Een jaar of zes geleden kreeg ik schrijfles van de, toen nog onbekende, schrijfster Bibi Dumon Tak. Zij raadde mij aan de keuze van mijn onderwerpen dicht bij mezelf te houden. Dat werkt het beste, zei ze. En inderdaad, dat is een wijze raad geweest, want op dit weblog ben ik gaan schrijven over dingen die mij boeien. Dat lijkt wel vanzelf te gaan, de ideeën blijven komen en daar geniet ik enorm van. Het is een doelloos genieten van verwoorden wat me bezighoudt, inspireert of wat er zomaar in me opkomt.
Ik heb gemerkt dat ik een ononderbroken stroom van berichten publiceer die ook van een constante kwaliteit zijn. Daardoor ben ik mijn schrijven ongemerkt gaan beschouwen als de eerste schreden op een pad naar... ja, naar wat? Een soort van schrijverschap. In elk geval lijkt het doelloze eraf te gaan. Ik heb namelijk bij de bibliotheek een boek aangevraagd over schrijven voor het web en de sociale media. Dan gaat het opeens over 'gevonden kunnen worden' en de juiste woorden gebruiken in je kopjes e.d.
Aan de ene kant vind ik dit leuk, want ik neem mezelf serieus. Ik herken de kwaliteit.
Aan de andere kant merk ik heel duidelijk dat het hebben van doelen mij van die drempel af trekt en dat voelt echt niet goed. Op de drempel ben ik met alle aandacht bij wat ik doe. Ben ik spontaan en in contact met mijn hart, mijn kompas. Maar ga ik schrijven met een doel voor ogen, dan reik ik teveel naar voren, de toekomst in, en raak ik uit mijn midden. (Nu moet ik denken aan de qigong-oefeningen waarbij je naar voren reikt om iets te geven of te nemen. Terwijl je dit doet zorg je er voor dat je niet te ver reikt, zodat je mooi in balans blijft.)
Doelloos leven is zo gek nog niet. Hoewel het totaal niet aansluit bij wat ons geleerd wordt, ervaar ik grote voordelen. Er ligt namelijk een groot vertrouwen aan ten grondslag. Als ik blijf bij wat mij plezier schenkt, dan is dat sowieso goed. Ik zet mijn stappen, heel bewust, maar heb geen idee waar ze me heen leiden. Het geeft een avontuurlijk en verwachtingsvol gevoel. Het brengt me op overwachte plekken waar het goed toeven is.
De doelgerichte reiziger daarentegen, heeft zijn blik op de horizon gericht, gaat rechtuit en loopt grote kans van alles te missen onderweg. Uiteindelijk komt hij aan op de plek van het succes of het geld. Er zal even voldoening zijn. En daarna?
Ik laat het streven en het doelgericht zijn zoveel mogelijk los en ervaar een grote vrijheid. Alles is goed en ontwikkelt zich zoals het moet. Ik sta niet toe dat mijn ego zich hier tussen wringt. Of, zoals Wayne Dyer het zegt: "Ik laat los en laat God."
En Bibi? Die blijft een groot voorbeeld. Ook zij bleef consequent doen waar zij het blijst van werd: schrijven voor kinderen. En nu staat haar ster hoog aan het firmament!
Doelloos leven is zo gek nog niet. Hoewel het totaal niet aansluit bij wat ons geleerd wordt, ervaar ik grote voordelen. Er ligt namelijk een groot vertrouwen aan ten grondslag. Als ik blijf bij wat mij plezier schenkt, dan is dat sowieso goed. Ik zet mijn stappen, heel bewust, maar heb geen idee waar ze me heen leiden. Het geeft een avontuurlijk en verwachtingsvol gevoel. Het brengt me op overwachte plekken waar het goed toeven is.
De doelgerichte reiziger daarentegen, heeft zijn blik op de horizon gericht, gaat rechtuit en loopt grote kans van alles te missen onderweg. Uiteindelijk komt hij aan op de plek van het succes of het geld. Er zal even voldoening zijn. En daarna?
Ik laat het streven en het doelgericht zijn zoveel mogelijk los en ervaar een grote vrijheid. Alles is goed en ontwikkelt zich zoals het moet. Ik sta niet toe dat mijn ego zich hier tussen wringt. Of, zoals Wayne Dyer het zegt: "Ik laat los en laat God."
En Bibi? Die blijft een groot voorbeeld. Ook zij bleef consequent doen waar zij het blijst van werd: schrijven voor kinderen. En nu staat haar ster hoog aan het firmament!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten