Vanochtend zag ik een filmpje over Narayanan Krishnan, die zich inzet voor de hongerigen en daklozen in Madurai, een stad in het zuiden van India. Hij kookt voedzame maaltijden voor hen, knipt hun haar, wast hen en geeft ze een knuffel.
Naast de ontroering ging er ook onmiddellijk door me heen dat deze man geen angst kent.
Blijkbaar houdt angst mij nog steeds stevig in zijn greep. "The only real prison is fear and the only real freedom is freedom from fear," lees ik in de mindfulnessreminder van deze week.
Wat maakt contact met deze arme, verstoten, mensen zo angstwekkend? Waar ben ik bang voor?
Dit filmpje is inspirerend, maar vooral confronterend. Prachtig, deze man, zo liefdevol. Aan het einde doet hij een oproep tot geven. "What is the ultimate purpose of life? Giving. Start giving! See the joy of giving!"
Hij heeft gelijk. Ik geloof hem. Helemaal. Dan komt onherroepelijk de vraag: En nu? Wat doe ik hiermee?
Ik merk dat ik erg hecht aan geld. Dat ik genoeg heb, dat er iets op mijn spaarrekening staat. Diep vanbinnen weet ik dat het me zou bevrijden als ik afstand zou kunnen doen van het idee dat geld belangrijk is. Ik zou meer vanuit vertrouwen willen leven. Dan komt het naar je toe. Moeder Teresa zei dat ook. Op de een of andere manier lossen de problemen zich op en is het geld dat nodig is er iedere keer. Ze wilde geen reizen maken naar het rijke westen om geldschieters te vinden. Ze wilde gewoon daar zijn waar ze nodig was, tussen 'haar' mensen in de sloppenwijken. Ik denk dat het bij deze meneer precies op dezelfde manier werkt.
Ik realiseer me heel goed dat het allemaal niet zo rigoureus hoeft. Het gaat er alleen al om dat ik de mensen om me heen ZIE. Dat ik de deur van mijn hart op een kiertje zet. Dat is spannend, maar het is de enige manier om te ervaren dat we allemaal mensen zijn, voortkomend uit dezelfde goddelijke bron. Eens kijken wat dat met me gaat doen.
Bij Narayanan Krishnan staan de deuren wagenwijd open en dat is prachtig om te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten