Hij was 43 en een half jaar oud en ik was net 7 geworden.
Ik heb mijn herinneringsboekje er weer eens bij gepakt en zie mezelf als kind in dat nog complete gezin. Eén foto is een paar maanden voor mijn vaders dood genomen op de receptie van een bruiloft. Geen uiterlijk spoor van zijn ziekte; niets doet vermoeden dat dit gezin twee maanden later door een catastrofe getroffen zou worden.
Mijn vaders dood sloeg de bodem onder mijn voeten weg.
Hoe leef je met zoiets verbijsterends, zegt Leon de Winter (die op 11-jarige leeftijd zijn vader verloor) in gesprek met Abdelkader Benali. Hij vertelt ons dat hij verhalen moest vertellen om niet aan dit verdriet ten onder te gaan. Verhalen over de ondergang, want er was iets ten onder gegaan. Er was iets catastrofaals gebeurd wat niet meer goed te krijgen was.
Nog een half jaar en ik heb mijn vaders leeftijd toen hij stierf. "Mijn vader ging dood op zijn 43e en ik ga leven," denk ik op momenten dat ik me vol vertrouwen voel. Maar gisterenavond joeg het me angst aan. Ik besefte weer eens hoe wankel het hervonden evenwicht is. 's Ochtends één en al levensvreugd en nog dezelfde avond bekruipt me de angst om, net als mijn vader, te vroeg te moeten sterven. Niet zozeer voor mezelf, maar vooral voor wat het voor mijn kinderen zou betekenen.
En zo overschaduwen de consequenties van mijn vaders dood, die immers voelbaar blijven, meestal mijn mooie herinneringen aan hem.
Toen mijn dochter leerde schaken vertelde ik haar dat opa T. ook graag schaakte. Dat hij het vast heel leuk had gevonden dat zij dat nu aan het leren was. En zo ontstond er een geprekje en kon ik nog meer over hem vertellen.
Ik heb het gevoel dat met zijn dood een liefdesstroom afgesneden is, die op dit soort zeldzame momenten weer even tot leven komt. Daarom is ook zo belangrijk dat ik hem blijf herdenken. Als vader, maar ook als de ongekende opa.
Lieve pappa, ik zal je nooit vergeten. Je was de liefste pappa van de hele wereld.
22 juni 1975 - 22 juni 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten