allerliefste

allerliefste

laat me je tot leven wekken

het is hopelijk nog niet te laat

het helpt vast als ik je verpot

wat extra voeding geef

en iedere dag even met je praat

lieve schat, wat spijt het me

dat ik je niet zag staan

dat het leek alsof je was vergeten

dat ik, als ik vanuit een ooghoek

een glimp van je verleptheid zag

er voor koos het niet te willen weten

lente!

Vanochtend waren mijn fototoestel en ik op zoek naar bloesem. Prachtig, hoeveel bomen er dik in de bloemen zitten. 

Nu komen de kinderen alweer bijna thuis om te eten en daarna heb ik nog twee uur. Ik blijf de tijd onderverdelen in tijd voor het gezin en huishouden, tijd waarin ik moet werken en tijd die ik naar hartelust zelf mag invullen. Omdat die laatste categorie gevoelsmatig nogal onder druk staat, lijkt die tijd voorbij te vliegen. Dat beangstigt me. 

Sowieso ben ik de laatste weken erg onder de indruk van de snelheid waarmee er weer een week voorbij gegaan is. Ik ben me er erg van bewust dat mijn tijd hier op aarde eindig is en dat ik dus maar beter zoveel mogelijk kan genieten. Dat is goed, want lange tijd leefde ik mijn leven als of ik het eeuwige leven had en dat is nu eenmaal niet bevorderlijk voor de bewustwording. 

De zonnige lentedagen doen mij tegelijk met de natuur ontwaken. 

Ik kijk om me heen en zie dat alles perfect is.

Marit Törnqvist

Vanmiddag las ik in de Flow over Marit Törnqvist. 

Iedere keer wordt er iemand geportretteerd aan de hand van diens verleden, heden en toekomst. Een heel leuk concept. Dit keer helemaal, want ik ben een grote fan van Marit.

Allereerst staat ze breed uitgemeten op twee bladzijden. Gefotografeerd in haar atelier. Een vriendelijk en blij ogende jonge vrouw met een vrolijke stippeltjesjurk aan (ik heb er ook zoëen). Ze zit aan een tafel op wat vermoedelijk een zolderkamer is. Op de voorgrond de potloden, penselen, en inktpotjes.

In het lekker lange artikel vertelt ze over haar vroegste jeugd in Zweden (compleet met mooie fotootjes), maar ook over de kampeertocht door Noord-Lapland die haar veranderde. Ze zegt hierover: "Ik was ook best stoer. Niet nadrukkelijk stoer of als een jongen, maar om wie ik was. Toen ik terugkwam was ik een ander mens." Dit herken ik precies van het jaar dat ik, rond mijn 27e, in Burkina Faso gewoond en gewerkt heb. Dat gevoel. 

Over de moeilijke periode rond de scheiding van haar ouders zegt ze: "Omdat ik mijn leven lang iets extreem positiefs en daadkrachtigs heb uitgestraald, heeft niemand eigenlijk echt doorgehad dat ik me slecht voelde." Tja.

Maar goed. Wat heel duidelijk werd vanmiddag, is dat zij iemand is die ik enorm bewonder, maar vooral ook erg benijd. Ze werkt lekker in haar eigen atelier, verdient daar genoeg geld mee én heeft een boerderij in Zweden (én spreekt vloeiend Zweeds... zegt deze struikelende beginneling). Over die boerderij zegt ze: "Daar in de buurt, tussen de velden en bossen, woont een stokoud vrouwtje, dat hout voor haar kachel haalt op de rollator. Wie weet, word ik er later ook zo één..."

Lijkt me ook nog een heerlijk mens, die Marit!

En die foto van haar plak ik aan de muur. 

Dat ik het maar weet.

Naschrift: 

En wat las ik daarnet pas? 

Het zinnetje onder de illustratie: Er was een meisje, dat net iets harder rende dan alle anderen...

Ze zeggen

ze zeggen

schrijf het op

hoe was het?

hun monden bewegen

hun ogen dwingen

doe iets, doe iets,

maar ik wil niets

ik vind er niets meer aan

ben bang

zo zonder houvast

bungel aan een draadje

in een lappenpoppenlijf

een speeltje ben ik, van de wind

ach, laat maar waaien, laat maar waaien

wat maakt het allemaal ook uit

maar ze grijpen me bij mijn benen

trekken me naar benee

en zeggen

dat het helpt

schrijf, praat

over hoe het was, mijn kind

goed idee, zeg ik

en: okee dat doe ik

ik hoor ze zuchten

de zucht van eindelijk

maar in mijn lappenpoppenlijf

gaat het nergens kriebelen

geen energie die stromen gaat

daarbinnen blijft het stil

mijn hoofd heeft iets bedacht

maar mijn lichaam dat hangt slap

bungelt in de wind en wacht

Was will das weib?

Vanochtend las ik met mijn snotverkouden hoofd het stukje van Guus Middag in het boekenkatern van het NRC van gisteren. Je doet het voor het geld of je doet het niet luidt de titel.
Het stuk gaat over de dichter Menno Wigman die een boek met beschouwend proza geschreven heeft. Het eerste stuk van het boek beschrijft hoe de dichter geld verdiende door in de bus gedichten voor te dragen, wat een beschamende toestand werd. Vervolgens doet hij een poging uit te leggen waarom hij dit dan toch deed.
Guus Middag reageert hierop als volgt: "Wat wil hij nu eigenlijk? Het is duidelijk dat er maar twee keuzes zijn: je doet het voor het geld of je doet het niet. Maar Wigman wil allebei: geld opstrijken én klagen. Het klinkt wat verwend, en weinig doordacht." En: "De schrijver weet niet goed wat hij wil."... "Hij wil wel standpunten hebben, maar zo gauw hij ze heeft uitgesproken, neemt hij ze weer terug."
Uiteindelijk concludeert Guus Middag dat Wigmans niet geschikt is voor het schrijven van dit soort beschouwend proza en er goed aan zou doen de dichter in zichzelf te redden.
Een beetje een lange inleiding, maar het stuk maakte veel indruk op mij omdat ik me herken in Wigmans. Ook ik wil geld opstrijken én klagen. Ook ik heb de neiging om mijn eigen argumenten meteen weer te weerleggen. Zowel in een mondelinge discussie als op papier.
Ik noem mijzelf een waarheidszoeker. Dat houdt in dat ik denk dat er één waarheid is en die waarheid moet gevonden worden. Het moet dus naar dat ene goede toe. Iemand die gelooft dat dat ene ware te vinden is, wordt faalangstig. Stel dat ik de verkeerde conclusie getrokken heb, dan verwoord ik het verkeerde en dat is het ergste wat kan gebeuren. Het gevolg is dat ik maar blijf sleutelen en twijfelen over wat ik beweer.
Ik kan dat als uiterst vermoeiend ervaren of ik kan lol hebben in dit denkproces. Voor mij geldt voor alsnog dat ik het fijn vind om al denkend of schrijvend tot de formulering te komen van 'mijn waarheid van dit moment'. Niets is zo bevredigend als de perfecte beschrijving van mijn waarheid van dat ene moment.
Ik besef heel goed dat deze waarheid variabel is als de wind en daarom hecht ik er niet erg aan. Het betekent ook dat ik hier tot in de eeuwigheid mee door kan gaan, want dit product is maar kort houdbaar.
Waarom dan toch al deze moeite doen?
Ik hou van de helderheid en rust die van de conclusie uit gaat. Naast waarheidzoeker was ik ook een ordeschepper, weet je nog?
Er schuilt vast een dichter in mij die gered wil worden.

Joyce in haar atelier

Daar word ik gelukkig van. Lekker achter mijn grote tafel in het atelier, kaarsjes aan, muziekje op de achtergrond of in stilte, opschrijven wat mij bezighoudt, inspirerende teksten lezen, iets moois maken, lekker alleen zijn en in alle rust wat rommelen of gewoon nietsdoen.

En toch kan ik ook niet zeggen dat ik een vervelende dag had op het werk. De kinderen hebben lekker gewerkt en we hebben heerlijk lang buiten gespeeld.
Moet ik gewoon stoppen met er een oordeel over te hebben? Is dat wat nodig is? Ik werk met kleuters en dat is soms leuk en gemakkelijk en soms vervelend en zwaar. Punt.
...

Orde scheppen

Vanmiddag dacht ik het weer: Het moet veel en veel simpeler allemaal. Veel eenvoudiger.
Na een ochtend werken met 28 kleuters liep ik met mijn vriendin S. in stilte door de ontluikende natuur. Heerlijk. Katjes plukken, de zon op mijn gezicht en overal geluiden van fluitende vogels. Dit is goed, dit is genoeg om geluk te ervaren. In de eenvoud schuilt het geluk.
En dus wil ik het weer eens kleiner, overzichtelijker, eenvoudiger en simpeler. Daar word ik rustig en blij van. Ik merk dat ook aan klusjes waarbij ik maar op één ding hoef te letten. Het ophangen van schoon wasgoed bijvoorbeeld. Of het wegknippen van de uitgedroogde bloemen uit de hortensia. Sorteren en orde scheppen, daar word ik blij van. Ha, het klopt weer, ziet er fijn uit zo, alles is okee.
Tja en dan dringt zich onmiddellijk de gedachte op, dat dit alles het gevolg zou kunnen zijn van een overbelast zenuwstelsel. Zintuiglijke prikkels adequaat verwerken laat bij mij namelijk nogal eens te wensen over.
Afgelopen maandag had ik het onzalige plan opgevat om met mijn twee kinderen schoenen te gaan kopen in een winkel waar 25% korting gegeven werd op elk paar schoenen dat die dag gekocht werd. De drukte, een onvriendelijke verkoopster, het tegenvallende aanbod aan schoenen en twee kinderen die toch echt allebei nieuwe schoenen wilden en wel het liefst zo snel mogelijk, waren de perfecte combinatie om mij over de grens te helpen. Mijn blik vernauwt zich tot een kokervisie met als gevolg dat ik totaal geen overzicht meer heb en iedere zintuiglijke prikkel en één teveel is.
Wat doet iemand als ik in een kleuterklas? Orde scheppen. Jonge kinderen zijn heel gevoelig voor structuur en regelmaat, daar houden ze van. Net als ik dus. Wat dat betreft ben ik daar dus prima op mijn plek. Als het lekker loopt en de kinderen gaan zelfstandig hun weg, dan kan ik daar enorm van genieten. Maar goed, soms is dat dus niet zo en dan hakt dat er bij mij wel in. Erbij blijven, Joyce, blijven ervaren wat het met je doet. De weg van de krijger.
Het is dus eigenlijk heel simpel. Ik doe de dingen in alle rust en na elkaar. Mindfulness is voor mij uitgevonden. Ik doe het zo en niet anders. Mocht dat, bijvoorbeeld op school, niet gewaardeerd worden, dan is deze baan niet goed voor mij. Ik doe het niet meer. Dat jagen en stressen. No more.
Ik deed vandaag wat laat boodschappen en voelde me opgejaagd omdat "we om half zeven moeten eten". In navolging van mijn voornemen van gisteren vroeg ik mij af of dat echt zo was. Nee dus. En de stress verdween als sneeuw voor de zon.
May there be peace in your heart, my darling.

Schoonmaakkriebels

Vandaag stond ik op met de voorjaarsschoonmaakkriebels. Dat was om 7.00 uur. Tegenwoordig sta ik op als ik wakker ben en me ook wakker voel. Dat was gisteren al om 06.00 uur, vanochtend dus een uurtje later. Ik ga me er niet meer over verbazen, maar sta gewoon op. Tot nu toe bevalt me dit prima.

Ik merk dat het heel goed is om vooropgezette ideeën los te laten. Voor zover het dit vroege opstaan betreft, sla ik zelfs twee vliegen in één klap. De eerste vlieg betreft het idee dat het moeilijk is om vroeg op te staan en de tweede heeft te maken met het idee dat het zo fijn is om uit te slapen. Blijkbaar zijn beide aannames niet (altijd) waar. Ik neem me dan ook voor om me vaker af te vragen of iets wel echt zo is. Volgens mij is dat een idee van Katie Byron. "Is dit echt waar?" Briljant in zijn eenvoud.

Vandaag realiseerde ik me dat ik ook uit ga van de aanname dat ik voldoende rust nodig heb. Lijkt het erop dat ik die niet ga krijgen, dan raak ik bij wijze van spreken in paniek. Nu vind ik dit een hele lastige. Ik weet namelijk uit ervaring dat ik gauw overprikkeld raak en dat het mij goed doet me op de dag even terug te trekken op een rustige plek. Heb ik die mogelijkheid niet, dan word ik bang dat ik overspoeld raak. Tegelijkertijd denk ik ook dat dit alles wel eens erg mee zou kunnen vallen als ik meer bij het moment zou kunnen leven. In dat geval zou ik gewoon van de ene tijdsbesteding in de andere overgaan. 

Had iemand mij vanochtend verteld hoeveel huishoudelijk werk ik vandaag zou moeten doen, dan was ik daar ondanks mijn schoonmaakkriebels niet blij mee geweest. Nu ben ik gewoon lekker begonnen en heb stap voor stap doorgewerkt. Van het een kwam het ander. Zonder plan, zonder lijst van dingen die ik af wilde krijgen. Dat was het fijne eraan. Ik mocht in principe na ieder klusje stoppen, maar dat heb ik dus niet gedaan. Tijdens de laatste klus heb ik mezelf wel een koud witbiertje in het vooruitzicht gesteld. Daar heb ik heerlijk van genoten in mijn ligstoel in het zonnetje. Op mijn lauweren.

Vorm en leegte

Vanochtend werd mij tijdens de meditatie duidelijk hoe het voor mij draait om de stilte achter / tussen mijn lichamelijke leven.
De stilte, de leegte, is in mij en omgeeft mij. Ik ervaar mijzelf als een sterrenstelsel in het heelal. Er is ruimte tussen de verschillende hemellichamen, maar ook buiten het sterrenstelsel.
Terwijl ik mediteer voel ik hoe ik besta uit lichaam en geest. Ik voel mijn ademhaling, mijn hart kloppen, een kriebel op mijn wang, maar ook merk ik mijn gedachten op, mijn hoop, mijn vrees. Deze gewaarwordingen lijken te zweven in een ruimte van stilte. Ik ben als het ware een gefragmenteerde wolk van elementen die zich in de stilte bevindt.
Mediteren is voor mij een training om in contact te zijn met de stilte terwijl ik nieuwsgierig en wakker blijf. Ik oefen mijzelf erin waar te nemen en in contact te zijn met die stille ruimte. Ik kan niet denken en me tegelijkertijd bewust zijn van de leegte of de stilte. Ik kan wel aandacht besteden aan dit 'niets', aan deze innerlijke ruimte die mij zo dierbaar is.
In de sessie van vanochtend realiseerde ik me ook, dat het voor die stilte, dat niets, nodig is dat ik er ben. Zonder mij zou het niet waarneembaar zijn.
Eckhart Tolle verwoordt dit mooi in De kracht van het nu: "Het uiteindelijke doel van de wereld ligt niet in het ontstijgen aan de wereld. Net zoals je je niet bewust zou zijn van de ruimte als er in de ruimte geen dingen waren, is de wereld nodig om je bewust te worden van het Ongemanifesteerde."
Of, zoals de boeddhisten zeggen: "Zonder illusie was er geen verlichting!"
Kijk, dat relativeert het een en ander ;-)

Do it anyway

People are often unreasonable,

illogical and selfcentered;

Forgive them anyway

If you are kind, people may accuse 

you of selfish ulterior motives;

Be kind anyway

If you are succesfull, you will win some

false friends and some true enemies;

Succeed anyway

If you are honest and frank,

people may cheat you;

Be honest and frank anyway

What you spend years building,

someone could destroy overnight;

Build anyway

If you find serenity and happiness,

they may be jealous;

Be happy anyway

The good you do today, people will

often forget tomorrow;

Do good anyway

Give the world the best you have,

and it may never be enough;

Give the world the best you've got anyway

You see in the final analysis,

it is between you and God;

It was never between you and them anyway

Mother Teresa

Op de drempel blijven

Het is druk in mijn hoofd. Er wordt heel wat af gewikt en gewogen. Mijn hersens hebben het er maar druk mee. In een strakke regelmaat wordt er gecheckt of er een beslissing genomen kan worden.
Ondertussen leef ik mijn leven. Word ik heen en weer geslingerd doordat ik meteen interpretaties loslaat op mijn ervaringen. Een telefoontje van mijn moeder, die dat stoppen duidelijk geen goed idee vindt, een inderdaad wel heel hoge rekening die betaald moet worden, mijn vriendin S. die wel heel verheugd kijkt als ik vertel dat ik er nu toch echt mee wil kappen, de badkamer die er toch wel erg afgeleefd uitziet, de lol die ik heb in het schrijven van dit blog, en ga zo maar door.
Goede raad blijkt dan opeens heel dichtbij in de boekenkast te staan. Mijn blik viel op Als je wereld instort van Pema Chödrön. Wat een kanjer van een mens is dit! Heb je het boek nog niet, dan hoop ik dat je jezelf er een keer blij mee maakt.

"Ruimte laten voor het niet weten is het allerbelangrijkste."
"Als onze wereld instort en we op de drempel van het onbekende staan, is de test voor iedereen op die drempel te blijven en niet te concretiseren."
"Bij die wankelheid blijven, dat is het pad van de ware bewustwording. Genoegen nemen met die onzekerheid, leren je te midden van de chaos te ontspannen, leren niet in paniek te raken - dat is het spirituele pad. Het onder de knie krijgen dat we onszelf betrappen, onszelf vriendelijk en meedogend betrappen, dat is het pad van de krijger."

Dat op die drempel blijven, dat is inderdaad de kunst. Niet concretiseren, maar blijven bij die wankelheid.
Ik voel in heel mijn lijf hoe moeilijk dit is. O, wat wil ik graag concreet weten wat ik moet doen.
Mijn directrice verwoordde afgelopen vrijdag dit 'op de drempel blijven' door mij alle ruimte te geven in dit 'niet weten'. Ze raadde me aan zoveel ruimte te nemen als ik nodig meende te hebben. Ik mocht er tegelijkertijd op vertrouwen dat zij haar eigen ruimte wel zou bewaken.
Ook in de klas kan ik dit pad van de krijger oefenen. Dit mezelf vriendelijk en meedogend betrappen is daar de plek bij uitstek voor. Ik ga er heen en zie wel wat er gebeurt. Net als afgelopen vrijdag. We zullen zien hoe alles zich ontwikkelt. Stoppen kan ik op ieder moment, dat hoef ik nu niet te doen 'omdat het nu maar eens afgelopen moet zijn'.
Tijdens mijn meditaties oefen in ik het waarnemen wat er gebeurt binnenin en buiten mijzelf. Ik oefen mijzelf erin dit te doen zonder er een waardeoordeel aan vast te plakken omdat ik besef dat ik daarmee verdeeldheid creëer.
Dit blijven bij wat er gebeurt, dat is de leer, zegt Pema Chödrön. Dat ik kan blijven bij wat er gebeurt en me er niet van distantieer, dat ik die bewustheid kan vinden in mijn verwarring, dat is de opdracht.
Ik ben dus voorlopig op die drempel te vinden.

Als je wereld instort
Pema Chödrön
Uitgeverij Ten Have
ISBN 978-90-259-5887-9

Tja

Vrijdag had de dag van mijn afscheid moeten zijn.
Maar ja, toen trof ik een directrice op school die het allemaal heel vervelend voor me vond. Het kwam erop neer dat het toch voor mij het vervelendst was, zij nog steeds alle vertrouwen in mijn kunnen had, ik mezelf aan het blokkeren was en het wat haar betreft dus allemaal tussen mijn oren zat, ik van haar alle ruimte kreeg, gewoon maar moest kijken hoe de dag ging verlopen, maar gewoon de klas uit moest lopen als dat nodig mocht zijn, ik niet meteen die dag een besluit hoefde te nemen, toch invaller was en dus ieder moment mocht beslissen ermee te stoppen, zij toch altijd naar nieuwe leerkrachten aan het speuren was, etc. etc.
Uiteraard werd dit een van de meest ontspannen dagen tot nu toe. Alleen bekroop me toen ik naar huis toe fietste toch een gevoel van teleurstelling. Zo diep zit het dus. Zo diep zijn de door mij gebaande paden. Voor ik het weet ben ik er weer in teruggeschoten. Zo bang ben ik voor die onduidelijke toekomst.
Tja.
Ik heb gewoon nog iets meer tijd nodig. Van uitstel komt niet altijd afstel.

Kom, kom, wie je ook bent.
Schande is hier onbekend.
Al zwoer je duizend eden
die je keer op keer weer brak.
Kom, blijf komen, kom.
Dolende, ootmoedige,
onthechte vreemdeling, kom.
Dolende, ootmoedige,
onthechte vreemdeling, kom.

Kom, kom, wie je ook bent.
Zwerver, minnaar,
liefhebber van het heengaan.
Het maakt niet uit.
Wij zijn geen karavaan van de wanhoop.
Kom, al heb je je belofte al duizend keer gebroken.
Kom, kom, kom opnieuw, kom...

RUMI

Rust gewoon uit

Ga nu gewoon eens zitten

Doe volstrekt niets

Rust gewoon

Uit

Want je afscheiding van God

Van liefde

Is de zwaarste arbeid

In deze

Wereld

Hafiz, veertiende-eeuwse soefidichter

Ik schreef hier al eerder dat het voor mij geen optie meer is om in afscheiding te leven. Hoewel ik vaker niet, dan wel in verbinding sta met die goddelijke liefdesstroom, denk ik toch dat ik dit zo mag stellen. Ik heb namelijk gemerkt hoe waar de woorden van Hafiz zijn voor mij. 

Gisteren maakte een gevoel van wanhoop zich van mij meester. Had het er heel erg moeilijk mee dat ik geen idee had hoe dit stoppen met werken in het onderwijs voor mij uit zou gaan pakken. 

Ik stak een kaarsje aan bij het beeldje van Kwan Yin (de Chinese goddelijke moederfiguur) ging zitten en vroeg haar of ze zich over mij wilde ontfermen. Toen leek het alsof er vanuit de hemel een stroom liefde over mij uitgegoten werd. Warm en zacht. Alles was goed, dat was de boodschap. Zo mooi... 

Ik ga morgen naar mijn werk en het eerste wat ik doe als ik binnenkom is de directrice om een gesprek vragen. Dan vertel ik haar heel eerlijk hoe erg ik het vind dat ik haar na drie werkdagen al moet vertellen dat het me niet gaat lukken. 

En als ik dan in de middag naar huis fiets, ben ik er klaar mee en begint een nieuwe periode. 

Loslaten

When the sensation that I am in control of my life

and must make it happen ends,

then life is simply lived and relaxation takes place.

There is a sense of ease with whatever is the case

and an end to grasping for what might be.

Richard Sylvester

Deze tekst vond ik in mijn mailbox vandaag. Met dank aan een lieve vriendin.

Op de dag dat ik voor de tweede keer naar mijn nieuwe werkplek ging en daar voor de tweede keer geconfronteerd werd met het gevoel dat ik mezelf dit alles gewoon eigenlijk niet aan zou moeten doen. En met 'dit' bedoel ik het juf zijn. 

Ik zou het mezelf eigenlijk niet aan moeten doen. Maar ik doe het wel. En waarom doe ik dat? Omdat ik als de dood ben voor wat er gaat gebeuren als ik mijn goed geregelde en vooral goed betaalde werk in het onderwijs opgeef. 

Ik ben voortdurend bezig alles in 'goede' banen te leiden. I want to be in control. Nooit meer dat veel te grote en veel te diepe verdriet en de chaos die dat met zich meebracht. En inderdaad kwel ik mezelf er ook akelig vaak mee dat 'het' maar steeds niets wordt met mij.  

Lieve schat, zeg ik vanavond tegen mezelf, laat het gebeuren. Stop ermee en kijk wat er gebeurt. Dit werk is niet goed voor je zelfvertrouwen en daardoor kom jij niet uit de verf. Wees lief voor jezelf en doe dingen waar je blij en gelukkig van wordt. Dit blog schrijven bijvoorbeeld. 

O, wat verlang ik naar dat moment waarop er voor mij een einde komt aan dat gevoel dat ik de controle moet hebben over mijn leven en dat ik het moet laten slagen. Ik kan het ontspannende gevoel van overgave al voelen... mmm... 

Wat let me?

Aandacht en gewaarzijn

Vaak word ik verrast door de wijsheid die me toevalt als ik zit te mediteren.
Zo ook vanochtend. Ik voel altijd eerst hoe mijn lijf aanvoelt. Er was wat onrust. Dat is vrijwel altijd het geval als ik net zit. Toen kwamen de gedachten. Meestal nemen die vrij snel in intensiteit af, maar vanochtend niet. Al snel  realiseerde ik me dat ik hen aan het bestrijden was. Dat ze er dus niet mochten zijn. Dat ik zo graag een leeg hoofd zou hebben. Dat ik daarom zo graag mediteer. Voor dat heerlijke lege hoofd.
En toen gebeurde het: Het maakt niet uit wat zich voordoet tijdens de meditatie. Echt helemaal niet. Dat inzicht kwam vanochtend helemaal binnen. Meditatie heeft te maken met waarnemen wat er is en dat er laten zijn zoals het is. Alles is goed. Mediteren is oefenen in waarnemen, wakker zijn en me onthouden van oordelen. Als dit mijn opdracht is, dan is het dus nooit zo dat een sessie met veel gedachten minder goed is dan een sessie met weinig gedachten.
Ik merkte dat ik heel verwonderd achterbleef na dit onverwachte inzicht. Verwonderd, om dat het namelijk niet zo is dat ik dit nog niet wist. Ik heb het ontelbare keren gelezen en gehoord. Dit inzicht zou een schoolvoorbeeld van een open deur moeten zijn, maar toch was het vanochtend anders. Ik begreep opeens met heel mijn ziel en zaligheid waar het tijdens het mediteren op aankomt.
Mooi is dat. Alweer.

Verhalen om uit te leven

Vandaag was ik in het Dominicanenklooster in Huissen voor een inspiratiedag onder leiding van Suzanne van der Schot. Ik kreeg een keur aan verhalen voorgeschoteld uit de Bijbel, de mythologie, maar ook uit de moderne literatuur. Heerlijk om weer met mensen over geloof en spiritualiteit te spreken en ook heerlijk om weer iets van het kloosterleven op te snuiven.
Het gedicht van Toon Tellegen dat in ons boekje opgenomen was wil ik jullie niet onthouden:

Ik werd geboren
en iemand kwam aansjokken, zette een ladder
tegen mij aan en klom naar boven
met op zijn rug mijn ziel en mijn gedachten.

Het begon te regenen
en hij sprong naar beneden, holde weg
om te schuilen, riep nog over zijn schouder:
'Wees gelukkig! Wees maar gelukkig!'

De zon scheen,
maar er klom niemand meer naar boven,
niemand legde uit hoe ik mijn gedachten
moest gebruiken,
niemand bracht schaduw,
niemand haalde de ladder weg,
niemand zei dat er niemand meer zou komen.

Local hero

Vanochtend zag ik een filmpje over Narayanan Krishnan, die zich inzet voor de hongerigen en daklozen in Madurai, een stad in het zuiden van India. Hij kookt voedzame maaltijden voor hen, knipt hun haar, wast hen en geeft ze een knuffel.
Naast de ontroering ging er ook onmiddellijk door me heen dat deze man geen angst kent.
Blijkbaar houdt angst mij nog steeds stevig in zijn greep. "The only real prison is fear and the only real freedom is freedom from fear," lees ik in de mindfulnessreminder van deze week.
Wat maakt contact met deze arme, verstoten, mensen zo angstwekkend? Waar ben ik bang voor?
Dit filmpje is inspirerend, maar vooral confronterend. Prachtig, deze man, zo liefdevol. Aan het einde doet hij een oproep tot geven. "What is the ultimate purpose of life? Giving. Start giving! See the joy of giving!"
Hij heeft gelijk. Ik geloof hem. Helemaal. Dan komt onherroepelijk de vraag: En nu? Wat doe ik hiermee?
Ik merk dat ik erg hecht aan geld. Dat ik genoeg heb, dat er iets op mijn spaarrekening staat. Diep vanbinnen weet ik dat het me zou bevrijden als ik afstand zou kunnen doen van het idee dat geld belangrijk is. Ik zou meer vanuit vertrouwen willen leven. Dan komt het naar je toe. Moeder Teresa zei dat ook. Op de een of andere manier lossen de problemen zich op en is het geld dat nodig is er iedere keer. Ze wilde geen reizen maken naar het rijke westen om geldschieters te vinden. Ze wilde gewoon daar zijn waar ze nodig was, tussen  'haar' mensen in de sloppenwijken. Ik denk dat het bij deze meneer precies op dezelfde manier werkt.
Ik realiseer me heel goed dat het allemaal niet zo rigoureus hoeft. Het gaat er alleen al om dat ik de mensen om me heen ZIE. Dat ik de deur van mijn hart op een kiertje zet. Dat is spannend, maar het is de enige manier om te ervaren dat we allemaal mensen zijn, voortkomend uit dezelfde goddelijke bron. Eens kijken wat dat met me gaat doen.
Bij Narayanan Krishnan staan de deuren wagenwijd open en dat is prachtig om te zien.

Een mooie dag in maart

En daar stond ik gisterenochtend om kwart voor acht voor de deur van mijn nieuwe werkplek. (Nog) geen sleutel en niemand te bekennen. Hm. Vreemd, want het leek alsof er hier niet veel zou gaan gebeuren die dag. Ik stond me net af te vragen of ik iets gemist had, toen er een collega aan kwam lopen (die ging stemmen in hetzelfde gebouw). De school bleek dicht in verband met de TWEE weken durende krokusvakantie. De afspraak dat ik 'na de vakantie' zou beginnen was dus niet zo eenduidig als hij leek...
Wat er daarna gebeurde was heel wonderlijk. Ik stond daar in de koude ochtendzon en had opeens een extra vakantieweek voor de boeg. Alle tijd van de wereld.
Ik liep met mijn nieuwe collega mee naar het stemlokaal. Zij ging stemmen en ik vertelde de mensen die achter de tafels zaten wat mijn zojuist overkomen was. Kreeg van een lieve dame een kop hete koffie omdat ik nóg een half uur door de vrieskou zou moeten fietsen om weer thuis te komen.
Het was zo wonderlijk omdat bleek dat ik opeens zo heerlijk in m'n vel zat. De spanning van de nieuwe start was van me afgevallen, de zon scheen en ik er lag een zee van tijd voor me die ik naar believen in kon vullen. Ik voelde hoe ik moeiteloos praatte, genoot van het verrassende contact (ook met de collega) en het heel stoer vond dat ik weer een half uur door de kou ging fietsen.
Op het einde van de ochtend ging ik wandelen met een vriendin. De eerste helft liepen we in stilte. De zon, de frisse koude lucht, de eerste tekenen van de lente die er nu toch echt aan staat te komen, maar vooral de vogelgeluiden... zo mooi, dat alles. Mijn zintuigen stonden wijdopen, alles mocht binnenkomen, en ondertussen hield ik contact met mijn voeten die synchroon met die van mijn vriendin het pad liepen.
Het is moeilijk te beschrijven, want wat ik regelmatig ervaarde tijdens die wandeling kan ik alleen maar omschrijven als puur geluk. Geen gedachten, gewoon leven en dat ook nog op een mooie, zonnige dag in maart, terwijl ik wandel door de mooie stukjes natuur rond de Utrechtse wijk Lunetten. De snelweg die me altijd zo opvalt, was geen stoorzender dit keer.
It's all in the mind, dat blijkt wel weer. Deze ervaring heeft me gesterkt in mijn voornemen alert te zijn en zo mijn ego te temmen en tot mijn bondgenoot te maken. Sakyong Mipham schreef er een goed boek over. Ik heb het nog maar eens geleend van de bieb.
En nu ga ik naar buiten!

Je geest als bondgenoot
Sakyong Mipham
Uitgeverij Servire
ISBN 90-215-4011-8

Zo zegene u God

Zegen voor mij, o God
de aarde onder mijn voeten
Zegen voor mij, o God
de weg waarop ik ga
Zegen voor mij, o God
wat mijn verlangen zoekt
U die in de eeuwigheid bent
zegen voor mij de rust

Zegen voor mij datgene
waarop mijn geest zich richt
Zegen voor mij datgene
waarheen mijn liefde gaat
Zegen voor mij datgene
waarop mijn hoop zich stelt
O Gij Koning der koningen
zegen voor mij mijn oog!

Daarom mogen wij zeggen:

De Heer is voor u om u de juiste weg te wijzen
De Heer is achter u om u in de armen te sluiten, om u te beschermen tegen gevaar
De Heer is onder u om u op te vangen wanneer u dreigt te vallen
De Heer is in u om u te troosten wanneer u verdriet hebt
De Heer omgeeft u als een beschermende muur, wanneer anderen over u vallen
De Heer is boven u om u te zegenen
Zo zegene u God, vandaag, morgen en tot in de eeuwen der eeuwen

(Uit de mis waaraan ik deelnam in de Koningshoeven-abdij in Berkel-Enschot)

Ga niet liggen voor je valt

Kind, ga niet liggen voor je valt! Dit is een uitspraak van oma die ik afgelopen jaar in de Flow tegenkwam.
Het kaartje hangt met een magnetisch plakbandje (ja, die bestaan, gewoon te koop bij de Hema) aan een metalen kastje recht tegenover me. Ik ziet het en lees de tekst weer eens. Dit keer komt het bedrieglijk eenvoudige zinnetje echt bij me binnen.
Morgen start ik op een nieuwe werkplek. Ik maak me er al in het voren druk over. Droom erover. Kortom: heb er angst voor. De meest voorkomende zin die door mijn hoofd schiet is: Ik kan het niet.
Het liefst ga ik liggen en sta ik nooit meer op. Wat als ik het gewoon niet meer wil, dat meedoen met alles? Stel ik geef er gewoon de brui aan. Geen werk meer. Geen verplichtingen. Wat zou er dan gebeuren? Beland je dan op straat?
Ik zat te mediteren en concentreerde me op mijn ademhaling. Opeens merkte ik dat ik die zelfs storend vond. Toen richtte ik mijn aandacht op de kleine pauze tussen de ademhalingen in. Ik ervoer de stilte, maar ook mijn levensenergie. "Als ik dood ben, is dat dan die stilte zonder de ruis van die energie?" schoot het door me heen. De dood als ultime stilte.
Eigenlijk heb je dus de dood en de levensenergie beiden in je. Of, bedenk ik me nu, is er niets statisch aan de dood? Geboorte en dood kun je zien als momenten van transformatie. In dat licht gaat het leven altijd door en is doodgaan niet meer dan een overgang. Is die stilte juist het leven?
Maar goed, wat ik wilde delen is mijn verlangen gewoon te gaan liggen. "Ik wil niet meer doen alsof ik onderweg ben met goede moed naar iets beters dan dit. Ik wil mijn best niet meer doen ... Ik ... wil het graag opgeven." Dit zegt Dominique, hoofdpersoon in De kleine miezerige god, een prachtig boek van Esther Gerritsen. Ik snap haar. Ik snap haar echt helemaal. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik dood wil. He-le-maal niet. In tegendeel. Ik wil doorgronden waarmee ik mezelf recht doe. Ik wil leven. Echt leven.

De kleine miezerige god
Esther Gerritsen
uitgeverij De Geus
ISBN 978-90-445-1288-5