Wegversperring

Er komt niets uit mijn handen.
In mij saboteert iets al mijn pogingen om betaalde activiteiten te organiseren.
Er is iets in mij dat er gewoonweg NIET mee bezig wil zijn.
Morgen ga ik een weekend naar een klooster. Mediteren. Ik verheug me er enorm op. Dit keer geen laptop mee en slechts één boek. Merton, vermoedelijk. Ik ga zijn, zwijgen en bij de verveling blijven.
Ik begrijp mezelf nog steeds niet.
Heb ik alles en iedereen te vaak mijn grenzen plat laten walsen?
Heb ik de roep van mijn ziel te lang genegeerd?
Speelt de overtuiging dat ik nu eenmaal teleurstel me parten?
Ben ik gewoonweg niet gedisciplineerd genoeg?
Of, en dat is de moeilijkste: is dit alles het gevolg van opgroeien in onze welvaartsstaat waar alles zo goed geregeld is?
Heel mooi dat ik me wil concentreren op 'er zijn' op mijn lijntje met mijn diepste zelf, maar wie zal dat betalen? Moeten anderen dat doen?
Maar ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet, schreeuwt het in mij.
WAAROM DAN NIET? roep ik terug.
Tijd voor een meditatie. Ik gooi het gewoon in de groep. Er is altijd wel iets of iemand die reageert.

Na de meditatie:
Ik worstel, schoot het door me heen, terwijl ik zat. En vooral: ik denk dat het mooi is dat ik worstel. Dat dat verheven is. En dat terwijl ik vanochtend nog in de Tao Te Ching las dat ik 'geen gevecht moet beginnen'. Nooit.
Daarna zweefde ik in de gelei (want het had een soort van dichtheid) van niet-weten. Alleen, maar niet eenzaam en besefte dat er Eén is die dit alles in de hand houdt (vrij naar Rilke).