Het taboe van de sudoku

Ik heb meer behoefte aan structuur dan op het moment voor handen is. Nu er in mijn hoofd zoveel dingen om aandacht schreeuwen merk ik dat heel sterk. Ik doe tegenwoordig dan ook het liefst dingen die om een gestructureerde aanpak vragen.
Iedere dag maak ik de sudoku van het NRC.next. Als die voor me op tafel ligt, komt er al een rust over me. Ik ga zitten met m'n kop koffie, potlood en gummetje en ontspan alleen al bij het idee dat ik me het komende half uurtje alleen maar met dat gestructureerde werkje hoef bezig te houden.
Er zijn maar een paar regels. Ik werk netjes en secuur. Als een cijfer op meer dan twee plekjes kan staan, schrijf ik het niet op. Als ik weet welk cijfer er in een hokje moet komen, gum ik de 'hulpcijfertjes' uit. Als het klaar is, is het klaar. Ik kijk er even in volle tevredenheid naar, maar daarna gaat het meteen bij het oud papier.
Gisteren liep ik vast. Even te snel geoordeeld en het kwaad is geschied. Zie er dan maar eens achter te komen waar het misging. Dat lukt me vrijwel nooit en dat is uitermate teleurstellend.
Mijn schoonmoeder vindt het ook zo leuk om te doen. Maar ze mag maar één sudoku per dag oplossen, daar is ze heel streng in. Het is namelijk een werkje van niks. De tijd gaat voorbij en wat heb je dan werkelijk gedaan? Dat gevoel herken ik. Alsof het iets is waar je je toch een beetje voor schaamt.
Voor iedereen die vandaag, net als ik, behoefte heeft aan een fijn gestructureerd werkje, heb ik de sudoku van vanochtend ingescand. Veel plezier!