Tussentijds

Het is merkwaardig rustig in mij. Geen idee of dit nu de spreekwoordelijke stilte voor de storm is, of het aangeeft hoe goed ik de dingen weggestopt heb of dat de dingen nu gewoon neergedaald zijn.
Dat wegstoppen is wel wat ik deed, wat ik goed kan en wat ik ook nog eens mag van mezelf deze dagen. Er is nog geen helderheid en dus heeft het totaal geen zin om me al druk te gaan maken. Ondertussen stop ik het al een week weg en het lijkt me steeds beter af te gaan.
Gisterenavond in bed probeerde ik me voor te stellen hoe het zou zijn als M. (niet dochterlief !) inderdaad zo doodziek is als ik vrees. Er kwam niets. Ik voelde he-le-maal  niets. Ik heb mezelf blijkbaar afgelopen week 'uit' gezet. Ik wéét dat het mij heel veel verdriet zal doen als de volgende week onverhoopt mocht blijken dat het helemaal mis is. Ik weet het zo goed, dat ik het idee niet toelaat voordat het nodig is.
Gisterenavond zond de VPRO een documentaire uit over kankerpatiënten en hun artsen. Hoe deze patiënten met hun ziekte omgingen. Ze zijn mondiger geworden, willen zelf aan het stuur zitten.
Het was een confronterende uitzending. Al die moedige mensen die hun ziekte onder ogen willen zien, de consequenties ervan, willen vechten, maar niet ten koste van alles. Al die moedige partners die weten dat hun geliefde ernstig ziek is, er voor hun lief willen zijn, maar zo wellicht hun eigen verdriet wegstoppen of vergeten. De moedige kinderen rond de etenstafel, die de ernst van de zaak best beseffen, maar vast ook niet weten wat ze er mee moeten en ieder hun eigen overlevingsstrategie kiezen.
We zullen zien. Over een week weten we meer. Ondertussen geniet ik van het heldere, zonnige herfstweer en onze logeerkat die weer thuisgekomen is en lekker in de vensterbank ligt te soezen.