Rust gewoon uit

Ga nu gewoon eens zitten

Doe volstrekt niets

Rust gewoon

Uit

Want je afscheiding van God

Van liefde

Is de zwaarste arbeid

In deze

Wereld

Hafiz, veertiende-eeuwse soefidichter

Ik schreef hier al eerder dat het voor mij geen optie meer is om in afscheiding te leven. Hoewel ik vaker niet, dan wel in verbinding sta met die goddelijke liefdesstroom, denk ik toch dat ik dit zo mag stellen. Ik heb namelijk gemerkt hoe waar de woorden van Hafiz zijn voor mij. 

Gisteren maakte een gevoel van wanhoop zich van mij meester. Had het er heel erg moeilijk mee dat ik geen idee had hoe dit stoppen met werken in het onderwijs voor mij uit zou gaan pakken. 

Ik stak een kaarsje aan bij het beeldje van Kwan Yin (de Chinese goddelijke moederfiguur) ging zitten en vroeg haar of ze zich over mij wilde ontfermen. Toen leek het alsof er vanuit de hemel een stroom liefde over mij uitgegoten werd. Warm en zacht. Alles was goed, dat was de boodschap. Zo mooi... 

Ik ga morgen naar mijn werk en het eerste wat ik doe als ik binnenkom is de directrice om een gesprek vragen. Dan vertel ik haar heel eerlijk hoe erg ik het vind dat ik haar na drie werkdagen al moet vertellen dat het me niet gaat lukken. 

En als ik dan in de middag naar huis fiets, ben ik er klaar mee en begint een nieuwe periode.