Vluchten

Ik ga weer eens een paar dagen weg. Alleen. Ik laat mijn gezin achter. De kinderen zijn in zeer goede handen bij manlief die ook uitstekend voor zichzelf kan zorgen. Er bekruipt mij het gevoel dat het confronterend is dat ik dit doe.

Ik zorg tegenwoordig ook goed voor mezelf. En bij mij houdt dat in dat ik me regelmatig terug kan trekken om contact te maken met mijn diepste zelf. Dat kan wat mij betreft het beste in een klooster waar ik aan kan sluiten bij een eeuwenoud ritme. Er is de minimale structuur waarbinnen ik de vrijheid voel om niets te doen, slechts bij mezelf te zijn.

Wat ik merk is dat het blijkbaar heel belangrijk dat dit soort ondernemingen geen vlucht zijn. De algemene opinie is dat vluchten niets oplevert, want je neemt jezelf mee. Ik verdenk de mensen die mij deze vraag (Is het geen vlucht?) stellen ervan dat ze diep vanbinnen ook graag eens weg zouden gaan in hun eentje, maar dat niet durven. Ze vertellen zichzelf dan dat dit een vlucht zou zijn en dus fout. 

Deze mensen weten niet hoe ontzettend leerzaam het is om alleen te zijn. Ze hebben geen idee van de wijsheid van de stilte. Ze beseffen niet hoe moeilijk het is om in het dagelijkse leven met al z'n beslommeringen en afleidingen de waarheid over jezelf boven tafel te krijgen.
Of misschien beseffen ze het wel en is het allemaal veel te beangstigend.

Wie vlucht er? Ik denk dat het overgrote deel van de mensheid vlucht. En niet door te mediteren, een pelgrimstocht te gaan maken of een tijd het klooster in te gaan, maar door dag in dag uit pijn te verzachten met drank, koopzucht, een drukke agenda of werk. 

Ik ben dus niet op de vlucht. Juist niet. Ik ga de confrontatie aan met mezelf omdat ik wil weten wat er overblijft als ik los ben van het dagelijkse leven. Ik wil mezelf zo graag beter leren kennen, dat ik er tijd voor vrijmaak. Een weekend quality-time met mezelf.

Ik ben benieuwd.