Over een paar dagen heb ik een kraampje op een kunstmarkt hier in de wijk. Het idee is dat kunstenaars zich kunnen presenteren en eventueel werk kunnen verkopen. Nu heb ik hier nog een aantal kleinere werken staan, dus ik ben er in principe klaar voor. Toch wilde ik 'nog even' wat kleine houten mdf-paneeltjes maken, want die verkopen zo gemakkelijk.
Maar zo werkt dat dus niet. Ik was even vergeten dat al het moois vanuit rust en openheid ontstaat. Het laat zich niet afdwingen.
Ook met bloggen ben ik lichtelijk uit mijn midden. Ik lijk opeens meer bezig met 'succesvol willen zijn' en dus met of iets handig of slim is om te doen. Terwijl ik mezelf gewoon wil afvragen of ik er blij van word, of ik kriebels voel bij wat ik doe.
Gisteren schreef ik dat ik doelloos wilde leven. Vandaag lijkt het er op dat ik dat verlangen naar 'succes' (en daarmee bedoel ik dat de buitenwereld mijn werk goed vindt) werkelijk los wil kunnen laten. Het gaat om het plezier dat ik heb in het schrijven van deze blog. Het plezier in het delen. Het plezier in het zien groeien van het aantal teksten dat samen zo'n mooi beeld geeft van wat mij bezig houdt.
Het wordt wel leuker naarmate ik meer snap van bloggen, dus je zou kunnen zeggen dat daar een soort van doelgerichtheid in zit. Ik wil er beter in worden. Ook in het schrijven. Ik heb bijvoorbeeld zin om een cursus columns schrijven te gaan volgen. Maar al deze verlangens komen uit mijn hart en veroorzaken iets lichts en vrolijks. Ik ben niet bezig met de uitkomst, maar met wat mij plezier schenkt. Het zwaartepunt ligt dus in het nu en niet in de toekomst.
Ik wil nu leven. In contact zijn met mijn eigen hart, met mijn eigen kompas. Dat is de enige manier om in het midden te blijven en in balans te zijn. Alleen daar, in het midden, kan ik beslissingen nemen die goed zijn voor me. Alleen daar kan ik blijdschap ervaren.
Zo. Wat is dat bloggen toch fijn. Ik ben er weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten