Een pleidooi voor oppervlakkigheid

"Hoe zuiver onze ideeën soms ook lijken, ze kunnen nergens anders opkomen dan in het hoofd van een mens die zich niet kan losmaken van de toevallige omstandigheden waarin hij leeft," lees ik in het boek En toen wisten we alles - Een pleidooi voor oppervlakkigheid van Coen Simon.
Simon pleit voor een oefening van onze oppervlakkige blik. "... een blik die in het verlengde ligt van de wijze waarop de mens in de wereld staat. Met het bewustzijn van de menselijke tekortkoming dat we moeten handelen en beslissen zonder alle consequenties van dat handelen te kunnen overzien, zonder te kunnen ontkomen aan het eigen perspectief, de eigen horizon in tijd en ruimte."
Ik vind dit interessant, want het doet me denken aan mezelf als ik keuzes wil maken. Ik raak dan lamgeslagen van het idee dat er één beste optie zou zijn. Ik heb er al vaker over geschreven. Ik gedraag me "alsof alles geweten kan worden," zegt Coen Simon.
Maar... wat ik even vergeet is dat ik, net als de voetballer tijdens een wedstrijd, geen overzicht heb. Dat ik het moet doen met wat ik zie. Achteraf kun je over de wedstrijd napraten en zien dat sommige acties niet slim waren en anderen briljant.
Gisteren had ik het met manlief over de keuzes die gemaakt zullen moeten gaan worden. Waaraan zou ik het liefst mijn tijd besteden? Is daar een opleiding voor nodig en zo ja, welke? Ondertussen voel ik me bij tijd en wijlen wat ongelukkig daar op die drempel.
Ik zou graag geloven dat ik mij terecht oefen in geduld zodat ik straks in volle overtuiging ergens voor kan kiezen, maar af en toe ben ik bang dat ik me toch gedraag alsof alles (vooraf) geweten kan worden...