We can do it!

En toen kon ik me heel even vastgrijpen aan de waterkant.
Met of zonder gipsen pootje, de afgelopen dagen waren erg enerverend. Manlief moet dit gevoel in nog sterkere mate hebben, want die heeft zich drie slagen in de rondte gerend om al het lekkers (verjaardagsfeest, hij werd 40) en de kadootjes (Sint komt vandaag bij ons langs) in huis te halen.

Daar tussendoor kwam er eindelijk nieuws van het werkfront: er komt een doorstart van het failliete bedrijf en manlief mag blijven. Dat klinkt heel mooi, we zijn er ook blij mee, maar manlief is nog erg sceptisch. De mankracht is met de helft uitgedund ook in allerlei andere zaken is drastisch gesnoeid. Hoe nu verder is de grote vraag. Maar goed, dat is de nieuwe uitdaging waarvoor hij in elk geval voorlopig betaald blijft.

Ik zit hier in een atelier dat eruit ziet alsof er zojuist een bom is ontploft, In ons huis is (met uitzondering van de vaat die we net uit de vaatwasser halen) alles vies, er ligt een berg was en overal is het rommelig.

Maar... ik tel mijn zegeningen, want wat zijn het een paar spannende weken geweest. Zowel wat betreft de gezondheid van oma M. als het werk van manlief heeft alles relatief goed uitgepakt. En: ik heb loopgips om mijn pootje en als ik vooral op mijn hak loop, kan ik (sinds gisteren) daadwerkelijk zonder krukken door het huis scharrelen. Wat een genot! Ik merk dat het mij heel veel energie geeft en ik heb Ontzettend Veel Zin om alles weer op orde te krijgen. De komende week staat in het teken van Grote Schoonmaak c.q. Grote Opruiming. 

Ja, ja, ik doe het rustig aan, maar ik ga het wél doen. Stap voor stap. Van boven naar beneden. Heerlijk. 

Waar blijft dat voorjaar?