Ik weet dat ik het ook ooit kon. Op mijn handen staan. Dat lopen is me nooit gelukt, maar gewoon rechtop even op mijn handen blijven staan, dat kon ik ook.
Eindelijk durfde ik vanochtend de proef op de som te nemen. En ja, hoor: ik kon het nog steeds! Wat een kick! Ook dit is spelen, loslaten, weer vrij durven bewegen. En wat vind ik dat toch lastig.
Het lijkt wel alsof het vooral niet te leuk mag worden. Niet te uitbundig, niet teveel genieten, want dan gaat het mis en volgt er veel verdriet.
Lieve schat, zeg ik tegen mezelf, het is nooit te laat om weer mee te gaan doen. Ze zullen wel even gek staan te kijken, maar het toch vooral heel erg leuk vinden. Het gaat hier om iets superbelangrijks: plezier maken.
Weer mee gaan doen. Daar zeg ik zo maar iets. Dat heb ik dus al heel lang niet gedaan. Ik heb erbij gestaan en ik keek ernaar. Ik wilde wel, maar kreeg het niet voor mekaar. Nu wel? Ik ga er de hulp bij nodig hebben van mijn vriend en mijn kinderen. Die zijn hier alledrie HEEL ERG goed in.
En natuurlijk is dit weer een prachtige metafoor voor mijn leven. Langs de kant staan en kijken naar anderen die veel plezier hebben. Het gevoel er buiten te staan. Er geen deel van uit te maken. Ik kan er heel treurig van gaan worden, maar dat doe ik niet. Ik ben blij met dit inzicht van vandaag.
Deze krasse knar gaat het (met wat hulp) vanaf vandaag anders doen!
Het eerste berichtje wat ik van je lees. Wat goed van jou en wat een inzicht! Ik herken het helemaal. Leven, gewoon ermee beginnen. Mooi gezegd. Dank je voor het delen! Mirjam
BeantwoordenVerwijderenDank je wel, Mirjam!
BeantwoordenVerwijderenHet leuke is dat ik me echt al anders voel, want ik heb het mijn vriend en kinderen voorgelegd en zij werken graag mee aan mijn 'bevrijding', zeiden ze meteen ;-)