Utopieën

"En natuurlijk, wij kunnen al ons geld ook uitgeven aan eten, wonen, neuken en slapen. Want kunst irriteert, zoals een asielzoeker irriteert, zoals twijfel of nuance, of de klachten van iemand die lijdt aan depressies. Stuk voor stuk zaken die ons doen twijfelen aan utopieën - zoals daar zijn: de raszuivere natie, of de heilstaat van de vrije markt. Dát is de reden van uw rancune. 

Het gaat vandaag niet over kunst. Dit kabinet haalt de mens uit ons weg." 

Bovenstaand stukje tekst komt uit de toespraak die Ramsey Nasr, Dichter des Vaderlands, afgelopen maandag hield tijdens de cultuurmanifestatie op het Malieveld in Den Haag. Ik denk dat hij hier een waarheid aanboort. Hij refereert aan de de illusie van de maakbare samenleving. 

Het emotioneerde me ergens diep vanbinnen toen ik het las. Dit is waar wij als samenleving, maar ook als mens iedere dag mee te dealen hebben. Met het leven van een leven dat niet perfect is. Het loslaten van utopieën. Het accepteren dat tegenstellingen onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.  

Nasr zegt dat dit kabinet de mens uit ons weghaalt. Dat is mooi gezegd, want het menselijke is niet alleen maar glanzend, schoon en mooi. Aan het menselijke kleeft ook veel naars, irritants en lelijks en dat is nu net wat we vaak liever niet willen weten. Net als veel kunst, de asielzoekers en de psychiatrische patiënten die we wellicht liever kwijt dan rijk zijn. 
Het is denk ik onze uitdaging om alles te bezien met een ruime blik. De dingen waar te nemen zonder onderscheid te maken of iets af te wijzen. Gewoon, zoals het is, in al zijn pijnlijkheid soms.

Hopelijk heeft Nasrs aanklacht effect en is zijn tekst ook bij premier Rutte binnengekomen. Ik wens ons land beleidsmakers toe die geleerd hebben met een wijde, mededogende blik, om zich heen te kijken.