"En handelen verwart. Het is prettig, want je gedachten worden er tijdelijk door weggedrukt, maar het vertroebelt."
"Wel overvalt me dan een enkele keer wat onverwachte, verblindende ontroering voor bepaalde nietige objecten; voor het ongeziene, het vergetene..."
"Mijn leven heeft daarmee iets traags gekregen. De uren verstrijken dikwijls kruipend, en tijdens de schemer van sommige namiddagen zie ik de banen van licht voorbijtrekken over de wanden van mijn kamer. Ook dat is goed, want alleen in dergelijke traagheid kun je het gefluister horen van je ziel - en meer is er niet."
"En telkens weer is er die gaping in mijn middenrif, die onrustbarende holte die daar nu al jaren zit...
Het zal zo blijven denk ik.
Maar het geeft niet. Ik leef niet voor geluk. Gelukkig zijn interesseert me niet. Ik leef voor het roerloze avontuur, dat zacht voorbijtrekt in een donkerblauw luchtledige..."
Dit alles lees ik op de laatste bladzijdes van Brave nieuwe wereld van Daan Remmerts de Vries. Het is het fascinerende verhaal van Kas van Wallenstege die verdacht wordt van een misdrijf en daardoor steeds meer afgezonderd raakt.
Ik besef dat hij geen vrolijke kijk op het leven schetst. Hij is een individu. Voelt geen verwantschap met de anderen. Bij de mensen die "iedere verrassing haten, die willen leven met onwrikbare zekerheden van de wieg tot het graf." Maar geen filosofie, hoe prachtig ook, zal ooit een schild vormen tegen de klappen die je blijkbaar moet ontvangen, zegt Kas van Wallenstege.
Ik vind dat mooi, zo'n boek wat in staat is me met zijn zinnen recht in mijn ziel te raken. En dat dat dan ook nog gebeurt op een moment dat ik 'net als vroeger' in de namiddag met een wijntje, kaarsjes aan en Enya op de achtergrond lekker allenig thuis ben met een boek... dat maakt het alleen nog maar mooier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten