Een krachtig visioen

Op mijn facebookpagina heb ik heel lang geleden al ingevuld dat ik schrijfster, schilderes en dichteres ben. Thuis in mijn atelier. Het gaf me vaak een ongemakkelijk gevoel als ik het las: zo pretentieus.
Nu besef ik dat het goed is dat ik dat gewoon opgeschreven heb. Ook al was het nog niet echt zo dat ik me er vol overgave aan durfde te wijden. Ik merk namelijk dat het ongemakkelijke gevoel aan het verdwijnen is.
Ik schrijf veel blogteksten. Ik schrijf gedichten. En die kunst komt ook nog wel, zeker nu de bron waaruit mijn gedichten opwellen dieper aangeboord is door de publicatie van één van die gedichten in Querido's Poëziespektakel 5. De combinatie kunst en gedicht is heel erg mooi. Wat dat betreft zijn Ted van Lieshout, Joke van Leeuwen en Wim Hofman mijn grote voorbeelden.
Gisteren overviel het me weer. Dat hopeloze gevoel dat te maken heeft met werkgevers, geld verdienen en dingen moeten doen die ik diep van binnen niet wil doen.
Ik wil vrijheid. Is dat verwend? Misschien wel. In wezen doet het er niet toe. Ik wil vrijheid. Punt. Hoe die vrijheid er gaat komen, dat is niet aan mij om me druk over te maken. Ik hoef alleen maar te voelen waar ik naar verlang en daarnaast vol overgave de dingen te blijven doen waar ik blij van word. Meer hoeft niet.
"It will come, it will come, and not too late," hangt er nog steeds midden op mijn prikbord.
Geloof het nou maar.

- tekst en illustratie: Wim Hofman - 

Zijn wat je had kunnen zijn

Het is nooit te laat om te zijn wat je had kunnen zijn (George Elliot)

Gewoon opnieuw beginnen. Mijn blik niet langer laten vertroebelen door ervaringen uit het verleden. Kijken door de ogen van de driejarige Joyce in mij. Vol vertrouwen zijn. Beseffen dat ieder moment er een is van een nieuwe geboorte. Fris en onschuldig.
Gedraag je hetzelfde als de mensen die er geen last van hebben, zei een faalangstcoach ooit tegen mij. Dat klinkt wel heel simpel. Toch is dat waar het om gaat. Maak je los van je verleden. Veranker jezelf in het nu.
Gisteren lukte me dat niet goed. Ik voelde goed hoe zenuwachtig ik was voor het sollicitatiegesprek. In plaats van mij even tijd te gunnen om aan te komen, me op mijn gemak te stellen, werd ik meedogenloos aan een spervuur van kritische vragen onderworpen. Alsof ik iemand was die het gewaagd had te denken dat ik wel eens geschikt zou kunnen zijn voor die baan. Alsof ik ontmaskerd moest worden.
Ik heb er een vervelend gevoel aan overgehouden. Geef mezelf op m'n kop dat ik mijn grenzen niet aangegeven heb. Dat ik me in de verdediging heb laten duwen. Heel naar is dat. Nu is het dus zaak om die veroordelende stem even uit te laten razen. Natuurlijk ben je boos, zeg ik tegen de stem. Jij wil dat ik voor mezelf op kan komen, dat ik mezelf kan beschermen, dat ik mijn mannetje sta. Dat lukte me gisteren niet, heel vervelend, en ik ben blij dat het je zo aan het hart gaat. Ik heb er weer veel van geleerd. We laten het nu rusten, okee?
Vanmiddag heb ik weer een gesprek. En ik bedenk me dat het nooit te laat is om het beste in mezelf naar boven te laten komen. Nooit te laat dus om te zijn wie ik had kunnen zijn. Wat een mooie uitspraak van George Elliot.

Meditatie is voor zwevers

Ik heb mijn lijntje met God verwaarloosd. Dacht de afgelopen weken dat er heel veel belangrijker was dan dat, maar dat is natuurlijk niet zo.
Er kwamen twee vacatures op mijn pad waar ik op reageerde en waarvoor ik vandaag en morgen op gesprek mag komen. Er waren vier (!) workshopdagen van het IMK gepland en op deze dagen werd me duidelijk te verstaan gegeven dat ik NU aan de bak moest.
Mijn ritme is volkomen zoek. De dagen dat ik gewoon 's ochtends achter mijn computer kon gaan zitten met mijn kop koffie zijn op één hand te tellen. Geen blogs dus, maar wat me vooral nekt: geen meditatiesessies.
Vanochtend dacht ik dat ik een shirtje moest hebben voor boven dat leuke rokje. Op het moment dat ik daadwerkelijk naar de stad wilde vertrekken realiseerde ik me nog net op tijd waar ik mee bezig was. Terug naar de basis, jij, sprak ik mezelf toe. Dat is wat je nodig hebt.
Een paar minuten later zat ik op mijn meditatiebankje. Even schaamde ik me, maar al gauw wist ik weer hoe onnodig dat is. Die onvoorwaardelijke, liefdevolle energie is er altijd en ik kan ieder moment opnieuw beginnen.
Ik heb baat bij een vast weekritme. Ik heb een leven nodig dat mij ruimte laat voor lummelen waardoor ik ook tijd heb voor onvoorziene dingen zoals het schrijven van een gedicht of iets anders creatiefs.
Die twee baantjes zouden mij dus zeer welkom zijn. Sowieso ga ik er van uit dat ik er met plezier heen zou gaan, maar ze zorgen ook voor een duidelijk weekritme en een einde aan de afhankelijkheid van de WW.
Alweer leer ik dat mijn lijntje met God geen luxe-artikel is. Geen laatje om open te trekken als ik het weer eens moeilijk heb. Het is net als gezond eten en drinken nodig voor mijn welzijn. Het is nodig de dingen vanuit die goddelijke rust te doen, met aandacht. Voordat ik het weet zweef ik weg en ben ik alleen nog maar aan het reageren. Mediteren houdt mij met beide benen op de grond. Na zo'n half uurtje weet ik weer precies wat ik nodig heb.
Meditatie is niet zweverig. Integendeel. Meditatie is voor zwevers.

- somewhere: een huisaltaartje - 

Zomaar een gesprekje

En toen zaten daar opeens twee kinderen in een bakfiets. Moeder was in de winkel waar ik net uitgekomen was en had de kinderen voor het gemak maar buiten gelaten.

Ze moeten een jaar of drie geweest zijn. Een jongen en een meisje met ieder een een dvd van Dora in de handen. Ze zaten naast elkaar te keuvelen in het lentezonnetje.

"Jullie zitten daar gezellig," zei ik tegen hen terwijl ik mijn fiets van het slot deed. Dat vonden ze zelf ook. Ze waren naar de bibliotheek geweest en mochten strakjes naar een Dorafilmpje kijken. 

En toen keek het meisje me even recht aan terwijl ze verder vertelde. Haar ogen helder en glanzend.
"Dit kind is helemaal ontspannen en vol vertrouwen in de mensen en het leven," schoot het door me heen. 

Ons gesprekje kabbelde lekker door. Het was zo leuk hoe deze jonge kinderen nog gewoon antwoord gaven op mijn vragen. Vanuit een ooghoek zag ik een voorbijganger stoppen om er van mee te genieten. 

Van deze peuters mocht ik binnenkomen en zij mochten dat ook bij mij. En daarmee werden ze een heel bijzonder stukje van mijn woensdag. Hoewel... het was tegelijkertijd zó gewoon dat ik er heel gemakkelijk aan voorbij zou gaan. Maar dat deed ik gelukkig niet. En die voorbijganger ook niet. 

afbeelding: www.jakima.nl

Het Grote Evenwicht

Al een flink aantal dagen niet gemediteerd. Of te opgewonden om überhaupt te zitten, of gewoonweg niet thuis de hele dag.
Vandaag weer wel en ik ben er blij mee. Meditatie vormt een mooie basis en ik wil me er weer gedisciplineerd aan wijden.
Alle emoties, fijn of vervelend, veroorzaken een onrust aan de oppervlakte. Er waait een stevig wind die het water opstuwt. Die wind brengt dit keer iets met zich mee waar ik blij van word, maar ook vaak iets waar ik me angstig, verdrietig of wanhopig door voel. Vanochtend voelde ik heel duidelijk dat het in wezen niets uitmaakt wat die wind meevoert. Zij blaast soms gewoon erg hard en dat veroorzaakt al die golven op de zee van mijn ziel.
Tijdens de meditatie lukte het mij om mij onder het onrustig golvende oppervlaktewater te laten zakken. Ik ervaarde de rust die daar altijd is. Het maakt niet uit wat er om mij heen onrust veroorzaakt. Tenslotte geef ik er zelf een naam aan, vel ik zelf het oordeel: fantastisch of afschuwelijk.
Het doet er echt niet toe. Diep vanbinnen ben ik één met De Oneindigheid en die is ook oneindig vredig. Bestáát uit vrede.
Geen benamingen, geen meer van dit of minder van dat, geen voorkeuren of ongemak. Het Grote Evenwicht.

- vol verwachting ben ik - 

Luidruchtige energie

Wat is het moeilijk om te schrijven nu er zoveel goeie dingen aan het gebeuren zijn.
Ik voel me er energiek door. Vooral rond mijn keel voel ik de energie. Er wil van alles naar buiten. Dat is mooi, maar doe in zo'n toestand de dingen maar eens vanuit rust. Dat is verdomde moeilijk, merk ik wel.
Deze blog bijvoorbeeld probeer ik vanuit rust te schrijven. Dat lukte vrijwel altijd goed. Vaak doordat ik me ook rustig voelde, maar ook in andere gemoedstoestanden (verdriet, wanhoop, angst, onrust) was het toch mogelijk een rustig plekje te vinden diep vanbinnen waar vanuit ik kon schrijven.
Met blijdschap en opwinding ligt dat toch echt anders.
Die overload aan positieve, blije, energie is veel luidruchtiger aanwezig en maakt me, naast gelukkig, ook enorm onrustig. Wat ik dus veel doe is bewegen (wandelen, fietsen, opruimen, etc). Ik dóé even meer dan dat ik bén. Gewoonweg omdat ik die energie wil opgebruiken in de hoop wat rust te vinden zodat ik de dingen weer wat beter overzie.
Dingen inplannen, daar gaat het op het moment om. Vanmiddag ga ik dit uitzoeken, morgenvroeg doe ik dat. Van het IMK kreeg ik een mooi lijstje met een aantal punten dat voor iedereen nuttig is:

• Acties die korter duren dan 2 minuten, meteen doen.
• Nooit een dag voor 100% vol plannen: 60% plannen, 30% storingen, 10% creativiteit
• Lastigste taken eerst
• Opruimen bewaren voor het einde van de dag
• Doe één ding tegelijk
• Neem iedere dag de tijd om van de natuur te genieten, al is het maar van de plant in je vensterbank (deze laatste is van mezelf)

Blijdschap

En toen gebeurden er deze week twee dingen die mijn wereld een soort van roze kleurden.
Het begon ermee dat ik een telefoontje kreeg van The House of Books. Ik had voor hen een proeftekst geredigeerd en dat bleek ik heel goed gedaan te hebben. Gewoon zonder opleiding, op mijn eigen taalgevoel. Ik had het zelfs zo goed gedaan, dat ze mij op wilden nemen in het bestand van te benaderen freelancers!
Dit leuke nieuws bleek de opmaat te zijn voor dat van gisteren: het door mij ingezonden gedicht voor Querido's Poëziespektal 5 is door de selectieronde gekomen en wordt dus in de bundel opgenomen! In augustus van dit jaar komt het boek uit en mijn gedicht zal erin staan, tussen een heleboel Grote Jeugdpoëzieschrijvers van Nederland en Vlaanderen!
Ik ben al heel lang niet meer zo ontzettend blij geweest. Het voelt alsof ik de hoofdprijs gewonnen heb. En dat is in wezen ook zo. Voor het eerst gaat er iets van mijn hand gepubliceerd worden! Wat een erkenning!
En wat een energie kwam er vrij in mij, zeg. Voelde het vooral rond mijn keel gieren. Ik wilde het uitschreeuwen, maar daar was ik dus toch te geremd voor. Ik heb alleen maar rondgelopen, van boven naar beneden, de tuin in, weer terug, even gebeld, getwitterd: ook blijdschap kan je volledig in zijn greep hebben.
Vannacht droomde ik dat ik zwanger was. Het was mij meteen duidelijk dat ik niet zwanger was van manlief, want ik riep alleen maar dat het niet kon dat ik zwanger was. Het ongeloof overheerste. Nog nooit eerder heb ik een droom zo goed kunnen plaatsen.
En wat heb ik ernaar verlangd met heel mijn hebben en houwen te voelen dat ik op de goede weg ben!
Joy!

Nederigheid

Opeens staat het me tegen. Alle inspirerende teksten die over God spreken. Het is alsof ik er teveel van gegeten heb. "Ik ben een beetje misselijk," zingt Buster Fonteijn in mijn hoofd.
Vreemd. Ik vind het ook een naar gevoel.
Alsof ik de afgelopen tijd alleen maar bezig ben geweest met wat ik lekker vond. Ah, dat is mooi! Oh... die is lekker! En die en die en die! Hmmmm...
En het is ook alsof ik, door de kou bevangen, steeds dichter bij het vuur gekropen ben. Te dicht.
Ik heb behoefte aan wat afstand. En daarmee bedoel ik niet dat ik mijn lijntje met God ga verwaarlozen. Ik wil de boel wat meer relativeren.
Mijn lijntje met God blijft belangrijk, want zonder dat kan ik niet wezenlijk ervaren dat ik leef vanuit die eeuwigheid, dat wijde, goddelijke, bewustzijn. Maar ik zou er liever mee leven zonder dat het zo ontzettend op de voorgrond staat dat ik er juist een vernauwde blik van krijg. Ook hier is blijkbaar een balans nodig tussen focussen en loslaten. Zo ermee bezig zijn dat er ruimte blijft voor verwondering, voor spelen.
Voor nederigheid. Het woord is me nu in korte tijd twee keer toegevallen. Eén keer in het Zonnelied van Franciscus en vanochtend in een blogtekst van Jacinta.
Nederigheid. Zuster water uit het Zonnelied is nederig. Ze vult in alle blijheid en vrijheid de leegtes op zodat nieuw leven kan ontstaan, vertelde zuster Paula ons tijdens het meditatieweekend in Megen.
Nederigheid. Het heeft voor mijn gevoel ook te maken met aanvoelen dat ieder mens evenveel waarde heeft. Niemand is meer of minder dan een ander. Door te zijn als water kan ik zowel de dakloze als de koningin ontspannen tegemoet treden en werkelijk ontmoeten.
En nederigheid doet mij ook beseffen dat de dingen niet gaan zoals ze gaan omdat ik dat zo wilde, maar omdat het in overeenstemming was met de natuur der dingen:

Het hoogste goed is als water,

dat alle dingen voedt zonder zijn best te doen.

Het stroomt naar lage plekken die door alle mensen worden gehaat.

Daarom is het als de Tao.

....

Wie in overeenstemming met de natuur leeft

gaat niet in tegen de aard der dingen.

Hij beweegt in harmonie met het aanwezige moment

en weet altijd het juiste te doen.

- eerste en laatst strofe van het 8e vers van de Tao Te Ching - 

- viooltjes, symbool van nederigheid - 

Leeg en ontruimd zijn

Leeg en ontruimd zijn.
Daar gaat het volgens Meister Eckhart om. Zodra God jou bereid vindt, kan hij zich in jou uitgieten.
"Zeker, het zou een heel groot gebrek zijn van God als Hij niet grote dingen in jou zou gieten, wanneer Hij je zo ontruimd en leeg aantrof."
Dit soort teksten ontroeren mij diep. Ze komen mij voor als heel wijs en waar.
Stop met je zorgen maken, zeg ik tegen mezelf. Tegelijk met het zorgen maken voel ik namelijk hoe ik volloop met woorden die weer emoties uitlokken.

Okee, ik ben vol. Zo voelt dat, vol zijn.
Dag zorgen, dag bijbehorende zinnen, dag angst, dag wanhoop, dag verdriet, dag teleurstelling en al die andere vriendjes die met jullie meegekomen zijn om een punt te maken. Ik zie jullie feestje wel. Jullie hebben het goed bij mij.
Ik begin nergens aan.
Ik doe geen gekke dingen.
Kijk wel tien keer uit
en dat van die zeven sloten
dat doe ik ook niet, hoor.

Het wonderlijke is dat al schrijvende wat ruimte ontstaan is. De dichter in mij is er wakker van geworden en die heeft gelukkig niet veel ruimte nodig om zich uit te kunnen drukken.

Volmaaktheid

Echt contact of geen contact, bedacht ik me vanochtend heel stellig. Ik was namelijk onverwacht in een persoonlijk gesprek geraakt met S. We zaten met onze kop koffie aan tafel, buiten de voorjaarszon, mijn kinderen naar school en nog even tijd voordat ze weg moest. Heel bijzonder en op dit soort zeldzame momenten voel ik hoe voor mij alles op z'n plek valt. Zo is het goed.
Achteraf realiseer ik me dat het vooral met mezelf te maken heeft of ik deze gebeurtenissen op deze manier kan herkennen. Het is helemaal afhankelijk van mijn eigen kunst tot open staan, bereid zijn.
Het is logisch dat ik geniet van wezenlijk contact, maar dat wil nog niet zeggen dat ik dan al mijn sociale contacten langs deze lat moet leggen. Alles heeft nu eenmaal zijn keerzijde en dat vergeet ik nogal eens blijkbaar. Geen geluk zonder ongeluk. Geen gevoel van verbondenheid zonder eenzaamheid.
Vandaag geniet ik van het lenteweer. Zo zou het altijd moeten zijn, schiet het door me heen. Nee, natuurlijk niet, zo zou het niet altijd moeten zijn, want dan zou ik het niet meer op deze manier beleven.
De dingen gaan zoals ze gaan. Soms bevalt me dat heel erg, maar vaak ook niet. "Dat je iets niet leuk vindt, wil niet zeggen dat er iets mis mee is. Het wil alleen maar zeggen dat jij het niet leuk vindt," zegt Cheri Huber heel terecht.
In wezen is alles dus volmaakt, wat ik er ook van vind.

- afbeelding: Happinez - 

Melancholie

"Ik neem geen stappen, en zal altijd maar gedeeltelijk aanwezig zijn."
"En handelen verwart. Het is prettig, want je gedachten worden er tijdelijk door weggedrukt, maar het vertroebelt."
"Wel overvalt me dan een enkele keer wat onverwachte, verblindende ontroering voor bepaalde nietige objecten; voor het ongeziene, het vergetene..."
"Mijn leven heeft daarmee iets traags gekregen. De uren verstrijken dikwijls kruipend, en tijdens de schemer van sommige namiddagen zie ik de banen van licht voorbijtrekken over de wanden van mijn kamer. Ook dat is goed, want alleen in dergelijke traagheid kun je het gefluister horen van je ziel - en meer is er niet."
"En telkens weer is er die gaping in mijn middenrif, die onrustbarende holte die daar nu al jaren zit...
Het zal zo blijven denk ik.
Maar het geeft niet. Ik leef niet voor geluk. Gelukkig zijn interesseert me niet. Ik leef voor het roerloze avontuur, dat zacht voorbijtrekt in een donkerblauw luchtledige..."
Dit alles lees ik op de laatste bladzijdes van Brave nieuwe wereld van Daan Remmerts de Vries. Het is het fascinerende verhaal van Kas van Wallenstege die verdacht wordt van een misdrijf en daardoor steeds meer afgezonderd raakt.
Ik besef dat hij geen vrolijke kijk op het leven schetst. Hij is een individu. Voelt geen verwantschap met de anderen. Bij de mensen die "iedere verrassing haten, die willen leven met onwrikbare zekerheden van de wieg tot het graf." Maar geen filosofie, hoe prachtig ook, zal ooit een schild vormen tegen de klappen die je blijkbaar moet ontvangen, zegt Kas van Wallenstege.
Ik vind dat mooi, zo'n boek wat in staat is me met zijn zinnen recht in mijn ziel te raken. En dat dat dan ook nog gebeurt op een moment dat ik 'net als vroeger' in de namiddag met een wijntje, kaarsjes aan en Enya op de achtergrond lekker allenig thuis ben met een boek... dat maakt het alleen nog maar mooier.

The One Deep Inside Your Chest

Step back and watch your body, being a body.

Watch an arm move through space, watch an ankle turn.

Watch your body, as it likes things or it doesn't,

as it gets scrapes and bruises

as the skin darkens and falls into folds.

Step back to the perimeter of the theater

and watch your body on the stage.

Recede to that quiet knowing:

For now, I am associated with this body - 

not inside it, or one with it -

just associated, for a time.

Casing. Only casing.

Be kind to the casing if you like - put oils

on it and nourish it and move it to keep it stronger, for a time.

Never become it. There, only suffering.

Can you feel the one deep inside your chest, who has existed forever?

Who has made a thousand journeys?

Who feels like a comet in the dark?

The inner filament?

I know, no one ever told you.

I know. It wasn't the name you learned to write at school,

but that one is you.

That one is the real you.

- Tara Sophia Mohr - 

Wanhoop

Heb niet meteen durven gaan schrijven. Het roert zich vanbinnen.
Afgelopen weekend bleek erg confronterend uit te pakken voor mij. Een weekend vol uitersten. Aan de ene kant momenten van ontroering en verwondering, aan de andere kant de angst en de wanhoop.
Mooi toch, zou je denken. Ik leef. Dat is toch wat ik wil? Leven?
Het begon al tijdens de Vespers (en eucharistieviering) op de vrijdagavond. "Ik ben vrijwel altijd bang," schoot het door me heen. Het was alsof met die gedachte een sluis werd opengezet. Een grote golf angst sloeg over me heen. Ik voelde hem aan komen rollen, geen ontkomen aan.
Alsof zuster Paula het aangevoelde, liet ze me ervaren dat ik Gods geliefde dochter ben en eindigde ze haar meditaties steevast in een voorovergebogen houding, de handpalmen geopend voor ons hoofd: de houding van overgave.
De zaterdag stond voor mij persoonlijk in het teken van 'ik moet'. Altijd. Teveel. Mijn best doen om de angst de baas te blijven? Het besef was niet genoeg om het los te kunnen laten. De angst en 'het moeten' hadden me totaal in hun greep.
Er is geen vertrouwen, realiseerde ik me vanochtend tijdens mijn meditatie. En weer voelde ik de zuigende kracht van de eenzaamheid. Me verbonden voelen met mensen is voor mij heel erg moeilijk. Er is een wantrouwen gegroeid. Wie is wezenlijk met mij begaan? Met wie ben IK wezenlijk begaan?
Wanhoop staat dus weer eens op de stoep. Rumi zegt me haar binnen te laten. Ook zij heeft mij waardevolle dingen te vertellen. Ik haal eens diep adem en ga opendoen.

- kwan yin - 

Naderhand: 

Overgave blijft het sleutelwoord. 'Ik ga...' in plaats van 'Ik moet...', raadde zuster Paula me gisteren al aan. Uit het oordeel en daarmee uit het verzet stappen.

Vluchten

Ik ga weer eens een paar dagen weg. Alleen. Ik laat mijn gezin achter. De kinderen zijn in zeer goede handen bij manlief die ook uitstekend voor zichzelf kan zorgen. Er bekruipt mij het gevoel dat het confronterend is dat ik dit doe.

Ik zorg tegenwoordig ook goed voor mezelf. En bij mij houdt dat in dat ik me regelmatig terug kan trekken om contact te maken met mijn diepste zelf. Dat kan wat mij betreft het beste in een klooster waar ik aan kan sluiten bij een eeuwenoud ritme. Er is de minimale structuur waarbinnen ik de vrijheid voel om niets te doen, slechts bij mezelf te zijn.

Wat ik merk is dat het blijkbaar heel belangrijk dat dit soort ondernemingen geen vlucht zijn. De algemene opinie is dat vluchten niets oplevert, want je neemt jezelf mee. Ik verdenk de mensen die mij deze vraag (Is het geen vlucht?) stellen ervan dat ze diep vanbinnen ook graag eens weg zouden gaan in hun eentje, maar dat niet durven. Ze vertellen zichzelf dan dat dit een vlucht zou zijn en dus fout. 

Deze mensen weten niet hoe ontzettend leerzaam het is om alleen te zijn. Ze hebben geen idee van de wijsheid van de stilte. Ze beseffen niet hoe moeilijk het is om in het dagelijkse leven met al z'n beslommeringen en afleidingen de waarheid over jezelf boven tafel te krijgen.
Of misschien beseffen ze het wel en is het allemaal veel te beangstigend.

Wie vlucht er? Ik denk dat het overgrote deel van de mensheid vlucht. En niet door te mediteren, een pelgrimstocht te gaan maken of een tijd het klooster in te gaan, maar door dag in dag uit pijn te verzachten met drank, koopzucht, een drukke agenda of werk. 

Ik ben dus niet op de vlucht. Juist niet. Ik ga de confrontatie aan met mezelf omdat ik wil weten wat er overblijft als ik los ben van het dagelijkse leven. Ik wil mezelf zo graag beter leren kennen, dat ik er tijd voor vrijmaak. Een weekend quality-time met mezelf.

Ik ben benieuwd.

Wegversperring

Er komt niets uit mijn handen.
In mij saboteert iets al mijn pogingen om betaalde activiteiten te organiseren.
Er is iets in mij dat er gewoonweg NIET mee bezig wil zijn.
Morgen ga ik een weekend naar een klooster. Mediteren. Ik verheug me er enorm op. Dit keer geen laptop mee en slechts één boek. Merton, vermoedelijk. Ik ga zijn, zwijgen en bij de verveling blijven.
Ik begrijp mezelf nog steeds niet.
Heb ik alles en iedereen te vaak mijn grenzen plat laten walsen?
Heb ik de roep van mijn ziel te lang genegeerd?
Speelt de overtuiging dat ik nu eenmaal teleurstel me parten?
Ben ik gewoonweg niet gedisciplineerd genoeg?
Of, en dat is de moeilijkste: is dit alles het gevolg van opgroeien in onze welvaartsstaat waar alles zo goed geregeld is?
Heel mooi dat ik me wil concentreren op 'er zijn' op mijn lijntje met mijn diepste zelf, maar wie zal dat betalen? Moeten anderen dat doen?
Maar ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet, schreeuwt het in mij.
WAAROM DAN NIET? roep ik terug.
Tijd voor een meditatie. Ik gooi het gewoon in de groep. Er is altijd wel iets of iemand die reageert.

Na de meditatie:
Ik worstel, schoot het door me heen, terwijl ik zat. En vooral: ik denk dat het mooi is dat ik worstel. Dat dat verheven is. En dat terwijl ik vanochtend nog in de Tao Te Ching las dat ik 'geen gevecht moet beginnen'. Nooit.
Daarna zweefde ik in de gelei (want het had een soort van dichtheid) van niet-weten. Alleen, maar niet eenzaam en besefte dat er Eén is die dit alles in de hand houdt (vrij naar Rilke).