Me-time

Ik had vanmiddag een oriënterend gesprek met een loopbaancoach. Ze stelde mij allerlei relevante vragen die ik beantwoordde. Op een gegeven moment gebeurde er iets verrassends.

Ik vertelde over mijn websites, dat zijn er inmiddels drie, en hoe enthousiast ik word van dat creëren. Dat ik inderdaad graag een betaalde baan zou vinden, maar dat ik deze creatieve poot niet wil negeren. Juist niet, want deze poot dat ben ik. Die creaties zijn van mij alleen en ik maak ze zoals het mij goeddunkt. Dit maak ik en niemand anders. Ik doe dat. Ik. Helemaal zelf. 

Heel even was er een flits van ontroering voelbaar. Mijn woorden raakten diep van binnen een snaar. Even kon ik voelen hoe belangrijk het blijkbaar is voor mij om iets helemaal zelf te doen. Die vrijheid te hebben de dingen te doen zoals ik dat wil. Zonder concessies.

Nu ik dit zo opschrijf herken ik in het bovenstaande de kleine Joyce die zo eigenwijs was. Het meisje met de stevige benen die niet omver te duwen was. "Joyce? Die kan worden wat ze maar wil," zei mijn klassenleraar op de middelbare school. 

Het zit allemaal in me. Er groeit al iets. Volgens de loopbaancoach die ik vanmiddag sprak is het zaak ervoor te zorgen dat dit plantje stevig wortel kan gaan schieten. Ik denk dat ze dat goed ziet.
Me-time is aangebroken en dat bevalt me steeds beter.