En daar stond ik gisterenochtend om kwart voor acht voor de deur van mijn nieuwe werkplek. (Nog) geen sleutel en niemand te bekennen. Hm. Vreemd, want het leek alsof er hier niet veel zou gaan gebeuren die dag. Ik stond me net af te vragen of ik iets gemist had, toen er een collega aan kwam lopen (die ging stemmen in hetzelfde gebouw). De school bleek dicht in verband met de TWEE weken durende krokusvakantie. De afspraak dat ik 'na de vakantie' zou beginnen was dus niet zo eenduidig als hij leek...
Wat er daarna gebeurde was heel wonderlijk. Ik stond daar in de koude ochtendzon en had opeens een extra vakantieweek voor de boeg. Alle tijd van de wereld.
Ik liep met mijn nieuwe collega mee naar het stemlokaal. Zij ging stemmen en ik vertelde de mensen die achter de tafels zaten wat mijn zojuist overkomen was. Kreeg van een lieve dame een kop hete koffie omdat ik nóg een half uur door de vrieskou zou moeten fietsen om weer thuis te komen.
Het was zo wonderlijk omdat bleek dat ik opeens zo heerlijk in m'n vel zat. De spanning van de nieuwe start was van me afgevallen, de zon scheen en ik er lag een zee van tijd voor me die ik naar believen in kon vullen. Ik voelde hoe ik moeiteloos praatte, genoot van het verrassende contact (ook met de collega) en het heel stoer vond dat ik weer een half uur door de kou ging fietsen.
Op het einde van de ochtend ging ik wandelen met een vriendin. De eerste helft liepen we in stilte. De zon, de frisse koude lucht, de eerste tekenen van de lente die er nu toch echt aan staat te komen, maar vooral de vogelgeluiden... zo mooi, dat alles. Mijn zintuigen stonden wijdopen, alles mocht binnenkomen, en ondertussen hield ik contact met mijn voeten die synchroon met die van mijn vriendin het pad liepen.
Het is moeilijk te beschrijven, want wat ik regelmatig ervaarde tijdens die wandeling kan ik alleen maar omschrijven als puur geluk. Geen gedachten, gewoon leven en dat ook nog op een mooie, zonnige dag in maart, terwijl ik wandel door de mooie stukjes natuur rond de Utrechtse wijk Lunetten. De snelweg die me altijd zo opvalt, was geen stoorzender dit keer.
It's all in the mind, dat blijkt wel weer. Deze ervaring heeft me gesterkt in mijn voornemen alert te zijn en zo mijn ego te temmen en tot mijn bondgenoot te maken. Sakyong Mipham schreef er een goed boek over. Ik heb het nog maar eens geleend van de bieb.
En nu ga ik naar buiten!
Je geest als bondgenoot
Sakyong Mipham
Uitgeverij Servire
ISBN 90-215-4011-8
Geen opmerkingen:
Een reactie posten