Michingo, onze logeerkat

Michingo is afgelopen weekend, na een logeerpartij van ruim acht weken, opgehaald door zijn bazinnetje, ons nichtje A. Ik mis hem, maar ook weer niet zo erg als ik verwachtte. Wat ik mis is zijn aanwezigheid, want ik heb veel hardop tegen hem gepraat. Dat was gezellig, net als de vele uren die hij op mijn schoot doorbracht. Ook mis ik zijn inspirerende kijk op het leven: het jezelf gemakkelijk maken en het ongegeneerd uit zijn op genot.
Dank je wel Michi!

The Call

En toen keek en luisterde ik naar Eckhart Tolle. Hij heeft een retraite geleid in het Schotse Findhorn. Vandaag sluit wat hij zegt prachtig aan bij het gedicht van Oriah. Hun woorden vallen als zaadjes in vruchtbare bodem. 

"En je ziet jezelf door de sluier van het denken," zegt Eckhart Tolle. "Want je wordt zelf ook een conceptuele entiteit die gebaseerd is op gedachten." ... "Een ik met een onvervulde persoonlijke geschiedenis. Met verlangens, angsten en frustraties. En met de hoop uiteindelijk vervulling te vinden van het onbevredigende zelfbesef dat berust op een verhaal in de toekomst."

"There is no waiting for someting to happen,

no point in de future to get to.

All you have ever longed for is here in this moment, right now.

You are wearing yourself out with all this searching.

Come home and rest."

Ik herhaal het gewoon nog maar eens, want ik heb het weer eens goed gevoeld. Die angst voor mislukking, al dat geploeter, al die verwachtingen waar ik aan wil voldoen. "All this trying, give it up!" (En hier hoor ik Pema Chödröns liefdevolle stem).

Ik ben dankbaar voor dit moment van thuiskomst.

Verzet

In wezen komt het er iedere keer op neer dat ik het gevoel heb dat 'het' me boven het hoofd groeit. Het. Dat ik het gevoel heb dat er teveel is waar ik aandacht aan zou moeten schenken.

Ik heb het nu niet specifiek over mijn huidige situatie, maar over het leven in het algemeen. Het grappige is dat ik verwacht dat 'men' mijn leven helemaal niet onoverzichtelijk vindt. Het merendeel van de mensen heeft nog veel meer om rekening mee te houden, uit te kiezen, mee te dealen, denk ik. 

Ik worstel met de vraag of ik niet gewoon krampachtig op zoek ben naar een leven dat zo eenvoudig is dat ik het kan behappen en dus kan controleren. Ik voel de laatste tijd enorm veel verzet. Ik wil ontzettend veel dingen niet en maar een paar dingen wel. 

Ik wil bijvoorbeeld niet uitzoeken of ik bij de zorgverzekering wil blijven waarmee mijn oude zorgverzekering onlangs gefuseerd is. 

Ik wil geen baan zoeken tussen vacatures waar ik alleen maar gedeprimeerd van raak als ik ze alleen al lees.

Ik wil geen leven dat beheerst wordt door geld verdienen om de hypotheek te kunnen betalen.

Ik wil niet geconfronteerd worden met lelijke tv-shows, realityprogramma's, reclamefolders en tijdschriften die hun materialistische levensvisie uitdragen.

Af en toe vraag ik me af of ik niet gewoon een beetje depressief ben van het feit dat ik nog steeds geen concreter doel heb in mijn leven dan 'er bewust zijn'. En ik merk dat dat laatste ook nog eens enorm moeilijk is in mijn dagelijks leven in deze maatschappij. 

Ik wil natuur en rust. Back to the basics. Ik ben jaloers op mensen die op een zorgboerderij of een zelfvoorzienend klooster mogen leven en werken. Zijn, in contact met jeZelf en daardoor met alles om je heen.

Wat zegt dit over mij? Dat het mij inderdaad over het hoofd groeit? Dat ik last heb van een depressie? Of moet ik het niet zo negatief benaderen en mijzelf erkennen als iemand die op zoek is naar een inspirerend alternatief voor onze veelal materialistische manier van leven?

De grote oostelijke zon

Vanochtend las ik (toevallig ?) op een site een fragment uit het boek De grote oostelijke zon van Chögyam Trungpa. Hij legt daarin het verschil uit tussen 'de opgaande zon' en 'de ondergaande zon':


Deze drie categorieën [groot, oostelijk en zon] bepalen de aard van de grote oostelijke zon. Je zou kunnen zeggen dat ze erop uit zijn ons op te doen bloeien en de kosmische elegantie bloot te leggen die huist in onze levens en onze kunst. 
Het idee van ondergaande zon daarentegen is de neiging om te gaan slapen. Het spreekt vanzelf dat je gaat slapen wanneer de zon ondergaat. Je wilt teruggaan naar de moederschoot, je wilt naar een vroeger stadium terugkeren, en je stelt het op prijs dat je je kunt verschuilen achter donkere wolken. Dat wil zeggen dat er geen sprake is van moed, maar van absolute lafheid. Tegelijkertijd ben je aan ’t vechten: je wilt niet helemaal uit deze wereld stappen. Je probeert nog steeds te overleven, de dood te slim af te zijn. De ondergaande zon-wereld is dus gebaseerd op een psychische houding van angst. Er is sprake van voortdurende angst.


Iedere keer als ik een tekst van Trungpa lees, word ik getroffen door zijn eerlijkheid. Hij ontziet niemand en probeert niets te verbloemen.

Dit stuk tekst wat mij vandaag onder ogen kwam gaat over mij. Ik heb heel sterk de neiging om me terug te trekken in de moederschoot en ben de meeste tijd in gevecht met de dood in al zijn diverse verschijningsvormen. 

Gisterenavond in bed vroeg ik het mezelf nog af: ik denk zo graag dat ik op mijn 43e ga leven, terwijl mijn vader op zijn 43e dood ging, maar hoe doe ik dat? Hoe ziet dat er concreet uit, dat 'gaan leven'? 

Volgens Trungpa is het belangrijk dat ik stop met vechten en bang zijn:

De afwezigheid van angst is dus onbevreesdheid, die zich ontwikkelt uit vreugde. We zijn zo verheugd, dat we spontaan dat soort kracht en energie ontwikkelen. Dan kunnen we ons vrij door onze wereld bewegen, zonder te proberen haar te veranderen, maar gewoon uitdrukken wat uitgedrukt moet worden of blootleggen wat blootgelegd moet worden door middel van onze kunst.

Ook zegt hij dat ik wakker moet worden: 

Het [oost] betekent hier eenvoudigweg wat je ziet wanneer je in staat bent je ogen te openen en onbevreesd naar voren te kijken.

En tenslotte is het nodig dat ik me bewust blijf van de zon in mijn leven:

Het is de goedheid die in een bepaalde situatie, in jezelf en in je wereld bestaat, en die zonder twijfel, aarzeling of terughoudendheid tot uitdrukking gebracht wordt. De zon staat voor het idee ‘zonder luiheid’. Het zon-principe slaat ook op zegeningen die op ons neerdalen en een heilige wereld scheppen. De zon staat ook voor helderheid zonder aarzeling.

En als ik zijn wijsheid eens goed tot me door laat dringen, besef ik dat ik die neiging tot slapen welliswaar heb, maar dat ik mezelf toch echt in de goede richting aan het trainen ben. Ik kijk dapper naar voren, kijk mijn angsten zo lang mogelijk in de ogen en mijn zintuigen zijn er op gericht het de goedheid, de heiligheid, van het leven waar te nemen.

Wat ik zo mooi vind aan het stuk is dat Trungpa het expliciet heeft over 'onze kunst'. Blootleggen wat blootgelegd moet worden door middel van onze kunst. Inspirerender kan ik het niet krijgen.

Ooit

En daar zit ik dan met m'n pootje in het gips. Twee krukken (die iedere keer wegglijden of omvallen) binnen handbereik.
Lekker rustig, zou je denken.
Lekker mediteren, schrijven, lezen, 'Six feet under' kijken, prietplaatjes tekenen.
Lekker overzichtelijk zo'n situatie waarin heel veel gewoon niet kan en de benedenverdieping mijn leefwereld vormt.
Het gaat er bij mij dan ook niet in dat dit alles op mij tot nu toe niet dit effect heeft. Lekker.
Het is niet lekker. Ik heb last van van alles, behalve van mijn voet: onrust, frustratie (hoe krijg ik die hete kop thee naar de bank?) pijnlijke rug(spieren), gebrek aan beweging en frisse lucht.
Waar is mijn relativeringsvermogen gebleven? Zo vlak na mijn weken van zorgen om oma M. zou het toch kristalhelder voor mij moeten zijn dat dit 'peanuts' is? Volgende week krijg ik al LOOPgips.
Verstandelijk weet ik het ook allemaal heel erg goed, maar mijn onderbewuste protesteert. Ik kan alleen maar concluderen dat ik in mijn dagelijks leven "blijf slenteren binnen het bereik van gewoonten en behoeften van eigen aard," zoals Richard Byrd zegt in het boek Stilte als antwoord van Sara Maitland. En als je dat doet, zegt  hij, "moet je je niet inbeelden vrij te kunnen handelen."
Zucht.
Hoe kom ik los van die gewoonten en behoeften van eigen aard zodat ik wél vrij kan handelen? Ik vind dat een hele lastige. Ik denk dat ik het dan inderdaad in het extreme moet zoeken en net als Sara Maitland ergens in een huis in the middle of nowhere moet gaan bivakkeren.
Dat plan stel ik bij deze uit tot de kinderen het huis uit zijn. Ik zou graag ervaren wat de uitwerking van afzondering en stilte op mij zijn. Ooit.

Optimisme vs bezorgdheid

Vanochtend las ik over vertwijfeling, wanhoop en bezorgdheid. Thomas Merton schrijft er over in zijn boek Een leven lang om geboren te worden. Hij stelt dat we in een tijd leven waarin een optimistische kijk op het leven als een deugd gezien wordt en dat bezorgdheid bijvoorbeeld maar al te vaak opgevat lijkt te worden als een teken van geestelijke onzekerheid.
Ik merkte het bij mezelf de afgelopen twee weken. Ik wilde mijn angsten niet wegwuiven, maar ik wilde ook niet de negatieveling zijn, de persoon zonder een greintje vertrouwen. Het was een precair evenwicht dat ik zocht. Nu de uitslagen van de kweek van oma M.'s tumor relatief positief zijn, lijkt het toch alsof ik me teveel heb laten meeslepen door die mogelijkheid dat er onmiddellijk met grof geschut ingegrepen zou moeten worden. Vreemd hoe dat werkt achteraf.
Merton stelt dat mensen behoefte hebben zichzelf te beschermen tegen "angstaanjagende wolkenluchten. Zulk een optimisme mag dan plezierig lijken, maar is het ook veilig?" vraagt hij zich af. "Zij [bezorgdheid] is de vrucht van onbeantwoorde vragen. Maar onbeantwoorde vragen bestaan niet tenzij ze eerst gesteld worden. Er is bovendien een reden tot grotere bezorgdheid en onveiligheid, die veroorzaakt wordt door de angst om de juíste vragen te stellen. Stel je voor dat zou blijken dat er geen antwoorden op die vragen te geven zouden zijn!" Het gevolg is dat wij "bij elkaar kruipen in het fletse licht van ontoereikende antwoorden op vragen die wij niet durven stellen," schrijft Merton.
Ik merk dat het mij dat niet meer lukt om die essentiële vragen níet te stellen. Ze dringen zich aan me op en ik moet er wat mee. Ze tot me door laten dringen, hun effect doorvoelen en daarna eventueel in een kluisje opbergen als ik er verder niets mee kan op dat moment. Zo weet ik in elk geval wat mij angst inboezemt en hoe die angstbeelden eruit zien. Pas daarna kan ik ze opsluiten en hopen dat ik ze niet meer tevoorschijn hoef te halen.
Bezorgdheid is niet per definitie teken van geestelijke onzekerheid. Het is ook vaak reëel en heel menselijk.

Dankbaarheid

En toen brak ik gisteren ook nog mijn voet. Ik zit aan huis gekluisterd met de krukken binnen handbereik.
MAAR... het belangrijkste nieuws is dat onze lieve oma M. gisteren naar omstandigheden de beste uitslag heeft kunnen krijgen die maar mogelijk was. Een tumor die niet snel groeit kun je laten zitten, zeker als er verder geen klachten zijn. Ze komt nu onder controle te staan en we gaan er gewoon van uit dat ze nog heel wat jaartjes mee kan.
Toen manlief belde met dit goede nieuws voelde ik hoe het mogelijke toekomstbeeld van chemokuren, aftakeling en zelfs de dood, van mijn schouders gleed.
In bed realiseerde ik me nog hoe snel dit goede nieuws weer gewoon is. Ik heb gewoon diep ademgehaald en alle hoop en vrees van de afgelopen weken van me afgeschud. Vervolgens heb ik er op geproost met manlief en onze andere oma en vandaag loop ik me alweer druk te maken over hoe dat hier nu praktisch allemaal moet met een moeder met een gebroken voet die geen kant uit kan de komende week.
En wat die andere tornado betreft; die is er nog steeds, maar manlief zei gisteren nog dat hij het gevoel had dat het sowieso goed was wat er zou gaan gebeuren. Dat is mooi.
Ik merk dat het me sterkt dat ik niet uit mijn loodje geraakt ben. Dat ik blijkbaar een fundament heb opgebouwd de afgelopen jaren. En dat fundament is er heel lang niet geweest. Ik heb het weer eens ervaren: leven is groeien, meebewegen en je durven overgeven aan wat is. En vooral ook kunnen genieten van al het goede wat er wél is. De afgelopen weken heb ik gemerkt dat ons gezin een heel fijne uitvalsbasis is en daar ben ik heel dankbaar voor. Net als voor de jaren die ons met oma M. vermoedelijk nog gegund zijn.

cocooning - Cécile Veilhan

Het Panbos

Kali

Vandaag trok ik weer eens een kaart uit het Godinnenorakel van Amy Sophia Marashinsky. 

Het bleek de kaart van de hindoeïstische godin Kali te zijn. Godin van schepping, behoud en destructie. Ze staat voor 'angst'. Hoewel ik haar vandaag uit een stapel van 52 godinnen trok, was het geen verrassing haar te zien.

Laat mij je de dood in dansen

Laat mij je het leven in dansen

"Kali komt je vertellen dat jouw dans een essentieel onderdeel is van de hele Dans de Schepping. De heelheid wordt gevoed als je de stukken van jezelf terugeist die je aan angst hebt weggegeven. De meeste angsten zijn vormeloos. Je wint aan kracht door te getuigen van de angst en deze te benoemen. Heelheid wordt geschapen als je je angsten leert erkennen en overwint."

Nog steeds bevinden de twee tornado's zich dichtbij. Nog steeds is er geen duidelijkheid over hun route en hun kracht. Maandag lijkt een doorslaggevende dag te gaan worden. 

Gehoorzaamheid

Ik heb gewoon de hele kloosterserie bij de bibliotheek aangevraagd. Deze week zag ik de aflevering met Loek Bosch, Franciscaan in Assisi. En weer raakte een kloosterling mij recht in mijn hart.
Hij vertelt over zijn zoektocht. Zijn rusteloosheid. "We leven in een wereld waarin mij dag in dag uit verteld wordt dat ik het middelpunt van deze wereld ben. Dat ik mezelf moet verwezenlijken. En ik heb gemerkt dat hoe meer ik dat heb getracht, des te minder het lukte."
Hij vertelt over gehoorzaamheid. Dat dat niets te maken heeft met 'befehl ist befehl,' maar in alle vrijheid gebeurt: "Gehoorzaamheid betekent gehoor willen geven aan de stem van God. Uit vrije wil. En eigenlijk mezelf los willen laten, mijn eigen regie uit handen geven, mijn eigen toekomstvorming uit handen geven en me uitleveren aan de handen van de Eeuwige, de Allerhoogste." Ik moet meteen denken aan abdis Theresa Brenninkmeijer, die me iets vergelijkbaars leerde. Ze zegt dat het haar zoveel goed doet te kiezen voor wat ze niet zelf wenst, maar wel als goed ziet.
Het komt vaker terug in deze kloosterserie. Dat te kunnen zeggen: Hier ben ik. Ik geef mij over. Ik laat mezelf los, ik durf te vallen, want ik word opgevangen. Ik leg de regie in de handen van de Eeuwige om opnieuw geboren te kunnen worden. Het ontroert mij diep en ik zie mezelf daar staan aan de afgrond.
Ik zeg het nog maar eens. Hier ben ik. Ik leef en mag deel uit maken van deze schepping. Het is een schepping die ook lijden kent, zegt Franciscus. Ook het lijden mag in zijn volheid aanwezig zijn en heeft zijn eigen waarde.

Het taboe van de sudoku

Ik heb meer behoefte aan structuur dan op het moment voor handen is. Nu er in mijn hoofd zoveel dingen om aandacht schreeuwen merk ik dat heel sterk. Ik doe tegenwoordig dan ook het liefst dingen die om een gestructureerde aanpak vragen.
Iedere dag maak ik de sudoku van het NRC.next. Als die voor me op tafel ligt, komt er al een rust over me. Ik ga zitten met m'n kop koffie, potlood en gummetje en ontspan alleen al bij het idee dat ik me het komende half uurtje alleen maar met dat gestructureerde werkje hoef bezig te houden.
Er zijn maar een paar regels. Ik werk netjes en secuur. Als een cijfer op meer dan twee plekjes kan staan, schrijf ik het niet op. Als ik weet welk cijfer er in een hokje moet komen, gum ik de 'hulpcijfertjes' uit. Als het klaar is, is het klaar. Ik kijk er even in volle tevredenheid naar, maar daarna gaat het meteen bij het oud papier.
Gisteren liep ik vast. Even te snel geoordeeld en het kwaad is geschied. Zie er dan maar eens achter te komen waar het misging. Dat lukt me vrijwel nooit en dat is uitermate teleurstellend.
Mijn schoonmoeder vindt het ook zo leuk om te doen. Maar ze mag maar één sudoku per dag oplossen, daar is ze heel streng in. Het is namelijk een werkje van niks. De tijd gaat voorbij en wat heb je dan werkelijk gedaan? Dat gevoel herken ik. Alsof het iets is waar je je toch een beetje voor schaamt.
Voor iedereen die vandaag, net als ik, behoefte heeft aan een fijn gestructureerd werkje, heb ik de sudoku van vanochtend ingescand. Veel plezier!

Zijn wie je bent

Vanochtend nam ik het boekje Zijn wie je bent van Cheri Huber er weer eens bij. Iedere keer raakt het me in zijn directheid en eenvoud:

"Hoe meer ik probeer een beter mens te worden, des te meer verzet ik me tegen wie ik ben, des te meer zet ik mezelf klem."

"Altijd juist, goed, sterk, slim, succesvol, liefdevol of rijk willen zijn is net zoiets als willen dat het altijd zomer, altijd dag is, dat de zon altijd schijnt, dat het altijd lekker warm is."

Je hoeft het boekje maar op een willekeurige bladzijde open te slaan en er staat een eenvoudige, onweerlegbare, wijsheid in een hapklaar brokje gepresenteerd. 

Ik pakte het boekje weer van de plank omdat ik zin had om te gaan schrijven. Echt schrijven met een vulpen. Cheri Huber heeft tal van inspirerende schrijfopdrachtjes door haar teksten verweven. 

Wie doet er mee?

Het Mariakapelletje in de St. Catharinakathedraal

Vanochtend heb ik een tijdje in de Mariakapel van de Sint Catharinakathedraal aan de Lange Nieuwstraat gezeten. Ik heb er twee kaarsjes gebrand.
Het doet wat met me, zo'n kapelletje met een Mariabeeld dat me echt lijkt te zien. Ook de energie die er hing was verwarmend en geruststellend. Ik kon voelen dat alles echt gewoon okee is zoals het is en dat is een hele vreemde gewaarwording als er vanalles lijkt te gaan gebeuren waar je niet op zit te wachten.

Tussentijds

Het is merkwaardig rustig in mij. Geen idee of dit nu de spreekwoordelijke stilte voor de storm is, of het aangeeft hoe goed ik de dingen weggestopt heb of dat de dingen nu gewoon neergedaald zijn.
Dat wegstoppen is wel wat ik deed, wat ik goed kan en wat ik ook nog eens mag van mezelf deze dagen. Er is nog geen helderheid en dus heeft het totaal geen zin om me al druk te gaan maken. Ondertussen stop ik het al een week weg en het lijkt me steeds beter af te gaan.
Gisterenavond in bed probeerde ik me voor te stellen hoe het zou zijn als M. (niet dochterlief !) inderdaad zo doodziek is als ik vrees. Er kwam niets. Ik voelde he-le-maal  niets. Ik heb mezelf blijkbaar afgelopen week 'uit' gezet. Ik wéét dat het mij heel veel verdriet zal doen als de volgende week onverhoopt mocht blijken dat het helemaal mis is. Ik weet het zo goed, dat ik het idee niet toelaat voordat het nodig is.
Gisterenavond zond de VPRO een documentaire uit over kankerpatiënten en hun artsen. Hoe deze patiënten met hun ziekte omgingen. Ze zijn mondiger geworden, willen zelf aan het stuur zitten.
Het was een confronterende uitzending. Al die moedige mensen die hun ziekte onder ogen willen zien, de consequenties ervan, willen vechten, maar niet ten koste van alles. Al die moedige partners die weten dat hun geliefde ernstig ziek is, er voor hun lief willen zijn, maar zo wellicht hun eigen verdriet wegstoppen of vergeten. De moedige kinderen rond de etenstafel, die de ernst van de zaak best beseffen, maar vast ook niet weten wat ze er mee moeten en ieder hun eigen overlevingsstrategie kiezen.
We zullen zien. Over een week weten we meer. Ondertussen geniet ik van het heldere, zonnige herfstweer en onze logeerkat die weer thuisgekomen is en lekker in de vensterbank ligt te soezen.

Lelijk tenuetje

And now for something completely different.
Vanochtend ging om half zeven de wekker, want zoonlief moest (of nee, ik moet zeggen 'mocht') zijn eerste voetbalwedstrijd spelen. We hebben het een jaar of twee weten uit te stellen, maar hij bleef volhouden dat hij het liefst zou gaan voetballen. In ieder vriendenboekje vulde hij in dat hij later voetballer wilde worden. Tja, uiteindelijk ga je je dan toch afvragen hoe zwaar jouw eigen argumenten wegen en kom je onvermijdelijk tot de conclusie dat het jong toch gewoon moet kunnen gaan voetballen als hij dat wil.
Maar.
Vanaf de eerste keer dat ik bij de club naar binnen stapte merkte ik al dat er een hele vriendelijke sfeer heerst. De trainers gaan heel goed met de kinderen om en zoonlief was meteen Heel Erg Blij.
Na twee weken alleen maar getraind te hebben, mocht hij dus vandaag met de wedstrijd meedoen. Het viel me op hoe sierlijk hij zich om die bal beweegt. Alsof hij aan het dansen is. Heel mooi.
Er kwamen twee moeders het veld op lopen. "Wat een lelijke tenuetjes hebben die kinderen aan, zeg!" Ik keek op en zag hen naar onze kinderen wijzen. Het waren twee hippe moeders. Grachtengordel-bakfietsen-types.
"Lekker belangrijk!" had ik ze toe willen roepen, maar zo ad rem was ik natuurlijk niet. Ik keek om me heen naar de ouders van onze club en zag een heel divers, maar ook heel ontspannen groepje mensen en was opeens heel blij dat zoonlief bij deze club voetbalt.
Ook al heeft hij dan misschien wel een lelijk tenuetje.

Ik laat los en laat God

We spenderen een enorme hoeveelheid energie in een poging de vergankelijkheid en dood buiten de deur te houden, zegt Pema Chödrön. Op haar grijp ik graag terug 'when the going gets tough.'
Ik ben er nog niet uit of ik nu juist altijd beducht ben geweest voor dit zware weer of dat ik mezelf onbewust toch altijd heb voorgehouden dat dit anderen overkomt, maar mij niet. Vreemd.
Het lijkt wel of de impact van de dingen niet tot mij door wil dringen. Daar is het wellicht ook nog net te vroeg voor en daarvoor zijn er nog teveel onduidelijkheden.
Rond mijn keelgebied voel ik een soort bol van energie. Ik weet niet veel van chakra's, maar wel dat het keelchakra met het uiten van emoties te maken heeft. Ik hou rekening met het allerergste en voor dat allerergste ben ik heel bang.
Ik probeer erbij te blijven. "Door eenvoudigweg hier te blijven, ontspannen we ons steeds meer zodat we bij de open dimensie van ons wezen terechtkomen. Het voelt aan als uit een fantasie stappen en je ontspannen bij de waarheid," zegt Pema. Dat herken ik en het helpt me.
De situatie is spannend en onzeker. Er is angst. Tegelijkertijd kan ik af en toe voelen dat me niets anders te doen staat dan hier bij te blijven en mijn ene voet voor de andere te zetten.
Ik laat los en laat God.

wilde rozemarijn in het Zuid-Limburgse heuvelland

Twijfel

Ik weet het even niet meer. Wat ik met mijn blog wil.
Gisteren kwam ook nog de dood met de deur in huis vallen middels een zeer verontrustend bericht door de telefoon. Ik voel van alles en wil er over schrijven, maar voel een enorme weerstand dat hier te doen.
Voor wie, buiten mezelf, schrijf ik eigenlijk, vraag ik me af. Er wordt slechts sporadisch gereageerd op mijn stukjes, terwijl er genoeg gelezen wordt.
Ik vraag het mij af omdat dit andere koek is waar ik nu mee te dealen heb. Dit zijn niet meer gewoon mijn eigen twijfels. Dit gaat verder dan mijn persoonlijke zoektocht. Dit gaat over hoogstpersoonlijk verdriet.
De berichten van afgelopen week zetten alles op scherp. Natuurlijk blijf ik schrijven, want ik heb het nu meer dan ooit nodig om verslag te doen van alles wat ik nu ervaar, maar of ik dat nog publiekelijk zal doen is maar de vraag. Ik blijk namelijk heel veel behoefte te hebben aan ondersteunende en meelevende reacties op mijn stukjes, merkte ik vanochtend. Dat maakt mij nog kwetsbaarder dan ik me toch al voel en dat lijkt me geen goeie zaak.
We zullen zien. Ik laat het nog even los.

foto van foto uit de Happinez van deze maand

Barre tijden

Ik probeer me nu al een paar dagen overeind te houden met lijstjes. Heb geen rust in mijn lijf en kan me nauwelijks concentreren. Mediteren is enorm confronterend.
Het komt allemaal doordat afgelopen week gebleken is dat de financiële crisis ook ons gezin hard kan gaan treffen. Ik zeg 'kan', want het is nog geen bekeken zaak. En tot die tijd wil ik er niet mee bezig zijn.
Het is alsof ik een tornado op ons af zie komen. Als hij in dezelfde richting doorraast, zal hij de boel danig ontwrichten. Maar het kan ook zijn dat hij van richting verandert of afzwakt en dan is er niets aan de hand.
Ik begrijp dat ik me niet druk moet maken. Zeker niet nu al, nu er nog geen zekerheid is. Iedere keer als het onderwerp in mijn hoofd opkomt roep ik mezelf een halt toe. Dat lijkt aardig te lukken. Lijkt. Want mijn lijf laat zich niet voor de gek houden en reageert met spanning en stress.
Het gevolg is dat ik me rare dingen ga afvragen. Of ik dit onheil niet zelf over mijn gezin afgeroepen heb met mijn hang naar eenvoud. Of dit nu mijn straf is voor dat geringe vertrouwen dat ik in mezelf heb. Was ik positiever en daadkrachtiger geweest, dan had ik nu een leuke baan gehad. Ook dit soort gedachten kap ik meteen af, maar dan hebben ze hun verwoestende werk al gedaan.
Opeens erger ik me aan opbeurende reacties. Mocht die tornado onverhoopt toch overrazen, dan overzie ik de gevolgen niet. Een opbeurende reactie doet geen recht aan mijn gevoel. Ik zie iets op me afkomen en kan me er niet op voorbereiden. Ik heb geen antwoord. En onmiddellijk hoor ik die stem zeggen dat dat misschien juist is wat ik nodig heb om los te kunnen laten. Heel akelig, want daardoor lijkt de kans erop nog groter.
Waar is dat oervertrouwen gebleven? Blijkbaar vind ik die bron gemakkelijker vanuit de 'comfort-zone'. Hoe ironisch...
Er over schrijven helpt niet, merk ik al. Maar goed, het is wel zoals het is. Tot er duidelijkheid komt in de situatie ga ik gewoon wat dingetjes doen die ik fijn vind om te doen en hoef ik verder niet zoveel van mezelf. Ik vond bijvoorbeeld een leuk borduurpatroon van twee vogels in mijn rommellaadjes afgelopen weekend. Dat ga ik maken. Zo'n werkje past goed bij deze barre tijden.

borduurpatroon uit een oude Flow

Top 10

Naar aanleiding van de leefregels van gisteren, heb ik vanochtend maar eens een persoonlijk lijstje samengesteld. Heel leuk om te doen, want de prioriteiten zijn weer helder.
Nou, hier komtie:

1. Mediteer dagelijks / denk niet teveel na
2. Leef minder vanuit je eigen wil en meer vanuit vertrouwen 
3. Deel al het goede wat je te geven hebt met anderen
4. Creëer routines / rituelen in je leven
5. Zoek de natuur op 
6. Breng tijd alleen door
7. Wees consequent liefdevol voor jezelf
8. Waarmee voed je je? (Zowel lichamelijk als geestelijk) 
9. Verzoen je met je eigen tekorten en pijn
10. Doe regelmatig nieuwe zintuiglijke indrukken op

Voor dit moment staat het er dus zo voor.

Ben eigenlijk wel heel benieuwd naar jullie lijstjes. Mocht je die willen delen of een waardevolle aanvulling hebben: graag!

foto van een foto uit de Happinez van deze maand

Leefregels

Zoals gezegd ruimde ik gisteren wat overvolle laadjes op. Ik vond er ook de tien leefregels die ik heb overgeschreven van Leo Fijens boek Ik wil dat je leeft. Hij heeft ze samen met de abt van Abdij Koninghoeven in Tilburg opgesteld. Het is een mooi lijstje:

1. Trek je terug uit het dagelijks leven
2. Kijk minder tv, luister minder naar de radio en lees minder de krant
3. Maak gebruik van eeuwenoude rituelen
4. Bid regelmatig
5. Deel je tijd strikt in en hou je er aan
6. Wees er alert op dat je telkens moet kiezen
7. Neem de tijd om in het verborgene te wachten
8. Verzoen je met je eigen tekorten en pijn
9. Kies vaker voor het nutteloze leven
10. Verlang naar God

Het is in elk geval een lijstje dat tot nadenken stemt. De eerste regel alleen al lokt vaak discussie uit. Hoewel ik het er grondig mee eens ben, vinden veel mensen dat het grote flauwekul is je terug te trekken. 'Je zal het toch hier op deze plek moeten kunnen,' is vaak het argument, 'dus dan kun je er maar beter op deze plek aan werken.' Het punt is alleen dat je in je dagelijkse situatie veel teveel wordt afgeleid door allerlei zaken die heel belangrijk lijken. Daardoor wordt het heel moeilijk om tot de kern van je ziel en dus ook tot je diepste verlangen door te dringen. Afzondering kan nodig zijn om jezelf in alle eerlijkheid in de ogen te kunnen zien.

Ook het vierde punt vind ik fascinerend. Bid regelmatig. 'Hier ben ik, ontsteek Uw licht in mij,' is al genoeg. Die ontvankelijkheid die uit dit korte zinnetje spreekt, vind ik heel mooi. 

In het verlengde van het bidden liggen de regels zeven en negen. In beiden ligt de rust van het zijn besloten, maar ook weer die ontvankelijkheid die nodig is voor groei.

Tja, en dan die nummer vijf. Dat is mijn ding. Is het een gebrek aan motivatie of een gebrek aan discipline dat me parten speelt, schreef ik al op mijn Prietplaatje van gisteren. En net toen ik me daar een beetje treurig over ging voelen, vond ik een ander papiertje met aantekeningen. Gemaakt tijdens een workshop met Pieter Frijters. Hij vertelde dat je niet moet doen alsof je slechts één doel hebt. Er spelen meerdere doelen tegelijkertijd en die zijn soms in strijd met elkaar. Het is dan zaak om in alle redelijkheid je wens bij te stellen. Kijk, daar kan ik weer wat mee.

Uit de oude doos

Vandaag ruim ik laadjes op waarin zich van alles en nog wat verzamelt in de loop der tijd. Dat levert inspirerende vondsten op:

Lust in mijn leven

Gisteren heb ik in een opwelling het boek Zin. Lust in je leven door schrijven gekocht van Geertje Couwenbergh. Het was blijkbaar tijd voor een cadeautje voor mezelf.
Het is een goed cadeautje. Geertje Couwenbergh schrijft lekker. Ik ben benieuwd wat ze toe gaat voegen aan Writing down the bones van schrijfgoeroe Nathalie Goldberg, maar ook als ze er weinig aan toevoegt is het toch een fijn boek. Goeie titel, mooie lay-out, lekker geschreven en ik heb al twee fijne oefeningetjes gedaan.
Lust in je leven, dat klinkt lekker. Het woordje 'lust' doet wat met mij. Het heeft voor mij niet per se met sex te maken. Het is die overweldigende zin in iets. Belangrijk is dat ik die diepe zin erken en niet weg hoef te duwen uit schaamte, omdat het 'not done' of  'too much' is. Als die lust er gewoon mag zijn, dan ben ik vrij. Vrij van conventies. Dan mag ik met mijn hele hebben en houwen voelen dat ik ergens heel erg naar verlang, het erkennen en er wellicht aan toegeven. Gewoon omdat het heel erg lekker is.

Wilskracht

Gisteren stond er een heel interessant artikel in het NRC.next over wilskracht. Dit gaat over mij, dacht ik halverwege.

John Tierney en Roy Baumeister, schrijvers van het boek Willpower. Rediscovering the greatest human strength, stellen dat wilskrachtige mensen vooral superieur blijken in het automatiseren van hun gedrag ten behoeve van hun doel. Je kunt wilskracht namelijk verspillen. Je kunt door je voorraad heen zijn voordat je het voor belangrijkere zaken kunt gebruiken. En: het idee dat wilskracht en doorzettingsvermogen ontstaan uit de diepte van de ziel is helemaal verdwenen, zeggen de onderzoekers. Wilskracht ontstaat uit ordelijkheid en routine.

Ik merk dagelijks hoe moeilijk ik het vind om mijn wilskracht goed te managen. Ik heb teveel keuzes en er is een overvloed aan afleiding; heel vermoeiend vind ik dat. Ik lees in het artikel dat er in onze huidige maatschappij een gebrek is aan rituelen waardoor aan alles wat we doen een beslissingsmoment vooraf gaat. Dat kost heel veel wilskracht die we veel beter anders zou kunnen gebruiken. Rituelen zijn noodzakelijk om de boel te structureren en dus het aantal keuzemomenten terug te brengen. 

Terwijl ik het lees begrijp ik mijn eigen hang naar die structuur. Mijn huis bijvoorbeeld, was opgeruimder en schoner in de tijd dat ik werkte, dan nu het geval is. Dat komt gewoon doordat er teveel poetsmomenten zijn om uit te kiezen. Zal ik nu de badkamer doen of doe ik dat juist als de kinderen thuis zijn? Vervolgens gebeurt dit poetsen vaker niet dan wel en blijf ik achter met een ontevreden gevoel.
Hetzelfde geldt voor boodschappen doen. Toen ik nog werkte stelden we ieder weekend een weekmenu samen en haalden alvast flink wat boodschappen in huis. Nu ben ik vrijwel iedere dag even in de weer met de boodschappen.

"Het verlies van zelfcontrole door 'overbelasting' van de wil gebeurt ongemerkt," zeggen de onderzoekers. Overbelasting van de wil. Dat is wat er gebeurt, ook bij mij. Wat een eye-opener!
"Er hoort geen bijzonder gevoel bij, de mens heeft geen speciaal bewustzijn voor wilszwakte. En helaas: behalve de zwakkere zelfregulatie is het enige merkbare bijeffect van het opgebruiken van de wilskracht, dat je intensiever je gevoelens ervaart, zo ontdekte Baumeister. Dat is dubbele pech: minder controle én sterkere verleidingen. Dus adviseren Tierney en Baumeister: "Beleef je ineens het leven intenser? Pas dan maar op!" Alleen routine en gewoonte kunnen je dan nog redden." 

Poeh. Ze hebben gelijk. Ik weet het. Als ik mijn leven op een gestructureerde manier inricht, met flink wat routines, dan lekt mijn wilskracht niet weg. Dat is ook waarom ik zo geniet van de routine van het schrijven in de ochtenden. Ik hoef daar niet meer over na te denken. Ik ga dat gewoon doen.
Hier ga ik in het weekend met manlief nog een boompje over opzetten. Volgens mij valt er op dit punt nog veel te halen voor mij en dat is dan weer mooi.

"Le point vierge" van Thomas Merton

Hier ben ik.
Ik zet mijn stappen, loop zijpaden voorbij, steek kruispunten over. Weet vaak niet eens of het goed is wat ik doe en loop op goed geluk door. Stap voor stap.
Onderweg bekruipt mij de twijfel. Is dit de manier? Waarover spreekt mijn hart? En: doe ik het zo wel goed? Vooral deze laatste vraag roept moedeloosheid op en dan sta ik stil. Zintuigen op scherp. Hier ben ik. Hier en nergens anders. Ja, alles is goed. Jij ook, en ja, ook alles wat je doet.
Ik lees in Thomas Mertons meditatieve teksten. Hij citeert Bonhoeffer: "In de kennis van goed en kwaad is het voor de mens onmogelijk om zichzelf te zien in de realiteit van zijn bestemming die door zijn oorsprong bepaald is. Hij heeft eerder de neiging om zichzelf te zien als goed of slecht binnen zijn eigen mogelijkheden. Hij kent zichzelf als iets aparts, van God gescheiden, buiten God, en dat brengt met zich mee dat hij alleen zichzelf kent en God in het geheel niet... Daarom is het weet hebben van goed en kwaad een scheiding van God. Alleen tégen God heeft de mens weet van goed en kwaad."
Dit gaat over mij. Ik blijf maar bezig mezelf te zien als goed of slecht omdat ik mezelf blijf zien in relatie tot mijn omstandigheden. Dat klopt. Ik ben onder de indruk. Het is slechts tijdens meditaties en op rustige momenten dat ik contact maak met wat Thomas Merton 'Le point vierge' noemt. De diepste kern van ons wezen, vrij van zonde en illusie, een punt van 'niet-zijn'. "Een punt van waaruit God over ons leven beschikt en die niet toegankelijk is voor de spelingen van onze geest of de brutaliteit van onze wil."
Wat is de bedoeling dat ik doe? Ik voel de wanhoop achter deze vraag. Dat ik de vraag zo wanhopig stel, geeft aan dat ik geloof in goede en foute keuzes. En die foute keuzes wil ik niet maken. Ik wil blijkbaar nog steeds ontzettend graag het goede doen en daar vervolgens complimenten voor krijgen.
"Het leven is, of, zou moeten zijn, een strijd naar het zoeken van de waarheid. Wat wij zoeken, is echter de waarheid die wij al bezitten. De waarheid betekent voor mij de werkelijkheid van het leven zoals het mij gegeven is te beleven," zegt Merton.
Laat het los, dat goed en kwaad. Leef. Leef je leven met hart en ziel. Er is geen goede of foute weg. Ga je weg en beleef het avontuur dat er aan verbonden is. Dat is wat ik mezelf vandaag nog maar eens op het hart druk.

Allerzielen

Allerzielen. We gedenken de doden. In mijn geval gedenk ik de dood van mijn vader, nu ruim 36 jaar geleden.
Hoewel bijna 10% van de mensen op jonge leeftijd een ouder verliest, is het vrijwel nooit onderwerp van gesprek. Gelukkig is er wel een aantal mooie boeken geschreven over het zo'n ingrijpend verlies op jonge leeftijd.
"Elk kind dat een ouder verliest, of dat nu een vader of een moeder is, voelt zich anders en alleen. In de gedachten van dat kind wordt op een geheim plekje een verhaal geschreven, een verhaal van verlies en pijn en van de overwinning op die pijn. Omdat het verhaal nergens kan worden gedeeld, blijft het heel ver weggestopt, soms zo ver dat het kind het zelf niet meer weet," zegt Maxine Harris in haar boek Een verlies voor altijd - De levenslange invloed van de vroege dood van een ouder. Dit boek kwam voor mij als een geschenk uit de hemel. Er werd verwoord wat ik meegemaakt had en voelde. De enormiteit van de ramp die had plaatsgevonden toen ik net zeven jaar was geworden.
"Alles in het leven van het kind wordt anders, de ramp is absoluut. Na de ramp moet het kind zij of haar weg zien te vinden in een veranderde wereld. Deze nieuwe wereldorde wordt gekenmerkt door een volledige breuk met het verleden. Alles voelt anders, ook al zien sommige dingen in de buitenwereld - het huis, de school, de vriendjes - er nog hetzelfde uit." ...  "Als een ouder waarvan je houdt en die je nodig hebt, zomaar voor altijd kan verdwijnen, dan is niets meer veilig, voorspelbaar of zeker. Afgezien van het directe persoonlijke verlies moet het kind nu zijn eigen weg zien te vinden in een wereld die zelf wordt gekenmerkt door een onmetelijke leegte. Het gevoel van verlies sijpelt naar buiten en overspoelt alles."
Ik schrijf dit niet op uit zelfmedelijden. Ik schrijf het op voor de mensen die hetzelfde meegemaakt hebben, maar nog niet op zoek gegaan zijn naar hun eigen verhaal.
Heel aangrijpend is het boek Meer dan verdriet - een boek voor jonge mensen die rouwen, van Claire vanden Abbeele. Wat had ik vroeger graag zo'n boek gehad! Je kunt op lege pagina's schrijven en tekenen naar aanleiding van vragen over het voorafgaande hoofdstuk. Overal komen kinderen aan het woord. Zij drukken heel eerlijk en moedig uit wat er in hen omgaat. Confronterend, maar vooral inspirerend:

Ik groei erin

Sterven is voor mij niet langer verliezen. Ik heb al veel mooie dingen geleerd.

Sterven is een andere wending krijgen - voor mij is dat zo - en voelen dat het anders wordt...

Altijd doet het pijn, maar ik kan het nu zelfs al toelaten - ook al doet het zo'n pijn.

Ik groei erin.

Pieter

tekening uit mijn eigen herdenkingsboekje

Geroepen om te zijn

Geld, geld, geld. Altijd maar dat geld. Ik kan er heel moedeloos van worden.

Als het er om gaat er gewoon te zijn, hoe doe je dat dan in deze maatschappij? 

Ik voel ik mij een heel diep verlangen naar contact met mijn echte zelf. Ik heb niet meer te wensen dan dat ik mag uitdragen wie ik ten diepste ben. Op dit moment ben ik iemand die verlangt naar inspiratie, wezenlijk contact en de rust om te voelen wat juist is om te doen. 

Dat klinkt heel aannemelijk misschien, maar in de praktijk botst dit met veel dingen. Vooral met het feit dat het leven geld kost en dat dat op de een of andere manier opgebracht moet worden. Deze noodzaak geld te verdienen trekt mij onmiddellijk uit mijn centrum en verbreekt de verbinding. Het maakt me dieptreurig. 

Ik wil helemaal niet bezig zijn met dingen die er wat mij betreft niet toe doen. Klinkt dat heel verwend? Ik vrees van wel. En ook dat stemt mij dan weer treurig, want ik kom daardoor linea recta uit bij die stem die jarenlang geroepen heeft dat ik een schop onder mijn kont nodig heb.
Naast mij ligt het boek Een leven lang om geboren te worden. Het is een boek met meditatieve teksten van Thomas Merton. Ik sla het op een willekeurige bladzijde open:
"Ieder mens is geroepen om te zijn."
Ja. Ik ben geroepen om te zijn.
Niet langer van de ene handeling in de andere rollen, maar voelen hoe het ermee is. Niet slechts bezig zijn met het najagen van genot, maar het leven ervaren in al zijn weerbarstigheid. Maar vooral wil ik niet langer gericht zijn op allerlei materialistische wensen, maar kiezen voor de weg van mijn ziel.
En als je die weg eenmaal ingeslagen bent, is er geen weg meer terug, zei Chögyam Trungpa. Ook zuster Rebecca Willekes gebruikt in haar persoonlijke verhaal de metafoor van de glijbaan.
Ik sta bij de bushalte en weet dat mijn bus zal komen. Ik wacht af in actieve verwachting.