Afgelopen weekend bleek erg confronterend uit te pakken voor mij. Een weekend vol uitersten. Aan de ene kant momenten van ontroering en verwondering, aan de andere kant de angst en de wanhoop.
Mooi toch, zou je denken. Ik leef. Dat is toch wat ik wil? Leven?
Het begon al tijdens de Vespers (en eucharistieviering) op de vrijdagavond. "Ik ben vrijwel altijd bang," schoot het door me heen. Het was alsof met die gedachte een sluis werd opengezet. Een grote golf angst sloeg over me heen. Ik voelde hem aan komen rollen, geen ontkomen aan.
Alsof zuster Paula het aangevoelde, liet ze me ervaren dat ik Gods geliefde dochter ben en eindigde ze haar meditaties steevast in een voorovergebogen houding, de handpalmen geopend voor ons hoofd: de houding van overgave.
De zaterdag stond voor mij persoonlijk in het teken van 'ik moet'. Altijd. Teveel. Mijn best doen om de angst de baas te blijven? Het besef was niet genoeg om het los te kunnen laten. De angst en 'het moeten' hadden me totaal in hun greep.
Er is geen vertrouwen, realiseerde ik me vanochtend tijdens mijn meditatie. En weer voelde ik de zuigende kracht van de eenzaamheid. Me verbonden voelen met mensen is voor mij heel erg moeilijk. Er is een wantrouwen gegroeid. Wie is wezenlijk met mij begaan? Met wie ben IK wezenlijk begaan?
Wanhoop staat dus weer eens op de stoep. Rumi zegt me haar binnen te laten. Ook zij heeft mij waardevolle dingen te vertellen. Ik haal eens diep adem en ga opendoen.
- kwan yin -
Naderhand:
Overgave blijft het sleutelwoord. 'Ik ga...' in plaats van 'Ik moet...', raadde zuster Paula me gisteren al aan. Uit het oordeel en daarmee uit het verzet stappen.
Overgave en vertrouwen, en dat elke dag opnieuw.
BeantwoordenVerwijderenEn ook vaak: dat je projecteert op de omgeving wat je jezelf aandoet. Ben jij wel wezenlijk met jou begaan?
En toch maar doorgaan as if ...
Ja, dat van die projectie schoot ook meteen door mij heen. Hoe ben ik begaan met mezelf? Hoe doe ik dat op een gezonde manier? Het is zo fundamenteel, dit. Dat maakt het ook moeilijk om er lichtheid in te houden. Vandaag voelt het heel zwaar en dan staat Wanhoop op de stoep.
VerwijderenDank je wel voor je reactie, Hella.
Ha Joyce, ik ken jou niet, en ben bij "toeval" hier terecht gekomen, heb je stukje gelezen en herken er zo veel van in mijzelf....die golf van angst, het moeten, het niet meer in contact zijn met "vertrouwen", voor mij vertrouwen dat het goed is zoals het is, dat ik mag genieten...wanhoop....herkenbaar...binnenlaten? Oef. Die voel ik in mijn buik. Ik ga kijken wat Rumi daarvan gezegd heeft...vind het eng. Fijn om ook de andere reacties te lezen. Mooie verbondenheid.
VerwijderenDank je voor je blog.
Liefs,
Pim
Ha Pim, dank je wel voor je reactie. Ik merk dat het mij iedere keer weer goed doet als mijn openheid gewaardeerd wordt. Zelf heb ik de afgelopen dagen veel gehad aan de reactie van An (zie beneden) waarin ze me attendeerde op een lezing van Tara Brach over angst.
VerwijderenWil je rust? Laat de onrust binnen. Wil je blijdschap? Accepteer het verdriet. Wil je vertrouwen? Verwelkom de angst. Dat is me intussen glashelder geworden in de loop der tijd.
Als het gaat om emoties, misschien is dit een mooie leestip:
BeantwoordenVerwijderenMarinus Knoope - de ontknooping
Wanhoop wordt vaak gekoppeld aan moed. Je doet iets met de moed der wanhoop. Je wanhoop binnenlaten in plaats van buitensluiten is in mijn ogen dan ook een moedig besluit waarbij je jezelf de kans geeft om verbonden te raken met jezelf.
BeantwoordenVerwijderenhttp://www.tarabrach.com/video/2011-09-07-Finding-the-Juice-Inside-of-Fear.html
BeantwoordenVerwijderenTara Brach spreekt hier over een aantal dingen die ik in je bericht van vandaag herken. Én hoe je hiermee kunt omgaan. Zelf heb ik altijd veel aan de manier waarop ze de dingen belicht waardoor ik het vaak beter kan hanteren. Ik weet natuurlijk niet of dat voor jou ook zo is.
Jaaa... ik heb heb een minuutje of 10 gekeken, ga straks rustig de rest kijken. Wat is zij goed. Mooi ook dat zij haar lezingen gewoon op het internet zet. Prachtig. Dank je wel.
VerwijderenWijze woorden sprak zuster Paula, ik vind het een mooi beeld van de ontvangende handen voor je hoofd. Ik denk dat je wel wat kunt hebben aan het boek dat je al bestelde bij de bieb. Ook hij leert je te aanvaarden van wat is, en vertelt dat het voorbij trekt zoals de zon elke dag weer opkomt en ondergaat, dat verzet het inderdaad verergert, juist voedt. Waak ervoor je ermee te vereenzelvigen is ook zijn boodschap, jouw woorden klinken in je wanhoop haast alsof het waarheden betreft. Ook moest ik aan het volgende artikel denken dat zegt "lijden is niet meer anno 2012!" Dat klinkt misschien wat makkelijk, maar toch raakt het mij wel, misschien heb jij er ook wat aan http://www.inspirerendleven.nl/blog/het-jaar-van-innerlijke-afstemming. Het trekt weer voorbij, gelukkig en voor nu naast het binnen laten misschien even iets heel anders doen om de zon in je hart weer te laten schijnen?
BeantwoordenVerwijderenWan-hoop; vuur dat loutert, maar zeer zeer pijnlijk omdat het je alle (valse) hoop ontneemt.
BeantwoordenVerwijderenMooi dat je dit deelt; het heeft veel weg van een kruisweg statie
Dank je wel, Rinie. Het blijft een terugkerend thema, die eenzaamheid. De door mij zo bewonderde natuur is ook keihard. Okee, iedere plant en ieder dier doet wat hij moet doen, dat geeft een hele heldere energie, maar er is geen plant die denkt, laat ik die andere plant maar wat meer ruimte geven, want op de manier waarop ik nu aan het groeien ben ontneem ik hem al het licht.
VerwijderenInderdaad, het ontneemt je alle hoop.
Nu voel ik me weer beter, maar heb eerlijk gezegd geen idee waar dat aan ligt: het weer wegmoffelen van de hele kwestie of de ruimte nadat het er weer even heeft mogen zijn.
Goed weekend voor jou.