Dat weemoedige gevoel overvalt me regelmatig als het om Venlo gaat. Het geeft aan dat ik me er heel erg thuis heb gevoeld. Ik sprak de taal, deed mee aan de gebruiken. Meer dan dat ik nu zo graag weer 'vastelaovend' zou gaan vieren, geeft dit nostalgische gevoel denk ik aan dat ik me sindsdien nergens meer zo thuis gevoeld heb.
Manlief is iemand die dat gevoel totaal niet kent en ik proef ook verzet in zijn houding als ik het ter sprake breng. Tradities, dialecten, (religies) lijken voor hem vooral bron van polarisatie.
Zelf heb ik ervaren dat ze verbinding scheppen, saamhorigheid creëren. Het gaat er helemaal niet om mensen buiten te sluiten. Ook niet in de Venlose 'vastelaovend'. Verdiep je van tevoren in het feest, de manier waarop het gevierd wordt en ga dan meedoen, zei Jan van Mersbergen in NRC.next afgelopen week. Met een dergelijke houding toont hij respect voor de lange traditie van 'vastelaovend viere' die Venlo intussen heeft.
Het is namelijk niet een feest van zuipen en brallen. Het is een feest van vrijheid: 'Gaon wao de wind dich weit'. Geen plan, geen uur waarop je thuis moet zijn, geen afspraken. Het feest van het openstaan voor iedereen, ook al ken je de ander niet. Samen gek doen, samen dansen, samen zingen, samen muziek maken.
Ja, nu ik het zo opschrijf neem ik me voor om het volgend jaar gewoon weer eens mee te gaan doen.
Of ik laat me gewoon het volgend jaar weer overvallen door dat nostalgische gevoel. Dat is toch ook mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten