Eén worden

Vandaag lees ik op Rinie Altena's blog een mooie column van Jean Jacques Suurmond. Wat ik eruit haal sluit mooi aan bij wat ik gisteren schreef: iedere situatie, elk moment, kan ik ontvankelijk zijn voor Gods zaden en op die manier een voedingsbodem zijn voor Zijn Liefdevolle Wil.

"Van nature is ons bestaan verdeeld. We zien God als een E-nummer: een mogelijke toevoeging die aan het leven houdbaarheid of smaak moet geven," stelt Suurmond in zijn column. Maar: "God is geen toevoeging, maar het hart van de wereld." Maakt het dan niet uit of je gelovig bent of niet? God is er toch wel. Ook in de ongelovige.

Ik vind dat grappig, want ik heb het me al vaker gerealiseerd. God, de Tao, De Allermooiste, De Eeuwige, is overal aanwezig. Of je het nu gelooft of niet, dacht ik er dan achteraan. Jij merkt het dan wel niet, maar nu spreekt God tot jou.

Als manlief vol overgave een prachtige drakenboot van lego aan het bouwen is, dan zou hij Gods aanwezigheid kunnen ervaren. Het zou kunnen. Ik heb er al vaker met hem over gesproken en toen dergelijke voorbeelden gegeven. Toch voelt hij Gods aanwezigheid niet. Gewoonweg omdat hij er niet in gelooft.

Als God overal is, in iedere situatie tot mij spreekt, dan is hij dus ook in de chaos en de drukte te vinden. "Wie God los van het gewone leven ziet, leeft nog in diabolische verdeeldheid," zegt Suurmond. "Als we hem tot bijzondere ervaringen beperken, raakt hij uit het zicht. God wordt irrelevant voor het gewone leven - een mogelijke toevoeging of hypothese. Pas als we in de keuken van het alledaagse bestaan in een spiegelei God zien glimlachen, zijn we één geworden, zoals God één is."

Prachtig.

Gods zaden aanvaarden

"Als ik mijn blik op God gericht houd, dan zal iedere gebeurtenis en ieder ogenblik, in mijn wil, zaden van Zijn leven uitstrooien, die op een dag tot een enorme oogst zullen ontkiemen," zegt Thomas Merton.
Zijn tekst kwam binnen op een moment dat ik me op mijn kamer had teruggetrokken, de realiteit van de gezinsdrukte ontvlucht. Een week krokusvakantie speelde me gisterenmiddag parten: te weinig structuur en teveel prikkels.
Ieder moment, in elke gebeurtenis, wordt mij de wil van God aangezegd, zegt Merton. In ieder situatie zoekt Gods liefde mij en dus heeft ook iedere situatie het goede met mij voor.
"De zaden die ieder ogenblik door Gods wil in de tuin van mijn vrijheid worden geplant, zijn de zaden van mijn eigen identiteit en werkelijkheid, van mijn geluk en mijn heiligheid.
Als wij die zaden weigeren, weigeren we alles. Dit betekent de weigering van mijn eigen wezen en bestaan, van mijn eigen identiteit en ware ik. Gods wil niet aanvaarden, beminnen en volbrengen houdt in dat ik de volheid van mijn bestaan weiger in te gaan," zegt Merton.
Ik voel hoe waar deze woorden zijn. Al terwijl ik ze lees neemt de helderheid in mij toe. Deze woorden geven nauwkeurig weer waarom het zo nodig is dat ik dat lijntje met God open hou. Waarom ik me daar zo graag op wil concentreren. Hij spreekt tot mij. Niet af en toe, nee, in iedere stituatie, in ieder moment.
Ik heb mezelf weer een weekendje in een klooster kado gedaan. Even fine-tunen.

- Thomas Merton - 

Ik mag gelukkig zijn

Het is algemeen bekend dat veel mensen op hun stervensuur de schellen van de ogen vallen. Opeens zien ze hun leven in perspectief en helaas roept dat bij menigeen gevoelens van spijt en berouw op.
Elisabeth Kübler-Ross en David Kessler hebben er in Levenslessen over geschreven. Het gegeven intrigeert me enorm. Waarom is het zo ontzettend moeilijk om me voor te stellen dat ik nog maar kort te leven zou hebben? Op de een of andere manier laat mijn geest zich niet voor dat karretje spannen als het niet daadwerkelijk onomstotelijk vaststaat dat ik gauw zal sterven.
Eergisteren kwam ik op de site van Broedgebied terecht. Daar staat, in een blogtekst van Wouter Nieuwenhuizen, de top 5 van dingen die mensen op hun sterfbed betreuren. Het lijstje is opgesteld door een Australische palliatief verpleegkundige:

1. I wish I'd had the courage to live a life true to myself, not the life others expected of me
2. I wish I hadn't worked so hard
3. I wish I'd had the courage to express my feelings
4. I wish I had stayed in touch with my friends
5. I wish that I had let myself be happier

Vooral het laatste punt raakt me. I wish that I had let myself be happier. De formulering is zo ondubbelzinnig: je doet het zelf, hoor, dat ongelukkig zijn. Als jij het wil, kun (je veel vaker) gelukkig zijn. Het woordje 'let' is nog het mooist. Laat het toe, het mag. Echt.

Ik mag gelukkig zijn. 

Doorlaatbaar zijn

Gevoelsmatig loop ik op een smal paadje langs een ravijn. In principe niks aan het handje, maar de wetenschap  van de diepte naast me zorgt voor spanning. Ik moet gefocust blijven op dat punt in de verte waar het pad me heen leidt. Zodra ik me laat afleiden is het ook meteen helemaal mis, lijkt wel. Enorm vermoeiend.
Gisteren voelde ik tijdens de meditatie hoe belangrijk het is om 'doorlaatbaar' te zijn. Ik zweefde als een soort kwal door de oceaan en het water stroomde door mij heen. Ik bestond als het ware alleen maar uit een vliesje.
Vanbinnen en vanbuiten bestond ik uit hetzelfde materiaal: water. Bij een inademing opende ik me van onderen en bij een uitademing stroomde het water van beneden naar boven door mij heen. Niets bleef hangen, alles stroomde continu.
Het voelde heerlijk en ik besefte dat het een mooie metafoor is voor hoe ik in het leven kan staan. De dingen stromen door mij heen. Gedachten, ervaringen, emoties. Ik ervaar ze terwijl ze in mij zijn, maar daarna zijn ze weer weg. Alles is tijdelijk.
Strakjes loop ik onder de ruisende populieren. Hun bladeren filteren het zonlicht boven mijn hoofd.
En ook dat gaat weer voorbij.

Strand

Vastelaovend

De afgelopen week heeft het NRC.next twee keer aandacht besteed aan de 'vastelaovend' in Venlo. Beide keren ontroerde het me. Blijkbaar ben ik vanbinnen nog steeds 'un ech Venloos maedje'.
Dat weemoedige gevoel overvalt me regelmatig als het om Venlo gaat. Het geeft aan dat ik me er heel erg thuis heb gevoeld. Ik sprak de taal, deed mee aan de gebruiken. Meer dan dat ik nu zo graag weer 'vastelaovend' zou gaan vieren, geeft dit nostalgische gevoel denk ik aan dat ik me sindsdien nergens meer zo thuis gevoeld heb.
Manlief is iemand die dat gevoel totaal niet kent en ik proef ook verzet in zijn houding als ik het ter sprake breng. Tradities, dialecten, (religies) lijken voor hem vooral bron van polarisatie.
Zelf heb ik ervaren dat ze verbinding scheppen, saamhorigheid creëren. Het gaat er helemaal niet om mensen buiten te sluiten. Ook niet in de Venlose 'vastelaovend'. Verdiep je van tevoren in het feest, de manier waarop het gevierd wordt en ga dan meedoen, zei Jan van Mersbergen in NRC.next afgelopen week. Met een dergelijke houding toont hij respect voor de lange traditie van 'vastelaovend viere' die Venlo intussen heeft.
Het is namelijk niet een feest van zuipen en brallen. Het is een feest van vrijheid: 'Gaon wao de wind dich weit'. Geen plan, geen uur waarop je thuis moet zijn, geen afspraken. Het feest van het openstaan voor iedereen, ook al ken je de ander niet. Samen gek doen, samen dansen, samen zingen, samen muziek maken.
Ja, nu ik het zo opschrijf neem ik me voor om het volgend jaar gewoon weer eens mee te gaan doen.
Of ik laat me gewoon het volgend jaar weer overvallen door dat nostalgische gevoel. Dat is toch ook mooi.

Heimwee

Ik lees nog steeds De herberg van het hart van Hein Stufkens en Marcel Dekse. Mooi, mooi.
"Het lijkt echter soms wel of we verliefd zijn op de pijn. Alsof wij banger zijn voor de eindeloze ruimte van liefde, dan voor de beknelling van een pijnlijke maar overzichtelijke levenswijze. Toch blijft door alles heen het heimwee in ons spreken, het heimwee dat wij soms ook zo woordeloos in ons kunnen voelen. Het kan zich tonen als een intens verlangen, of als onvrede of tegenslag, geluiden uit gene wereld die van binnenuit tot ons spreken en zich midden in deze wereld tonen."

Hij maakt van ons huis een ruïne, keert het

binnenstebuiten; om het dan in één slag meer

bewoonbaar te maken dan het daarvoor was.

-Rumi-

Als wij eeuwige wezens zijn en als de tijdelijkheid niet meer dan een voertuig is waardoor ons eeuwige zelf zich kan uitdrukken, waarom kiezen wij er dan voor ons te verliezen in alles wat voorbij gaat? 

O liefde van het universum,

je blijft aan ons trekken.

O degene die trekt,

hoe mooi trek je.

O jij, aan wie getrokken wordt,

ook voor jou een bravo.

-Rumi-

Keek

Gisteren zat ik met dochterlief te lunchen bij Keek in de Twijnstraat hier in Utrecht.
Het lunchcafé stond al langer op mijn lijstje om eens uit te proberen en nu was het moment daar. De juffen van de kinderen hadden een studiedag, zoonlief een feestje en moeder en dochter dus het rijk alleen.
Het was ontroerend te zien hoe mijn lieve dochter genoot van dit uitje. Bij het binnenkomen keek ze nieuwsgierig om zich heen en koos een plekje uit. Aan alles zag ik dat ze het zooo ontzettend leuk vond. Het uitkiezen van het broodje, iets te drinken erbij, het babbelen tijdens het wachten en daarna van het opeten van de lunch. Op haar broodje zat alles wat ze zo lekker vindt en terwijl ze zo blij zat te eten zei ze ook nog dat dit misschien nog wel leuker was dan naar de Efteling gaan...
Daarna liepen we nog een paar winkels met leuke spulletjes binnen, ruilden een broek bij Kortjakje en toen was het tijd om naar huis te gaan.
Mijn lieve dochter en ik hebben weer eens ervaren dat er voor een paar heerlijke uurtjes uit, niet meer nodig is dan een heerlijk biologisch lunchcafé en een gezellige buurtwinkelstraat.

Er hangt dus ook kunst bij Keek. Ik bedacht me weer hoe zonde het is dat mijn werken nergens te koop zijn. Ze zijn echt mooi, vooral als ze ingelijst zijn. Toch eens mee de boer op, dacht ik weer. Gewoon investeren in lijsten en exposeren.

illustratie Joyce van den Beuken

Verlangen

De wijze woorden van Taitetsu Unno resoneren binnenin mij.
Alles is 'precies goed' voor mij. Voor mij, zegt hij. Dat maakt het heel persoonlijk en daardoor kan ik niet voorbij gaan aan de boodschap. Daardoor trilt hij zo mooi na.
"Als ik dat eens kon geloven," klinkt het verlangend van binnenuit. Alles zou zoveel eenvoudiger worden. Ik zou verlost zijn van al die dingen die ik mezelf opleg.
Gisteren sprak ik met manlief over mijn gevoel klem te zitten. Het is er de hele tijd, maar soms zwelt het aan tot een golf die me meesleurt en ergens op een verlaten eilandje kwakt. Daar zit ik me dan hopeloos te voelen. Tot ik erover begin te praten, dat scheelt wel iets, maar een oplossing is zomaar niet gevonden, want het gaat over geld, vaste lasten, kinderen die zich thuis voelen op deze plek, etc.
Ik verlang naar eenvoud en helderheid.
Waar ik van geniet zijn de kleine dingen en van handelingen die ik begrijp en zorgvuldig, zonder twijfel over mijn eigen kunnen kan doen. Ik heb totaal geen behoefte aan uitdagingen, geen zin om problemen op te lossen.
Gisteren tekende ik een nieuw prietplaatje. Ik weet hoe ik ze wil tekenen, ik weet hoe ik ze in de computer krijg, moet bewerken en opslaan. Ik weet ook hoe ik ze op de site krijg. Dat hele proces van het maken van een prietplaatje en het publiceren op de site doet mij veel goed.
Waar andere mensen zichzelf graag op de proef stellen, geniet ik van het uitvoeren van eenvoudige handelingen met een concreet resultaat. De was die netjes, schoon en fris geurend aan het wasrek hangt, een foto maken in de natuur, kaarsjes aansteken.
"Je wil leven als een bejaarde," klinkt het dan in mij. Nee, dat is niet waar. Ik wil terug naar de eenvoud om in die rust en stilte contact te kunnen maken met 'de Trouwe'. Net als de zusters in een klooster dat doen, wil ik dat in mijn dagelijkse leven buiten een klooster.
Tijd voor de meditatie. Alles is precies goed. Daar blijf ik op mediteren. Zodat dat vertrouwen zich kan ontvouwen.

afbeelding uit Happinez

Precies goed

Jij, zoals je bent, bent precies goed.

Je gelaat, lichaam, naam, achternaam,

voor jou zijn ze 'precies goed'.

Je ouders, je kinderen,

je schoondochter, je kleinkinderen,

ze zijn voor jou allemaal 'precies goed'.

Geluk, ongeluk, vreugde en zelfs verdriet,

rijkdom en armoede,

voor jou zijn ze 'precies goed'.

Het leven dat je geleid hebt is goed noch slecht.

Voor jou is het 'precies goed'. 

Of je nu naar verwarring gaat of vrede,

waar je ook gaat, het is 'precies goed'.

Niets om over op te scheppen,

niets om zich schuldig te voelen,

niets boven, niets beneden.

Zelfs de dag en de maand waarop je sterft,

zelfs dat is 'precies goed'.

Het leven waarin je wandelt met de Trouwe,

het kan op geen enkele manier niet 'precies goed' zijn.

Wanneer je je leven aanvaardt als 'precies goed'

dan begint zich een diep vertrouwen te openen.

- naar Taitetsu Unno, uit: Twee rivieren - 

calligrafie van Chögyam Trungpa

Spirituele oefening

De onrust belemmert me dingen te doen. Ik kan alleen maar gaan zitten en voelen hoe hij dit keer weer aanwezig is: overal, tintelend als een teveel aan energie met af en toe een mini-stuipje in een beenspier en in mijn hoofd een licht gevoel. Ik schiet ervan in de veroordeling, want zo wil ik het natuurlijk niet.
Helder en daadkrachtig, dat wil ik zijn.
Aha.
Ben al door weer en wind naar de bieb gefietst. Dat was goed, alleen ben ik teruggekomen met een boek over midlife-yoga. Zo'n boek wat mij wil aanzetten tot gezondere leefpatronen.
Het zou mij heel veel goed doen als ik iedere dag yoga-oefeningen ga doen en mijn voedingspatroon onder de loep neem. Volgens de schrijfster van het boek is mijn ontbijt van geitenmelk met muesli geen goede start van de dag voor een vrouw met bot- en gewrichtspijntjes als ik.
...
Het gáát helemaal niet om mijn voeding. Die is best goed denk ik. Het gaat om mijn moeite lief te zijn voor mezelf. Zeker nu ik het vermoeden heb dat ik in de overgang begin te komen is dat precies wat ik het hardst nodig heb.
Gelukkig staat dat óók in het boek:

Liefde voor jezelf is geen berusting of blinde acceptatie van je symptomen.

Het is verlost zijn van jezelf afwijzen.

Iedere keer dat je jezelf veroordeelt, breek je je eigen hart.

De hoogste spirituele oefening is zelfbewustzijn zonder oordelen.

- Amy Weintraub - 

Deze onrustige ziel gaat zo meteen een uurtje wandelen. Dat noem ik goed voor mezelf zorgen. 

Ook hierin word ik bevestigd: "Drie uur stevig wandelen per week vermindert de kans op een hartaanval met 40-50 procent. Het heeft een gunstig effect op de botopbouw, cholesterol, bloeddruk, arteriosclerose en vermindert bovendien stress en depressie," aldus Mieke de Bock op blz.109 van Midlife yoga - in balans tijdens de overgang.

Kom onrust, we gaan uit! Waar is je riem?

illustratie: Barbara Tammes

Troost

Afgelopen zaterdag nam ik deel aan een workshop met Peter Denneman en Joke Litjens over het opzetten van een huisgemeente. Alleen al het deelnemen aan zo'n dag in een groep mensen heeft een enorme impact op mij. In de trein terug naar huis schoot er dan ook van alles door me heen:

• Wat doe ik toch nog steeds enorm mijn best als ik me tussen de mensen begeef (en geef ik mezelf toch gauw op m'n kop!)
• Wat wil ik die ander toch graag 'helpen' met mijn kijk op de zaak 
• Wat reageren mensen toch positief op mij als ik ergens binnenkom (dat verrast mij iedere keer weer)
• Wat is het toch leuk om met onbekenden te praten en dan te voelen dat we oprecht in elkaar geïnteresseerd zijn
• Wat is het toch een troostend idee dat er mensen zijn die vanuit hetzelfde verlangen leven als ik
• Wat is het toch fijn om te ervaren dat bij echt contact alle vooroordelen oplossen en ieder mens prachtig is
• Wat is het toch nodig dat ik me open en liefdevol blijf opstellen naar mezelf en alle mensen om me heen!

Het was een confronterende dag, maar ook een dag van troost. Er zijn meer mensen zoals ik. Mensen die net als ik dat lijntje met God, met onze Bron, met de Tao, open willen houden. Iedere dag weer.
Hoe doe jij dat? Eerlijk je ervaringen willen delen, daar gaat het om. Dat opent onze harten voor elkaar. We laten ons kennen en op zulke momenten is zichtbaar dat wij voortkomen uit De Allermooiste.
Dat is waar ik blij van word. Alles valt op z'n plek.
Zie je wel.

Dichterbij

Het gaat er om dat ik HET zo dicht mogelijk bij mezelf weet te houden.
HET. Alles wat ik doe. En dus ook alles waarmee ik een ander van dienst kan zijn.
Onlangs heb ik een opzet voor een workshop geschreven over schrijven in tijden van rouw. Ik werd er niet blij van. Achteraf begrijp ik dat ik de workshops waar ik zelf met zoveel plezier aan deelgenomen heb aan het kopiëren was. Het startpunt was niet goed en dat heb ik gevoeld. Mooi is dat.
Ik geniet ervan mijn gedachten te ordenen. Van het net genoeg afstand nemen tot wat er speelt om een helder verhaal te kunnen schrijven. Op de een of andere manier leidt dit verwoorden altijd tot een soort van waarheid over mezelf op dat moment. Zo zit het nu met mij. Niet fijner of mooier dan dit, maar gewoon zo.
Als ik dus een workshop wil leiden, dan zou het hier over kunnen gaan. Schrijven en bloggen in tijden van rouw. Waarom schrijven in een tijd waarin je regelmatig overspoeld wordt door emoties? Wat is het verschil tussen schrijven in je dagboek en schrijven op je persoonlijke blog? Waar kies jij voor en waarom?
Als ik doe wat bij mij past, dan hoef ik me nergens druk over te maken. Het is mijn terrein waarop we spelen. Ik ken het als mijn broekzak. Kom, dan laat ik je zien wat er allemaal te beleven is hier. Vanuit die energie wil ik werken.
Kijk, dat is toch maar weer mooi opgedoemd vanuit die mistige vlakte ;-)

Kom

dichterbij

zei de dichter

in mij

Reminder

De afgelopen weken lijkt het wel of ik door een mistig landschap loop. De grond is zompig, het lopen gaat moeizaam. Mijn doel bevindt zich ergens achter de dichte mistbanken en ik heb geen idee of ik wel de goede kant op loop. Ik hou niet van dat uitzichtloze en ik hou niet van de klamheid en dat gebrek aan warmte van de zon.
Als ik me bewust word van de neerslachtigheid die het dreigt over te gaan nemen bij mij vanbinnen, besef ik weer dat het er onder andere mee te maken heeft dat ik de goedkeuring en bewondering van anderen mis.
Als juf oogstte ik veel bewondering. Vooral als toen ik ook nog eens met 32 kleuters werkte. Niemand begreep hoe ik het voor elkaar kreeg. Petje af.
Tegenwoordig zijn mijn blog en mijn meditatie-sessies bron van relativering. O ja, daarom was ik ermee gestopt. O ja, daarom wil ik niet meer in de malle tredmolen mee.
O ja, dat is de droom die ik niet meer op kan geven.
Ik concentreer me op de wereld vlakbij me. Zie in dat mistige landschap de mooie varens en mosjes die fel afsteken tegen hun grauwe omgeving en ik zie de beestjes, helemaal in hun element.
Alles klopt.

Vreugde

"Ik wil helemaal beschikbaar zijn," zegt Joke Litjens in De weg naar binnen. "Alles wat in de kamers van mijn ziel verborgen zit kan zichtbaar worden.
We verbergen ons allemaal omdat het jaren duurt voordat je jezelf kent. Je leert jezelf kennen door anderen, maar ook door stil te worden." Niet alleen naar buiten gericht zijn. Het is ook nodig om stil te worden zodat je de stem van je eigen hart kunt horen.
Dit zegt ze heel goed. Ik heb mezelf ook jaren verborgen gehouden. Onbereikbaar was ik. Mijn 'Zelf' lag onder een dikke puinlaag en kon de roep van mijn hart niet horen.
Ik vind het heel bijzonder dat je lijf zich dan gaat roeren. Mijn lichaam pikte het niet langer en ik begon te zien hoe ik alleen maar oor had voor de stem van anderen. De stem van mijn hart was mij onbekend.
Die bewustwording was genoeg om het verlangen naar waarachtigheid laten groeide. Hoe zit dat nu eigenlijk met mij? Hoe zit dat met die pijn van alles en iedereen belangrijker vinden dan mijzelf, met het niet-willen-weten, hoe zit het met dat onvervulde verlangen er te mogen zijn?
Hoe meer ik over mezelf en het leven leer, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat het er om draait dat ik mezelf liefheb, dat ik mijzelf vergeef, om zo ook anderen de ruimte te geven te zijn zoals ze zijn.
Dat vraagt om een zekere lichtheid en humor. De boeddhisten wijzen daar vaak op en ook Joke Litjens haalt het aan: "Van nature ben ik zwaarmoedig en ernstig en ik heb dus een zware kar getrokken. Nu verlang ik naar meer licht. Dat zit op me te wachten. Dat komt er aan. Er mag meer gelachen worden. Ook door mij en in mijn werk. Dat wacht nog en vraagt van mij dat ik de zwaarte nog meer loslaat."
Ik besef dat ik slechts mijn naam als koers hoef te kiezen.

JOY

Live in joy,
In love,
Even among those who hate.

Live in joy,
In health,
Even among the afflicted.

Live in joy,
In peace,
Even among the troubled.

Look within.
Be still.
Free from fear and attachment,
Know the sweet joy of the way


-teachings of the Buddha- 

De Tao als bron van leven

Tijdens de meditatie vandaag klonk opeens de heldere roep van een vogel.
Dat is de stem van God, schoot het door me heen.
Ik besefte dat deze vogel, net als alle dieren, in verbinding is met de Tao. Zoals als de plantenwereld dat ook is. Dat maakt het ook zo fijn om in de natuur te zijn. Alles is in evenwicht. Doet wat het moet doen en beweegt mee met wat is.
Ik ben graag in de natuur. Het lijkt alsof ik zelf meer in evenwicht raak doordat alles om mij heen energetisch in balans is. Het lijkt wel of alles liefde ademt, want het vertelt mij dat alle leven op z'n eigen manier mag groeien.
Het lijkt wel of mensen slechts in uitzonderlijke gevallen energetisch in balans zijn. Maar als ze dat wel zijn, dan voel ik me ook onmiddellijk op mijn gemak. Bij hen mag ik zijn wie ik ben en ik ontspan. Dat geldt ook voor mezelf. Ik geniet enorm van de momenten dat ik me geworteld voel, als ik die liefde voor het leven, voor anderen, maar ook voor mezelf, door mij heen voel stromen.

Kijk naar jezelf. Trillend, bang voor niet-bestaan.

Weet dat niet-bestaan ook bang is dat God het in

bestaan zou kunnen brengen.

Als je naar de wereldse waardigheden grijpt

is dit ook uit angst.

Alles, behalve liefde voor de Allermooiste

is echt alleen maar foltering en zielenstrijd.

Het is foltering naar de dood te bewegen

en niet van het water van het leven te drinken.

- Rumi -

Aansporing

Wij sporen u aan,

ontdek onder het bekende

het bijzondere.

Breng onder het dagelijkse

het onverklaarbare aan het licht.

Laat ieder ding dat gewoon heet,

u verontrusten.

- Bertolt Brecht -

 

De herberg van het hart

"Kijk," zegt Rumi, "deze wereld van vormen en verschijnselen is als de maan. Het is de wereld van het vele. De wereld van het ene, van de essentie, is als de zon.
Gedurende de nacht kunnen wij de zon niet zien, maar wij kunnen de maan als baken gebruiken. De maan geeft geen licht vanuit zichzelf, zij reflecteert het licht van de zon. Zo ook reflecteren de ogen van de mensen als een maan het licht van de zon als hun hart geopend is.
Zonder besef van het ene verliezen wij ons in het vele."
Daar gaat het Rumi om: dat zijn leerlingen de aanwezigheid van de Ene in hun eigen hart vinden. Dat zij de kaars van hun ego uitblazen en de dageraad in hun eigen ogen weten.
De zoektocht naar de plaats waar de innerlijke wereld en de uiterlijke wereld, onze spirituele wereld en de wijze waarop wij deze vorm geven, één zijn, ligt diep in ons menszijn verankerd, zeggen Hein Stufkens en Marcel Derkse in De herberg van het hart.
Ons tot leven komen hangt af van ons vermogen ons over te geven aan de weg van ons hart, zoals Rumi de weg naar binnen noemt. Ons overgeven aan ons essentiële zelf, is ons overgeven aan God. Een religieuze ervaring is er dan ook één waarbij je 'in verbinding' bent. De twee werelden vallen een moment samen.

Al ruim een week is mijn lichaam in opstand. Migraine en sinds gisteren ook nog buikpijn.
Ik was bezig uit liefde voor de maan.
Ik besef dat ik op heel veel benen hink, zwalk en vanalles probeer af te dwingen.
Een koers, die heb ik nodig.
Waartoe word ik geroepen? Wat heeft mijn hart mij te vertellen?
Een keuze heb ik nodig. Een doel waar ik met heel mijn essentiële zelf achter kan gaan staan en waar ik me ook aan over wil geven. Dit is wat er in mij roept. Er zullen moeilijke tijden komen, maar die kan ik aan, want ook die gaan weer voorbij. Ik zet mijn stappen en kom dichterbij.

Met mijn hele hebben en houden sta ik dus nog steeds op die drempel, of ik het nu fijn vind of niet.

- Rumi - 

Maan