Innerlijk pelgrimeren

Gisteren zat er een door mij zelf geschreven tekst bij de post. Ik had hem afgelopen december geschreven in de prachtige abdij Koningshoeven in Tilburg tijdens een schrijfretraite met Christine de Vries. De week stond geheel in het teken van Innerlijk pelgrimeren. In plaats van fysiek op reis te gaan naar een uiterlijk heiligdom, gingen wij schrijvend (innerlijk) op reis met ons eigen hart als bestemming van de pelgrimage.

Een mooi symbool voor deze innerlijke pelgrimstocht is het labyrinth. 

Als je ooit een labyrinth gelopen hebt, weet je dat het een lange, kronkelende weg is die tot de kern leidt. Er zijn geen zijpaden, je kunt niet verdwalen. Het is gewoon zaak de ene voet voor de andere te zetten en door te gaan op je pad. Uiteindelijk arriveer je op je bestemming.

Makkelijk genoeg, zou je zeggen. Maar het confronterende van dit pad is dat het niet recht naar het doel leidt. Het ene moment ervaar je hoe dicht je je doel nadert, maar even later ben je er voor je gevoel verder van verwijderd dan ooit en slaat de twijfel toe. 

"Het is heel goed me te realiseren dat als mijn pad zich soms van mijn doel af lijkt te bewegen, dit niet betekent dat de weg niet goed is. Met iedere stap kom ik namelijk wel degelijk dichter bij mijn doel. Dit besef doet goed in tijden van twijfel, eenzaamheid of verlatenheid. Gewoon met aandacht de volgende stap zetten, dat is alles wat nodig is," staat er op de briefkaart die ik toentertijd  aan mijzelf schreef.

Ik realiseer mij dat deze wijsheid wel degelijk zijn weerslag heeft gehad op mijn leven. Ik zet met aandacht de stappen op mijn pad. Ik laat mijn hart spreken, zodat het als kompas kan fungeren. Ik doe dingen waar ik blij van word. Mijn pelgrimstocht is met recht een harts-tocht te noemen en daar ben ik heel blij om.

harts-tocht

mijn hart

fungeert als kompas

en wijst mij de

weg

Innerlijk pelgrimeren - schrijvend op weg naar je hart

Christine de Vries

Uitgeverij A3boeken

ISBN 978-90-77408-827
www.innerlijkpelgrimeren.nl