Tja

Vrijdag had de dag van mijn afscheid moeten zijn.
Maar ja, toen trof ik een directrice op school die het allemaal heel vervelend voor me vond. Het kwam erop neer dat het toch voor mij het vervelendst was, zij nog steeds alle vertrouwen in mijn kunnen had, ik mezelf aan het blokkeren was en het wat haar betreft dus allemaal tussen mijn oren zat, ik van haar alle ruimte kreeg, gewoon maar moest kijken hoe de dag ging verlopen, maar gewoon de klas uit moest lopen als dat nodig mocht zijn, ik niet meteen die dag een besluit hoefde te nemen, toch invaller was en dus ieder moment mocht beslissen ermee te stoppen, zij toch altijd naar nieuwe leerkrachten aan het speuren was, etc. etc.
Uiteraard werd dit een van de meest ontspannen dagen tot nu toe. Alleen bekroop me toen ik naar huis toe fietste toch een gevoel van teleurstelling. Zo diep zit het dus. Zo diep zijn de door mij gebaande paden. Voor ik het weet ben ik er weer in teruggeschoten. Zo bang ben ik voor die onduidelijke toekomst.
Tja.
Ik heb gewoon nog iets meer tijd nodig. Van uitstel komt niet altijd afstel.

Kom, kom, wie je ook bent.
Schande is hier onbekend.
Al zwoer je duizend eden
die je keer op keer weer brak.
Kom, blijf komen, kom.
Dolende, ootmoedige,
onthechte vreemdeling, kom.
Dolende, ootmoedige,
onthechte vreemdeling, kom.

Kom, kom, wie je ook bent.
Zwerver, minnaar,
liefhebber van het heengaan.
Het maakt niet uit.
Wij zijn geen karavaan van de wanhoop.
Kom, al heb je je belofte al duizend keer gebroken.
Kom, kom, kom opnieuw, kom...

RUMI