Vreemd. Ik vind het ook een naar gevoel.
Alsof ik de afgelopen tijd alleen maar bezig ben geweest met wat ik lekker vond. Ah, dat is mooi! Oh... die is lekker! En die en die en die! Hmmmm...
En het is ook alsof ik, door de kou bevangen, steeds dichter bij het vuur gekropen ben. Te dicht.
Ik heb behoefte aan wat afstand. En daarmee bedoel ik niet dat ik mijn lijntje met God ga verwaarlozen. Ik wil de boel wat meer relativeren.
Mijn lijntje met God blijft belangrijk, want zonder dat kan ik niet wezenlijk ervaren dat ik leef vanuit die eeuwigheid, dat wijde, goddelijke, bewustzijn. Maar ik zou er liever mee leven zonder dat het zo ontzettend op de voorgrond staat dat ik er juist een vernauwde blik van krijg. Ook hier is blijkbaar een balans nodig tussen focussen en loslaten. Zo ermee bezig zijn dat er ruimte blijft voor verwondering, voor spelen.
Voor nederigheid. Het woord is me nu in korte tijd twee keer toegevallen. Eén keer in het Zonnelied van Franciscus en vanochtend in een blogtekst van Jacinta.
Nederigheid. Zuster water uit het Zonnelied is nederig. Ze vult in alle blijheid en vrijheid de leegtes op zodat nieuw leven kan ontstaan, vertelde zuster Paula ons tijdens het meditatieweekend in Megen.
Nederigheid. Het heeft voor mijn gevoel ook te maken met aanvoelen dat ieder mens evenveel waarde heeft. Niemand is meer of minder dan een ander. Door te zijn als water kan ik zowel de dakloze als de koningin ontspannen tegemoet treden en werkelijk ontmoeten.
En nederigheid doet mij ook beseffen dat de dingen niet gaan zoals ze gaan omdat ik dat zo wilde, maar omdat het in overeenstemming was met de natuur der dingen:
Het hoogste goed is als water,
dat alle dingen voedt zonder zijn best te doen.
Het stroomt naar lage plekken die door alle mensen worden gehaat.
Daarom is het als de Tao.
....
Wie in overeenstemming met de natuur leeft
gaat niet in tegen de aard der dingen.
Hij beweegt in harmonie met het aanwezige moment
en weet altijd het juiste te doen.
- eerste en laatst strofe van het 8e vers van de Tao Te Ching -
- viooltjes, symbool van nederigheid -
Wat mooi Joyce. En het voelt ook wel als een opluchting, alsof je weer ruimte krijgt om te voelen dat je al die dingen die je in de teksten over God zo aanspraken al Bent, verruimend. Even begon ik te denken dat je bij elke tekst juist meer afgescheiden raakte, dacht dat jij juist vol i.p.v. leeg was etc, jezelf tekort deed. Je bent al leeg/ontvangend, nederig en Een, hier en nu. Gewoon mooi en goed zoals je bent. In volle verbinding met God. Al lijkt dat soms anders, I know. Mooie viooltjes trouwens, heerlijk he die lente.
BeantwoordenVerwijderen