Reminder

De afgelopen weken lijkt het wel of ik door een mistig landschap loop. De grond is zompig, het lopen gaat moeizaam. Mijn doel bevindt zich ergens achter de dichte mistbanken en ik heb geen idee of ik wel de goede kant op loop. Ik hou niet van dat uitzichtloze en ik hou niet van de klamheid en dat gebrek aan warmte van de zon.
Als ik me bewust word van de neerslachtigheid die het dreigt over te gaan nemen bij mij vanbinnen, besef ik weer dat het er onder andere mee te maken heeft dat ik de goedkeuring en bewondering van anderen mis.
Als juf oogstte ik veel bewondering. Vooral als toen ik ook nog eens met 32 kleuters werkte. Niemand begreep hoe ik het voor elkaar kreeg. Petje af.
Tegenwoordig zijn mijn blog en mijn meditatie-sessies bron van relativering. O ja, daarom was ik ermee gestopt. O ja, daarom wil ik niet meer in de malle tredmolen mee.
O ja, dat is de droom die ik niet meer op kan geven.
Ik concentreer me op de wereld vlakbij me. Zie in dat mistige landschap de mooie varens en mosjes die fel afsteken tegen hun grauwe omgeving en ik zie de beestjes, helemaal in hun element.
Alles klopt.