Dankbaarheid

En toen brak ik gisteren ook nog mijn voet. Ik zit aan huis gekluisterd met de krukken binnen handbereik.
MAAR... het belangrijkste nieuws is dat onze lieve oma M. gisteren naar omstandigheden de beste uitslag heeft kunnen krijgen die maar mogelijk was. Een tumor die niet snel groeit kun je laten zitten, zeker als er verder geen klachten zijn. Ze komt nu onder controle te staan en we gaan er gewoon van uit dat ze nog heel wat jaartjes mee kan.
Toen manlief belde met dit goede nieuws voelde ik hoe het mogelijke toekomstbeeld van chemokuren, aftakeling en zelfs de dood, van mijn schouders gleed.
In bed realiseerde ik me nog hoe snel dit goede nieuws weer gewoon is. Ik heb gewoon diep ademgehaald en alle hoop en vrees van de afgelopen weken van me afgeschud. Vervolgens heb ik er op geproost met manlief en onze andere oma en vandaag loop ik me alweer druk te maken over hoe dat hier nu praktisch allemaal moet met een moeder met een gebroken voet die geen kant uit kan de komende week.
En wat die andere tornado betreft; die is er nog steeds, maar manlief zei gisteren nog dat hij het gevoel had dat het sowieso goed was wat er zou gaan gebeuren. Dat is mooi.
Ik merk dat het me sterkt dat ik niet uit mijn loodje geraakt ben. Dat ik blijkbaar een fundament heb opgebouwd de afgelopen jaren. En dat fundament is er heel lang niet geweest. Ik heb het weer eens ervaren: leven is groeien, meebewegen en je durven overgeven aan wat is. En vooral ook kunnen genieten van al het goede wat er wél is. De afgelopen weken heb ik gemerkt dat ons gezin een heel fijne uitvalsbasis is en daar ben ik heel dankbaar voor. Net als voor de jaren die ons met oma M. vermoedelijk nog gegund zijn.

cocooning - Cécile Veilhan