Verlangen

De wijze woorden van Taitetsu Unno resoneren binnenin mij.
Alles is 'precies goed' voor mij. Voor mij, zegt hij. Dat maakt het heel persoonlijk en daardoor kan ik niet voorbij gaan aan de boodschap. Daardoor trilt hij zo mooi na.
"Als ik dat eens kon geloven," klinkt het verlangend van binnenuit. Alles zou zoveel eenvoudiger worden. Ik zou verlost zijn van al die dingen die ik mezelf opleg.
Gisteren sprak ik met manlief over mijn gevoel klem te zitten. Het is er de hele tijd, maar soms zwelt het aan tot een golf die me meesleurt en ergens op een verlaten eilandje kwakt. Daar zit ik me dan hopeloos te voelen. Tot ik erover begin te praten, dat scheelt wel iets, maar een oplossing is zomaar niet gevonden, want het gaat over geld, vaste lasten, kinderen die zich thuis voelen op deze plek, etc.
Ik verlang naar eenvoud en helderheid.
Waar ik van geniet zijn de kleine dingen en van handelingen die ik begrijp en zorgvuldig, zonder twijfel over mijn eigen kunnen kan doen. Ik heb totaal geen behoefte aan uitdagingen, geen zin om problemen op te lossen.
Gisteren tekende ik een nieuw prietplaatje. Ik weet hoe ik ze wil tekenen, ik weet hoe ik ze in de computer krijg, moet bewerken en opslaan. Ik weet ook hoe ik ze op de site krijg. Dat hele proces van het maken van een prietplaatje en het publiceren op de site doet mij veel goed.
Waar andere mensen zichzelf graag op de proef stellen, geniet ik van het uitvoeren van eenvoudige handelingen met een concreet resultaat. De was die netjes, schoon en fris geurend aan het wasrek hangt, een foto maken in de natuur, kaarsjes aansteken.
"Je wil leven als een bejaarde," klinkt het dan in mij. Nee, dat is niet waar. Ik wil terug naar de eenvoud om in die rust en stilte contact te kunnen maken met 'de Trouwe'. Net als de zusters in een klooster dat doen, wil ik dat in mijn dagelijkse leven buiten een klooster.
Tijd voor de meditatie. Alles is precies goed. Daar blijf ik op mediteren. Zodat dat vertrouwen zich kan ontvouwen.

afbeelding uit Happinez