HET. Alles wat ik doe. En dus ook alles waarmee ik een ander van dienst kan zijn.
Onlangs heb ik een opzet voor een workshop geschreven over schrijven in tijden van rouw. Ik werd er niet blij van. Achteraf begrijp ik dat ik de workshops waar ik zelf met zoveel plezier aan deelgenomen heb aan het kopiëren was. Het startpunt was niet goed en dat heb ik gevoeld. Mooi is dat.
Ik geniet ervan mijn gedachten te ordenen. Van het net genoeg afstand nemen tot wat er speelt om een helder verhaal te kunnen schrijven. Op de een of andere manier leidt dit verwoorden altijd tot een soort van waarheid over mezelf op dat moment. Zo zit het nu met mij. Niet fijner of mooier dan dit, maar gewoon zo.
Als ik dus een workshop wil leiden, dan zou het hier over kunnen gaan. Schrijven en bloggen in tijden van rouw. Waarom schrijven in een tijd waarin je regelmatig overspoeld wordt door emoties? Wat is het verschil tussen schrijven in je dagboek en schrijven op je persoonlijke blog? Waar kies jij voor en waarom?
Als ik doe wat bij mij past, dan hoef ik me nergens druk over te maken. Het is mijn terrein waarop we spelen. Ik ken het als mijn broekzak. Kom, dan laat ik je zien wat er allemaal te beleven is hier. Vanuit die energie wil ik werken.
Kijk, dat is toch maar weer mooi opgedoemd vanuit die mistige vlakte ;-)
Kom
dichterbij
zei de dichter
in mij
ja mooi hè, hoe je schrijvende hand gewoon de waarheid kent
BeantwoordenVerwijderenJa, mijn schrijvende hand kent de waarheid. Mooi gezegd.
Verwijderenen kijk wat ik vai twitter kreeg toegespeeld http://www.annemariepostma.nl/documenten/pdf/b4_bewust_leven_volgens.pdf
VerwijderenJa, dat sluit naadloos aan, he? Dat zegt ze goed allemaal. Mooi, dank je wel, Hella.
BeantwoordenVerwijderenDie mist is soms zo gek nog niet, zoals Postma schrijft is het veel meer ons idee over de zon dat ons in de weg zit. Goed bezig hoor!
BeantwoordenVerwijderen