Gisteren kwam ook nog de dood met de deur in huis vallen middels een zeer verontrustend bericht door de telefoon. Ik voel van alles en wil er over schrijven, maar voel een enorme weerstand dat hier te doen.
Voor wie, buiten mezelf, schrijf ik eigenlijk, vraag ik me af. Er wordt slechts sporadisch gereageerd op mijn stukjes, terwijl er genoeg gelezen wordt.
Ik vraag het mij af omdat dit andere koek is waar ik nu mee te dealen heb. Dit zijn niet meer gewoon mijn eigen twijfels. Dit gaat verder dan mijn persoonlijke zoektocht. Dit gaat over hoogstpersoonlijk verdriet.
De berichten van afgelopen week zetten alles op scherp. Natuurlijk blijf ik schrijven, want ik heb het nu meer dan ooit nodig om verslag te doen van alles wat ik nu ervaar, maar of ik dat nog publiekelijk zal doen is maar de vraag. Ik blijk namelijk heel veel behoefte te hebben aan ondersteunende en meelevende reacties op mijn stukjes, merkte ik vanochtend. Dat maakt mij nog kwetsbaarder dan ik me toch al voel en dat lijkt me geen goeie zaak.
We zullen zien. Ik laat het nog even los.
foto van foto uit de Happinez van deze maand
Sterkte Joyce.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel.
BeantwoordenVerwijderenIk kreeg van Marrit de tip om eens op het blog van Roos, rust en regelmaat te lezen. Wellicht is er ook voor mij een manier te vinden om hier te blijven schrijven.
Dat is inderdaad een prachtig blog, alhoewel prachtig eigenlijk niet het juiste woord is.
BeantwoordenVerwijderenKlinkt heftig allemaal Joyce. Ik wens je veel sterkte en wijsheid.
BeantwoordenVerwijderenLiefs,
Mettje
Dank je wel, Mettje. Ik voel gelukkig alweer wat meer vertrouwen. Niet dat er iets concreets is, maar gewoon dat de dingen gaan zoals ze gaan en dat je ermee omgaat op de best mogelijke manier.
BeantwoordenVerwijderen