. he, he, zo kan het ook.

Linosnedes gemaakt door Joyce