Eén worden

Vandaag lees ik op Rinie Altena's blog een mooie column van Jean Jacques Suurmond. Wat ik eruit haal sluit mooi aan bij wat ik gisteren schreef: iedere situatie, elk moment, kan ik ontvankelijk zijn voor Gods zaden en op die manier een voedingsbodem zijn voor Zijn Liefdevolle Wil.

"Van nature is ons bestaan verdeeld. We zien God als een E-nummer: een mogelijke toevoeging die aan het leven houdbaarheid of smaak moet geven," stelt Suurmond in zijn column. Maar: "God is geen toevoeging, maar het hart van de wereld." Maakt het dan niet uit of je gelovig bent of niet? God is er toch wel. Ook in de ongelovige.

Ik vind dat grappig, want ik heb het me al vaker gerealiseerd. God, de Tao, De Allermooiste, De Eeuwige, is overal aanwezig. Of je het nu gelooft of niet, dacht ik er dan achteraan. Jij merkt het dan wel niet, maar nu spreekt God tot jou.

Als manlief vol overgave een prachtige drakenboot van lego aan het bouwen is, dan zou hij Gods aanwezigheid kunnen ervaren. Het zou kunnen. Ik heb er al vaker met hem over gesproken en toen dergelijke voorbeelden gegeven. Toch voelt hij Gods aanwezigheid niet. Gewoonweg omdat hij er niet in gelooft.

Als God overal is, in iedere situatie tot mij spreekt, dan is hij dus ook in de chaos en de drukte te vinden. "Wie God los van het gewone leven ziet, leeft nog in diabolische verdeeldheid," zegt Suurmond. "Als we hem tot bijzondere ervaringen beperken, raakt hij uit het zicht. God wordt irrelevant voor het gewone leven - een mogelijke toevoeging of hypothese. Pas als we in de keuken van het alledaagse bestaan in een spiegelei God zien glimlachen, zijn we één geworden, zoals God één is."

Prachtig.